KERKELIJK LEVEN.

Doodzwijgen ?

Een lezer vraagt ons — en wij mogen voo'rzetei hiermee zijn. ingezonden stuk wel in één zinsnede saamvatten — of het niet beter ware, dat over de op leidingskwestie in O'ns blad geziwegen werd 'én dat wij de bladen, welke er over schreve», eenvoudig lieten praten.

Dat kan soms noodig zijn. Voetstoots geven we 'dit toe.

Wanneer zoo'n kwestie pas de hO'Ofden h'eett warm gemaakt, kan men het vuur niet beter blusschen dan door - een voorbeeld van hardnekkig zw| gen te gévén.

Ook is , het vereischt, wanneer men verwachte! moet, dat men 'door zijn schrijven de lont in M kruit Werpt.

'Geen van beide gev.a.llen is hier echter .aanwezig:

De atmosfeer is in deze niet geladen.

Andere kwesties trekken de aandacht tot zich.

En men loopt door een artikeltje over de omleiding volstrekt geen gieyaar 'die aandacht af te leiden.

We leven tha, ns onder de navp-erHng 'ïer padficatie.

En wij wenschen dien - vrede niet te verstoren.

Voor het O'Ogenblik hebben we maar één verlangen, n.l. dat de opleiding te Kampen en te Amsterdam' zoo degelijk en de samenweridng tusschen beide inrichtingen zoo hartelijk moigelij'k zij.

En wat dat betreft geeft de huidige tpestan^ reden tot groote tevredenheid.

Reeds dikwijls zijn er pogingen om' tof .eeni'eW van opleiding te ko'men in het werk gesteld.

Maar telkens bleek' het psychologisch moment nog' niet te zijn aangebroken.

Wel is de dubbele opleiding ons ideaal niet.

Toch is ze 'Ver te verlriezen boven een eenheid van opleiding, welke de kiem van verdeeldb; ei4 in zich zou dragen.

Darenbovien heeft z'ö, zij het dan geen

financiëele ' — voorname voordeelén opgeleverd, waarop we toeermalen , wezen.

We hebben voorloopig volkomen vrede met den status quo.

En van ons behoeft tóen 'in geen geval eeii voorslag te verwachten, welk'e aan een der beide , , beginselen" in het dusgenaamde „beding" genoemd, het „beginsel" der eigen inrichting en het beginsel der vrije studie, tekort zou doen.

Maar als men er dan 'zóó voor staat en noch de Theologische School noch de Vrije Universiteit een kwaad hart toedraagt, dan !k|ajQ m; en gerust op enkele heweringen, welkte men historisch , o.nhoudbaar acht, den vinger leggen.

Het is izelfs raadzaam' dit te doen.

Want juist in dezen tijd van vrij algemeen zwijgen, wordt er ongemerkt een opinie gevormd, die zich' later zal doen gelden.

Immers, niemand Kal het zich wijsmaken, dat de opleidingskwestie no.qit , meer : aan 'de orde zal komen.

Als het psydhologisch thómerit' daar, is, zit mten er midden in, eer men. het weet.

Onbewust heeft daarvoor in on-ziéh lijd de voorbereiding plaats.

Maar dan taag 'ook wel acht gegeven, dat niet van één 2; ijde een bepaalde mteening wordt gepro^piagcerd.

Daartegenover heeft toen.in alle kalmte op' grond der historie correctie ; aan te brengen.

Opdat later dóör ons ol idoor' ons nageslacht een beslissing kan worden genomen, die door de historie niet wordt gewraakt.

Men zon zoo licht zulk een beslissing van moinenteele fajctoren kunnen • laten afhangen en daarmede van de goede lijn afwijken.

Jnzoover dient de opleidingskwestie levendig te blijven.

Maar de oplossing Mijve uit tot men in bezadigdheid en ka-lmte daarover oordeelen kan.

Nooit worde een' weg betreden, waarop niet beide partijen in volle iharmonie met elkander kunnen wandelen.

Geheel over deze kwestie zwijgen zou gelijk' staan met haar te willen doodzwijgen.

En doodZiWijgen laat zij zich nu eenmaal niet. Toch hebben wij bijna er alles van gezegd, wat wij voor het oogenblik noodig rekenden.

Wij moeten binnenkort alleen 'nog even terugkomen op het aloude beginsel van vrije studie, eveneens door onze' (kerken bij de vereeniging in 1892 aanvaard.

Christus of Christusfiguur.

Eenige maanden geleden lazen wij in een orgaan van onze richting de uitdrukldng: Christus-figliur, waar klaarblijkelijk bedoeld was: Christus.

Wij alarmeerden niet aanstonds, om daarmee dit blad of den schrijver niet te signaleeren.

Nu zijn artikel, althans naar de woordelijke uitdrukking, wel in het geheugen ial zijn vervaagd, •willen wij erop lattendeeren.

Want inderdaad zit achter die beide woorden: Christus of Christus-figuur een belangrijke kwestie.

Vooral in Duitsehland werd er Veel over geschreven.

Ook in ons land werd er de weerklank van vernqmen.

Het laatste nummer van het „Weekblad voor de Vrijzinnige Hervormden" wijdt er een heel artikel iaan, waaruit duidelijk Wijkt, hoe er ook onder de modernen nog gevonden worden, die van hetspreken over een Jezus-figuur. niet gediend zijn.

HeL gaat hier om de vraag: Is Grods liefde werkelijkheid, of is het een menschelijke gedachte? Jezus is tot ons gekomen .met de gelijkenis van den „Verloren Zoon". Heeft • hij werkelijk geleefd, die zich wist de brenger van de Goddelijke boodschap, die in deze gelijkenis tot ons komt? Of heeft men deze woorden aan de Jezus-figuur op de lippen gelegd? In het eerste geval is er reden tot blijdschap, reden om het engelenlied te zingen: Eere zij God in den Hooge. Maar in het andere geval kan men toch moeilijk iets van blijdschap gevoelen. Daar is alleen een menschelijke vraag, maar geen Goddelijk ant-^^oord. Wij blijven in het duister.

Het evangelie spreekt ons van Jezus, die ons den Vader heeft verklaard, vol van genade en waarheid. Dat kan geen Jezus-figuur doen; die openbaart geen leven, die ontsluit ons niet de schatkaaneren eener Goddelijke werkelijkheid.

Wanneer we in het evangelie niet anders hebben dan een Jezus-üguur, dan is er alleen reden tot do verzuchting: Ach, dat het werkelijkheid warel Groote blijdschap verwekt alleen de zekerheid, dat hel Woord is vleesch geworden en dat het onder ons heeft gewoond.

Wanneer men van moderne zijde tegen dit dwepen met de Jezus-figuur zoo krachtig opkomt, hoe sterk moeten, wij er-ons dan niet tegen verzetten.

Natuurlijk hebben in het bovenaangehaaldo stuk& ke de orthodo.x-klinkende woorden een andere beteekenis dan die wij er aan geven.

Maar inderdaad-is hier toch de kern der zaa; k aangeroerd.

De term Christus-figuur duidt aan, dat men er niet zeker van is of het beeld, dat de evangeüën van Hem te aanschouwen geven, wel historisei^ betrouwbaar is.

Of het niet is een schepping van apostelen en evangelisten, evenals Goeth'e zijn Faust-figaur, Shtv fcespeare zijn Hamlet-figuur, ^P, ickens zijn Pickwickfiguur schiep.

En nu mogen sommigen' in de Christus-figuur der Sohrifteii nog wel een • historische kern aannemen, waarin die kern bestaat, kan niemand met zekerheid zeggen.

Het is heel iets anders in bewondering stil te houden bij de Christus-figu'ur, dan in aanbidding neer te knielen voor den Christus Gods.

Wat luttele beteekenis heeft het Kerstfeest voor hen, die slechts aan de Christus-idee gelooveri.

Zij kuimen niet deelen in de vreugde van Gods volk, wanneer het op den Kerstdag luistert naar de boodschap van iden engel: Want ziet, ik verkondig u grO'Cte blijdschiap', die al den volke wezen zial, n.L, dat u heden geboren is de Zaligmaker, welke is Christus, de Heere, in de stad Davids.

Djaarom .gebruike men in onze kringen niet argeloos den terto Christus-figuur.

Hij hoort in het Gereformeerde thuis-• , . taaleigen niet thuis.

Termen kunnen meer schade aanrichten dan men weleens denkt.

HEPP.

N. B. Ons vervol gartikel over de loochening der Gemeene Gratie moet ditmaal overstaan.

H.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen