De Martelaren.

CCXVIX.

THOMAS HUGBED en THOMAS COURTON.

Slechts weinig streken in Engeland kan men noemen, waar het vuur der vervolging niet heeft geblaakt onder de regeering van Maria de Bloedige. Toch kunnen van deze streken niet een op zooveel martelaren uit dienzelfden tijd wijzen als het graafschap Essen en het naburige Kent. Vooral in de maand Maart 1555 vielen vele slachtoffers van den haat tegen Gods Woord, Een dezer was Thomas Hugbed en met hem zijn vriend Thomas Courton, Beiden waren de oogen opengegaan voor Rome's dwalingen. De bijbel was hun het gouden kleinood geworden, dat zij niet missen konden in leven en sterven. Naar dat Woord beleden zij de Christelijke leer. Lang kon zulks niet verborgen blijven. Het verraad bracht hen in de gevangenis. Met hen werd ook gevangen genomen een knecht van Courton, die zich standvastig betoonde in de ware leer. De bisschop van Londen, de beruchte Bonner, bracht hen voor den rechter en procedeerde met kracht tegen hen, omdat zij van aanzienlijken huize en bij het volk zeer gezien waren, John Feknam, deken van de St. Paul en abt van Westminster, werd door den bisschop aangewezen, om hen te ondervragen, omdat hij er den slag van had hen uit te hooren en te bestrijden. Bovendien was hij een vriend van Courton. Doch deze liet zich ook niet onbetuigd, want hij wederstond hem met vrijmoedigheid, Intusschen werden door de medestanyJers van Feknam vela zoete Woorden, drei­ gingen en beloften aangewend, om de martelaren in een strik te vangen en tot verloochening van den Heere te brengen. Eindelijk vroegen de gevangenen eenigen tijd bedenkens. Toen de broederen dit hoorden werden zij bang, dat het nu zou kunnen komen tot verloochening van den Heere. Het kwam echter gelukkig goed uit. De bedenktijd diende niet, om zich straks gewonnen te geven aan den vijand, maar veeleer om zich te oefenen in standvastigheid. Bovendien stelden zij eene geloofsbelijdenis op, waaiin wij o. a, dit vinden :

Wij gelooven en belijden, dat wij den satan en zijne werken wederstaan, alsmede de werelden het vleesch, " »Wij erkennen, dat er slechts is eene algemeene kerk, welke is de gemeenschap der heiligen, gebouwd op het fundament van apostelen en profeten, waarvan Jezus Christus de hoeksteen is, die zijn leven voor haar heeit gegeven, opdat Hij haar eens zonder vlek of rimpel zou stellen voor het aangezicht des Vaders, " sWij gelooven, dat deze kerk bloot staat aan vervolgingen en onderdrukking, naar het woord van Christus zelven: Zooals zij mij vervolgd hebben, zullen zij ook u vervolgen, want de discipel is niet meer dan zijn meester." »Ook gelooven en belijden wij, dat God op geen andere wijze mag gediend en geëerd worden dan volgens zijnen eigen wil en niet volgens het oordeel der menschen en de besluiten der menschelijke rede, naar het woord van Christus: Te vergeefs eeren zij mij, leerende leeringen, die geboden van menschen zijn, " »Wat Christus' instelling van het Avondmaal betreft, daarin mag niets veranderd worden van hetgeen Hij daaromtrent gewild heeft; daarom verwerpen wij de mis."

Op den tijd, hun verleend, om zich te bedenken, vroeg men hun weer, oi zij nog bij hun gevoelen bleven. Daarop beleden zij hun leer en hun geloof, zooals zij dat te.voren ook gedaan hadden, weerstonden hunne fegenötandets krach­ tiger dan te voren en versterkten daardoor hel hart hunner broederen.

Bonner, ziende, dat hij niets op hen vermocht, liet hen eerst pijnigen en daarna ter dood veroordeelen. Toen werden zij met nog anderen naar verschillende plaatsen gebracht, terwijl al de edellieden der provincie werden opgeroepen, om de uitvoerders van het doodvonnis te hulp te komen, indien er oproer ontstond,

Thomas-Courton werd bij het aanbreken van den dag verbrand te Ralugh den isen en Thomas Hugbet te Homdon den 25en Maart.

STEPHAPTKNÏGHT.

Stephan Knight was van beroep een vleeschhouwer, een man van vromen zin en van goeden verstande. Toen hii tot den marteldood veroordeeld was, werd hij naar Moulden gebracht. Op de strafplaats bad hij: sO, Heere Jezus Christus, om wiens naam ik gewillig en verheugd mijn leven afleg en liever de zware smart van mijn kruis wil dragen en al mijne goederen verliezen, dan in te stemmen met hen, die uwen heiligen naanV lasteren en uwe geboden verwerpen. Gij ziet, o Heere, dat men mij dit aardscheleven aanbiedt, indien ik den dienst van uwen heiligen naam wil verlaten en slaaf worden van uwe vijanden. Doch door uwe genade verkies ik deze pijnigingen boven mijn leven, daar ik alle dingen stof der aarde acht, opdat Gij mij gewin nioogt zijn in den dood. En werkelijk, zulk eene liefde tot U woont er in mijn hart. MijnegeheelezielzuchttotU en verlangt naar U, gelijk een hert, dat vermoeid is, dorst naar de fonteinen der wateren."

Dit. en nog meer bad de martelaar, als het vuur om hem werd aangestoken, Eu toen de vlammen hem aangrepen, bleef hij nog roemen in zijnen Heere, totdat de dood hem wegnsra. Dit geschiedde den 2sc-n Maart.

WILLIAM HUNTER.

Dat er voor de martelaren van Gods kerk voortdurend door de broederen werd gebeden; dat zij, wanneer men hen op den weg naar de strafplaats zag of in den kerker bezocht, door hunne medestrijders werden aangemoedigd; hebhen wij meermalen reeds gezien. Doch dat de ouders zelven hun kind dwingen om te volharden, is zeldzaam. Veel meer hebben wij het tegendeel gezien, dat de ouders en broeders hun kind en broeder tot afval wilden bewegen. Met William Hunter gebeurde echter dat zeldzame. Hij was uit aanzienlijke, godvreezende ouders geboren, die hem geleerd hadden God meer te vreezen dan de menschen, zelfs al dreigden die met den dood. Dit woord vergat hij nimmer en bracht hij in praktijk, toen hij, op jeugdigen leeftijd — hij was nog maar 19 jaren oud — gevangen genomen werd en geroepen , tot de goede belijdenis voor den aardschcn rechter, die Rome's kerk diende.

Toen hij naar den brandstapel, waartoe hij veroordeeld was, geleid werd, volgden hem zijne ouders en spraken hem moed in, hem vermanende trouw te blijven in het seloof tot den einde toe.

Ook boden zij hem wijn te drinken aan, om hem te versterken. Het is moeilijk te zeggen, v/ie van deze drie menschen meer te bewonderen was, de zoon, de moeder of de vader. Te midden zijner pijnen zong de zoon nog den 84fcn P.salm en stierf blijmoedig, terwijl de ouders ook een marteling ondergingen en alle menschelijke aandoenmgen onderdrukten, toen zij hun kind zagen sterven. Deze heeriijke gebeurtenis had plaats den 26en Maart m de stad Brentwood.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen