Buitenland.

Frankrijk. Gebrek aan predikanten.

Men had kunnen verwachten, dat in de adviezen dier kooplieden, juristen en technici meer gesproken zou zijn over de geringe tractementen der predikanten in Frankrijk. Zij ontvangen immers van/1000tot/isootractement, hetgeen nauwelijks voldoende is om de predikanten en hun gezinnen van het allernoodigste te voorzien. Maar daarover wordt haast niet gehandeld; in elk geval zien de „leeken" daarin niet den eigenlijken grond van het gebrek aan predikanten.

Hoe oordeelen echter de predikanten ? Wijzen zij op den schreienden finantieelen nood, die in vele predikantsgezinnen geleden wordt? Klagen zij er over, dat zij, door fiaancieele zorgen gekweld, hun ambt niet met blijdschap kunnen bedienen? Zeker, zij wijzen er op, dat de Gemeente de verplichting heeft, hare predikanten van voldoend levensonderhoud te voorzien, maar tegenover de gedachte, dat de zonen der predikanten door hunne ervaring in het ouderlijk huis met zijn drukkende zorgen, vanden Heiligen dienst afgeschrikt zouden kunnen worden, stelt de predi' kant Laroche van Nimes het getuigenis: „De stoffelijke positie is niet schitterend, in vele gevallen lijdt de predikant, en ik wensch zeer, dat men dit punt in overweging neemt, maar men mag het niet tot de hoofdzaak maken. Afgezien van het feit, dat de predikanten ook vroeger fioancieel schraal bedeeld werden, gelooft gij niet, dat God dezen toestand kent, wanneer-Hij een man tot het ambt roept?

De finantieele positie van een vrederechter, van een onderwijzer is niet beter, en toch zijn er mannen voor te vinden. Kan men niet met meer grond verwachten, dat er predikanten te vinden zijn, in staat zekere ontberingen te dragen, wanneer God hen roept? Tegenwoordig neemt niet het getal van door God tot het ambt geroepenen af, maar wel het aantal van hen, die niet geroepen zijn, en deze vermindering bedroeft mij niet, want ik zie niet in, dat dit een groot bezwaar is. Ik zou haast zeggen, dat ik mij daarin verheug.

Uit naam van de geheele predikantenwereld protesteert de predikant Jean Roth tegen de verdenking, dat| de zonen van predikanten om den wille van het geringe tiactement het beroep van hunnen vader versmaden. Hij schrijft: „Onze kinderen weten beter dan iemaild anders ook, welke finantieele moeilijkheden, welke bezwaren het predikantsleven medebrengt; zij weten het, want zij hebben hunne ouders zien lijden, zij hebben zelf daaronder geleden, doordien het deel aan aardsche goederen dat den predikanten toebedeeld werd, buitengewoon klein is, zoodat het ambt groote zelfverloochening eischt; zij weten dat er menige loopbaan is, waarvoor zij evenzeer of beter geschikt zijn als hunne kameraden, — en zij kieïen ons ambt. Zij kennen alle moeiten en verdrietelijkheden van het herderlijk ambt, zij weten dat de predikant slechts in zeer beperkten kring achting geniet, dat hij dikwijls en menigmaal weinig welwillend gecritiseerd wordt, dat men, om predikant te zijn, onder den ruimen hemel Gods alleen moet weten te staan, zonder op iemand te hopen, dan op Hem alleen — en zij worden predikant zonder dwang of aandrang! Zij worden het, wijl wij predikanten bun geleerd hebben dat leven lief te hebben en bet te beschouwen als het schoonste en meest begeerenswaardige." j

De predikant Seguin van Pallons roept uit: „De toestand van armoede waarin de predikanten verkeeren, is niet te scheiden van zijn heroïeke zijde. Zij kan nooit verhinderen dat ware dienaars beroepen worden, zij verhindert slechts, dat huurlingen indringen. Ik heb hier en daar predikanten ontmoet, die rijke vrouwen gezocht hebben. Zij hebben daardoor bewezen, dat het predikambt iemand, zoo niet tot alle geluk dan toch tot vermogen brengen kan. Ik geloof niet, dat hun voorbeeld hen die waarlijk van God geroepen werden, aantrok."

Over het algemeen kan gezegd worden, dat alle antwoorden, zoowel van predikanten als van gemeenteleden, de oorzaak van bet verminderen van bet aantal studenten in de Godgeleerdheid zoeken in het gebrek aan geloof en liefde in den boezem van de Kerk. Niet de uitwendige moeilijkheden, als gering tractement, de vijandschap van de atheïsten, de geringe achting die men dikwerf den predikant toedraagt, zijn oorzaken van den nood. Een Gereformeerde geeft op deze factoren wel acht, maar houdt ze niet voor zoo gewichtig, dat men daardoor zou terugdeinzen predikant te worden.

De predikant Puech van Vigan klaagt: „Het Christelijk leven in de gezinnen is vefiiuwd en oefent geen geestelijken invloed meer. De huisgodsdienstoefening wordt niet meer algemeen gehouden. Al onze Christelijke familiên laten zich door wereldsgezindbeid medesleepen; de kinderen worden niet meer met vaste band opgevoed, en men brengt ze tot het kiezen van een beroep waarin geld en eer te winnen is. Schept iets nieuws bij den huiselijken haard, laat in huis eenvoudige, ernstige zeden heerschen en gij zult predikanten, zendelingen en diakonessen hebben". Verder heet het: „Wij predikanten, door de plichten van een steeds ïwaarderen dienst in beslag genomen, verstaan het niet, aan ben die daarvoor ontvankelijk zijn, de roepstem van God te laten hooren. Wij hebben de gave niet als een Spurgeon en een Coillard, geestelijke energie bij onze jongelieden te wekken".

Onderscheidene antwoorden deelen gevallen mede waarbij Christelijke ouders hunne zonen, die geneigd waren predikant te worden, weerhielden, om te zorgen dat zij een meer loonend beroep kozen.

Bij alles straalt de gedachte door, dat de ingezonkenheid van het geestelijk leven in dm boezem der Kerk schuld heeft aan het gemis aan predikanten, en dat daarom de Heere is te bidden om Zijn Geest, opdat weder oprechte dienaars uitgestooten mogen worden in den wijngaard des Heeren.

De predikant Jean van Visme schrijft: „Laat ons allen erkennen dat wij hier staan vooreen feit, dat ons aanzegt, dat er iets in ons kerkelijk leven is dat niet goed is. Wanneer het eene waarheid is, dat het pastorale ambt, de Evangelisatie, de zending onder de Heidenen uitvloeisels zijn van elke levende Kerk, en wanneer dan blijkt dat wij daarin te kort schieten, zoo moet er krankheid zijn in het organisme".

„Ik weet dat menigeen mij herinneren zal aan de gescheurdheid van ons kerkelijk leven. Wij hebben in het partijwezen in vele gemeenten een der hoofdoorzaken van ons gebrek aan predikanten. Zeker is partijstrijd geen ideale toestand van de Kerk. Maar wij zijn nog op de aarde en niet in den hemel... Doch in plaats van elkander aan te klagen, moesten de verschillende kerkelijke groepen wedijveren in ijver, geloof en liefde, en dan zouden ongetwijfeld de kerkelijke partij|chappen niet meer verhinderen, dat in den schoot onzer Kerk mannen tot den Heiligen dienst verwekt werden. Wij behooren den grond onzer verlegenheid dieper te zoeken, en wel in de geloofsarmoede, die helaas overal den tegenwoordigen Godsdienstigen toestand kenschetst."

Wij wenschen aan het bovenstaande niets toe te voegen. Nog is in onze Gereformeerde Kerken in Nederland geen gebrek aan predikanten. Maar het is niet te ontkennen, dat hetgeen de oorzaak is van het verminderen van het aantal jongeHeden dat naar den Dienst des Woords staat, bij ons aanwezig is. Wel is er dus reden om te bidden, dat de Noordewind zal ontwaken en de Zuidewind zal komen om den hof te doorwaaien, opdat zijne specerijen uitbloeien!

(Slot)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen