Synode-Indrukken.

IV.

De gezangenkwestie.

Ontegenzeglijk stond de gezangenkwestie in het brandpunt der belangstelling, niet zoozeer van de Synode, als wel van allen, die vóór de Synode het rapportenboek hadden gelezen.

Hoe dichter eckter de Synode op handen was, hoe meer deze brandende kwestie aan warmte verloor.

De kerken en de pers waren zóó eenstemmig in haar afkeuring, dat men vrij algemeen de Kans op aanvaarding nihil achtte.

Alleen deze vraag hield de harten "hezig: wat gaat er nu gebeuren? -

Zal de Synode heel de kwestie ter zijde stellen en ze laten voor wat ze is of zal ze in een andere richting een oplossing zoeken.

De herziening van de „Eenige Gezangen" achter den psaJmbundel vond bij de commissie, door de Synode benoemd, een eenigszins gunstiger onthaal, dan de berijmde en onberijmde Sohriftge-•deelten, waarmede Deputaten den gezangenbundel hadden willen uitbreiden.

Onderscheiden voorgestelde verbeteringen in de „Eenige Gezangen" achtte de Commissie gelukkig geslaagd.

Niettemin werd ook uitdrukkelijk het feit geconstateerd, dat deze veranderingen als geheel genomen in den kring der kerken weinig instemming hadden gevonden.

Daarom werd geadviseerd, om zoowel voorstellen als daarop geoefende kritiek nogmaals in handen van D'eputaten te stellen.

Hiertegen werd van uit de Synode geen enkel bezwaar vernomen..

Discussie bleef xtit.

Daarmee was de Synode dus al heel spoedig' gereed.

Anders liep het echter met de eigenlijke gezangenkwestie, de uitbreiding van den bundel „Eenige Gezangen".

Hiervan verklaarde de Commissie uitdrukkelijk, dat de proeve over-het algemeen niet was geslaagd.

De. Synode betuigde daarmee haar volkomen instemming.

Zelfs zij, die aan de proeve hadden meegewerkt, namen het er nu niet meer voor op.

Voorts voelde de Commissie er niets voor, om op een nieuwe proeve aan te dringen.

Integendeel oordeelde zij, dat dit een onvraoht-• baar werk zou wezen.

Immers gaf zij te kemien, dat de oorzaak van het niet-slagen ten deele hierin te zoeken was, dat de Synode van Leeuwarden zicih beperkt had •tot het verzamelen van berijmde en onberijmde Schriftgedeelten.

Ook dit gaf de Synode unaniem toe.

Daarmede werd de weg, door Leeuwarden gewezen, verlaten.

Het is zeker jammer, dat Deputaten zooveel tijd en arbeid moesten offeren ter volvoering van de Leeuwarder opdracht en dat dit alles in een ommezien werd begraven.

Hoewel toch eervol begraven, want zij mochten in ontvangst nemen den dank der Synode voor wat zij „in deze materie verricht" hadden.

Maar voor wie woekert men zijn tijd, blijft het niettemin een onprettige gewaarwording.

Verloren moeite is voor een werker altijd een hard ding. - '

Deze indruk maakte zich, terwijl de Synode zóó besloot, gelijk ook daarvóór reeds, van mij meester.

Natuurlijk mag echter aan het werlc van Deputaten Tiet heil der kerken niet worden geofferd.

En geen der Deputaten begeerde dat ook.

Wij mogen er trouwens ook niet op staan, dat onze arbeid succes zal hebben.

Succes in den dienst des Heeren feitelijk een misplaatst woord.

Het hoogste doel in ons kerkelijk leven behoort te zijn, dat onze Heiland in Zijn gemeente verheerlijkt wordt.

Het gaat niet om ons, maar om Hem.

En dan hindert het niet, als wij geen succes kunnen boeken. i

Doch nu lag het op den weg der Synode om te zorgen, dat, indien er te dezer zake weer Deputaten benoemd werden, deze een betere opdracht te verstrekken.

De idee van enkel berijmde of onberijmde Schriftgedeelten als gezangen op te nemen, was prijsgegeven.

Maaj wat nu?

Vanzelf werd de gedachte heengeleid naar het zoogenaamde „vrije kefklied".

In het rapport der Commissie stond deze uitdrukking tussehen aanhahngsteekens.

En terecht.

Want men zou er verkeerde gevolgtre'k'kingen uit kunnen maken.

Het „vrije kerklied" is evenals een berijming gebonden.

Gebonden aan Gods Woord.

Alleen bestaat er 'dit ondersCiheid, dat, terwijl een berijming een bepaald Schriftgedeelte op den voet volgt, het „vrije kerklied" verschillende Schriftuitspraken samenvoegt en in lied brengt.

De Synode van 1914 had een voorstel om te onderzoeken of er principiëele bezwaren tegen het „vrije kerklied" bestonden, afgestemd.

De Synode van 1920 daarentegen maakte zoo maar dadelijk uit, dat er tegen het „vrije Lk'erklied" geen principiëele bezw.aren konden worden ingebracht. Slechts praktische bezwaren wogen.

Deze stap was voorzeker wel wat al te groot.

Vandaar, dat de Commissie er op aandrong eerst het principiëele onderzoek in vollen omvang in te stellen. ^

We lazen ergens, dat de Synode, toen zij daarop inging, zich in principe vóór het „vrije kerklied" verklaarde.

Dit is evenwel bedoeld noch gezegd.

Het tegendeel werd met nadruk van de zijde der Commissie betoogd.

Het debat kwam een oogenblik met zoo'n vloed opzetten, dat de bedding het niet meer bevatten kon en de uiterwaarden blank stonden.

Er werd een voorstel gedaan om deze kwestie van de tafel te nemen. Men meende öp die wijze kalmeerend op de kerken te kunnen werken en alle vrees voor scheuring te kunnen wegnemen.

Daartegen kwam vurig verzet. De oud-strijder voor de gezangen. Prof. Lindeboom, beet daarbij de spits af. In den gloed van zijn rede liet hij zich op zulk een wijze uit over hen, die •net scheuring dreigden, dat het verschillende Synodeleden te ver ging. Later legde hij een verklaring af, waaruit bleek, dat hij, kwam het eenmaal tot invoering van gezangen, hij de bezwaarden zou vermanen, dat zij niet mochten scheuren.

Inmiddels was het onderwerp van karakter veranderd.

In plaats van vóór of 'tegen principieel onSerzoek, discussieerde men vóór of tegen de gezangen.

Zoo geraakte men al verder van zijn doel.

Het debat werd geheel vertroebeld.

Het gelukte echter duidelijk te maken, dat Ji'et op die manier mis ging.

Wie kon er tegen principieel onderzoek eenig bezwa, ar maken?

Indien men zich daartegen verzette, zou het geschil juist scherper afmetingen gaan aannemen, zoo werd betoogd.

Ten laatste werd dan het voorstel om een principieel onderzoek in te stellen met zeer groote meerderheid aangenomen.

Nog was er een verzoek ingekomen van Ds H. C. van den Brink o.s. om hun missieve in de Handelingen der Synode op te nemen.

In die inissieve ontwildcelen zij hun bezwa, ren tegen de besluiten der Leeuwarder Synod§ en inzonderheid tegen de rapporten, welke deze besluiten hebben uitgelokt in zafee de kleine verzameling Nieuw-Testamentisohe Kerkliederen, door hen aangeboden aan de Generale Synode van Leeuwarden.

Deze bundel werd dus niet opnieuw aangeboden.

En tegen het afdrukken van het schrijven van D'S H. C. van den Brink c.s. bracht geen {ier Sjmodeleden iets in het midden.

Zoo eindigde dan de gezangenkwestie op deze Synode.

De tijd van afwachten is nu gekomen.

Men late de Deputaten thans rustig werken.

Men zorge er voor geen hartstocihten op te zwepen.

Zal deze kwestie opgelost worden óp een wijze, de ker'k van Christus waardig, dan moet men eerst een goed fundamerit leggen.

Dat krijgt men alleen door dit vraagstuk te toetsen aan het' Woord onzes Gods.

Voor dezen keer laat ik het bij dezen éénen langen indruk.

HEPP.

Verbetering. 0|> bl. 378, Ie kolom staat: Dieze volgden niet moer de t> rde van de Geloofsbelijdenis.

Niet moet hier worden geschrapt.

H.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen