Zondagpchooluitgaven. G. F. Callenbach, Nijkerk.

Zoo'n stapel kinderboeken miaalct je altijd een beetje huiverig.

Niet omdat je niet alles kunt dooriazen, maar omdat je bij ervaring weet, dat er van onzen kant zoo weinig echte kinderboeken zijn. Is er aanzienlijke achterstond in heel 'onze christelijke literatu'uï, speciaal geldt dat van onze jeugdliteratuur.

Zoo denkt ge bij Zondagschoioluitgiaven onwillekeurig aan die weeë boekjes, waarin de kinderen vroom praten als gjDoote menscheUi waarin de snelbekeeringen voor het bestellen schijnen, waiarin de grootste narigheid of ook de blijdste verrassing bijna altijd op Kerstfeest komt, terwijl je draaierig wordt van de vermelding: een verhaal op waEU-hei, d gegrond of zoiO ietsi. Dan izUoht ge: , had het vo'or mijn part maar heelemlaal Uit.je 77 duim geiziogen, maar in elk g^val getracht de kinderz-iel te venstaan. Wie zuinig is op het kind en het kinderlijk gemoed .zooveel mogelijk voor ongezonde invloeden vvü bewaren, ziet sioms met angpt het Kerstfeest naderen. Want dan kan hij weer een gplf kinderlectUUt', verwachten, die o izooveel slib . bij, onze j'ongens en meisjes achterlaat.

Ook onder deze Uitgaven van Ciallenbach ontbreekt dqze gewraiakte lecteur niet. Als ge daar b.v. een bioekje onder vindt: „Niet snoepenI Een Kerstverhaal op waarheid gegrond" ^en ge hoort daar een meisje van tien.' jaaj tot haar broertje izeggen: „We m-oeten nu nog alleen meel en suiker halen, dan hebben we alles gekocht, vPat Moeder ons bevolen heeft" (die moeder is zeker directrice van de een of andere centrale keuken geweest, waar zij over ettelijke aardappelschilsters den Bch, epter zwaaide en zóó het gebieden had aangeleerd) •en ge leest dan verder hoe een vader een geschiedenis vertelt, waarin hij absoluut den kindertoon niet weet te 'treffen^ dan vriaiagt ge, waawm daaraan nu no@ papier vexmorst moest worden.

Maar een recensent mag niet onbillijk worden.

'k Stel me zoo voor, dajt de uitg, evers er zelf mee zitten, 't Publiek vraagt om. kinderboeken. Onze jonge gasten verbergen hun leeshonger niet. Diaarin moet voorzien worden. En een uitgever kajn nu eenmaial geert eerste-klas-auteurs Uit den grond tooveren. Bij inziage van de lijst dezer uitgaven blijkt, dat de heer Callenfiach. den goeden kant uit wil. Men vindt er nameni van de beste onzer kinderschrijvers onder. Om er eens een te noemen: W. G. van der Hulst, Aviens „Jaap Holm en , z'n vrinden" een prachtboek genoemd mlag worden (j, ammer echter, dat in zijn jongenislevens de kerk niet de plaats heeft, die haar toekomt!). Ook heeft de heer Callenbach uitnemende teekenaars O'.a. Isings uitgenoiodigd zijn boekjes te iüustreeren. In dit alles lees ik gaarne een belofte voor de toekomst. Ili; vertrouw, dat hij het hierbij niet iz; al laten, maar gaandeweg zijn fonds zial zuiveren. Op den duur moeten b'.v. ook de bo'eken van Gerdes eruit. Deze hebben dit voordeel, dat ze nog altijd de jongens boeien w in de geschiedenis doen inleven. Maar litterarisch en psychologisch staan ize toch beneden hedendaagsch peil. Over het algemeen dient aan onze kinderliteratuur de Uiterste zorg te worden besteed. Men onderschatte toch de indrulcken, welke de mensch pp dien leeftijd opdoet, niet gering-Ze z.ijn niet zelden: beslissend, teraktervormend of - vei-vonnend, voor heel het leven.

De eischen, welke aan kinderlectuur gesteld moetenwiorden, zullen in „De Reformatie" nog weleens ter sprake komen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen