Voor Kinderen.

DE SPEELMAN.

XX.

BRAND.

Er ontstond namelijk groote beweging. Er was afgesproken, dat het feest eindigen zou met zoogenaamde »vrije spelletjes". Wel was het vrij laat geworden zooals meer op feesten, en mevrouw Maanszoon meende dan ook, dat men die spelletjes nu maar moest uitstellen, wijl op sommige kinderen reeds met rijtuig en bedienden werd gewacht. Doch de jarige dochter, en die moest natuurlijk haar zin hebben, dacht er anders over.

Nu waren trouwens die spelletjes voor vele jongelui het meest aantrekkelijke van heel de pret, al was het lastig, dat de meeste gasten meisjes waren, en vele spelletjes beter voor jongens pasten. Ik zou er den lezers graag meer van vertellen, maar vrees dan wat uitvoerig te worden. Want spelen zooals : »Prins Karel over den Rijn", „Hare vaartje" en dergelijke zijn bij de kinderen van onzen tijd niet meer

bekend. Van één spelletje dient echter iets gezegd, waarom zal blijken.

't Was het laatste; het heette »de wolf en het schaap" en geleek veel op een spelletje dat velen lezers wel bekend zal zijn. Er was echter één onderscheid bij nu: de kring waarbinnen het schaap stond werd gevormd door een aantal kinderen die elkaar stevig vasthielden, maar met de aangezichten naar buiten gekeerd. Deed nu de wolf een verwoeden aanval dan moesten natuurlijk zij die den ring vormden hem tegenhouden. Zoo was de geheele kring telkens in beweging, en moest een gedeelte herhaaldeUjk achteruit loopen. Welke gevolgen dit had kunnen mijn lezers best nagaa, als zij zelven eens de proef nemen, 't Is echtez beter dat jongens dan meisjes dat doen.

Louise die een plaats in den kring kreeg, vond het spelletje dol prettig, vooral wanneer de wolf kwam aanstormen naar den kant waar zij stond. Herhaaldelijk werd zij in snelle vaart achteruit meegesleurd en maakte daarbij menige tuimeUng gelijk trouwens de meesten, wat echter niemand hinderde. Doodmoe staakte men eindelijk het spel nog vóór het schaap gegrepen was. Want de groote klok in de zaal had reeds half tien geslagen en de tijd drong.

Was Louise bij het dansen alleen toeschouwster geweest, aan de spelletjes, waarin men niet vooraf les behoefde te nebben, had zij met des te meer ijver deelgenomen. Zoodoende raakte zij aan het slot van dien drukken avond eenigziris in overspanning, gelijk trouwens meer gasten en het werd hoog tijd te eindigen.

Plotseling riep een der kinderen naar boven wijzend: > Kijk het gordijn staat in brand !"

Verschrikt en ontsteld zagen de feestgenooten naar de aangewezen plek waar zich werkelijk een vlam vertoonde, terwijl wat lager rook opsteeg. Te gelijk kwamen drie kinderen angstig en huilend achter het gordijn te voorschijn. Mijnheer Maanszoon begeep er niets van dan alleen dat groot gevaar dreigde.

»Laat een ladder halen! Roep de bedienden dat zij die dadelijk brengen!" riep hij. Tegelijk greep hij een der groote kannen met water die op de dientafel stonden, begaf zich achter het gordijn dat nu geheel in brand bleek te staan, en trachtte den brand te blusschen. Meteen werd hem een tweede gevulde kan toegereikt die eveneens dienst deed, doch het hoogere gedeelte was hiermee niet te bereiken. De kinderen stonden versteld, en door de ouderen werd angstig geschreeuwd om de ladder en de bedienden. Want men wist hoe gevaarlijk brand was in een streek met zoo weinig water als deze. Op het platte land is het niet zelden nog zoo, wat moeilijk te begrijpen is voor kinderen uit groote steden, waar de meesten er dikwijls zelfs niets van merken als in de buurt brand is. Buiten branden meermalen bij gebrek aan water om te blusschen woningen geheel af. De opmerkzame lezer herinnert zich wellicht nog hoe wij reeds in het begin vertelden dat eenige jaren later ook het fraaie gebouw van Jadis door de vlammen is verteerd.

Gelukkig verschenen spoedig eenige bediende met een laddertje 't laatste was echter onnoodig. Want een hunner, een jonge man, ziende wat er gebeurde, sprong toe en haalde met een geweldigen ruk heel het gordijn met stok en toebehooren naar beneden waar zijn makkers zonder moeite wat nog brandde bluschten. Een groote ramp was natuurlijk voorkomen en de heer des huizes gevoelde dit zoo goed, dat hij den blusschers een rijksdaalder gaf met de woorden: »Dubbel en dwars verdiend".

Hoe was de brand ontstaan ? Dat begrepen de meesten niet en de weinigen die het wisten, dorsten het niet zeggen. Toch is het later uitgekomen.

Zoo als ik reeds zei, was het die avond vrij laat geworden en had men het ook wel wat druk aangelegd. Zoo kwam het dat een der kleine kleuteis zich tijdens de spelletjes wat vermoeid voelde en even rust nam op een der breede vensterbanken in een donker hoekje achter het gordijn, waar haar weldra de slaap overmande. Zoo werd zij gevonden door twee vriendinnetjes die natuurlijk besloten haar te wekken, doch op een eigenaardige wijs.

De feestzaal was namelijk naar de gewoonte van dien tijd verlicht door waskaarsen die in kronen en kandelaars brandden. Zulk een kaars namen de twee deugnieten en hielden die vlak voor het gezicht van de slapende. Het schelle licht deed deze ontwaken. Ontsteld zag zij in het rond, sloeg met de armen om zich heen en wierp zoo de brandende kaars tegen het gordijn dat dadelijk vlam vatte. Verschrikt en bevreesd bij wat er volgde waren alle drie toen weggeslopen.

BRIEFWISSELING.

Mevr. P. te D. (Dr.) In de afd, ïVoor Kin-deren" kunnen natuurüjk vragen van dien aard ^ niet behandeld worden, We zonden de vraag dus aan de Red. op.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen