De voorgestelde liturgie der Geref. Kerken In Nederland en die der Kerken van Ned. oorsprong in Noord Amerika.

I.

In „D© Reformatie" van 30 Dec. 1932 begoimen we te schrijven, naar aanleiding van de Orde van Eeredienst, die aan de Generale Synode aanstaanden zomer zal worden voorgelegd, over wat de historie ons in dezen leerde in Noord-Amerika. In de gedachte, dat er voor de Kerken in Nederland wellicht iets uit te leeren viel. Reeds verhaalden we wat er in dezen tot stand kwam in de Dutch Reformed Church. Nu volgt een verhaal van wat er in dezen gebeurde in de Chr. G-eref. Kerk — iets waarvan, zoo we zeiden, Dr S. O. Los het vorig jaar op de Synode die hij bijwoonde, nog de naklanken hoorde. Het is een tamelijk lange historie die we zoo kort mogelijk hopen mede te deelen.

Het begin dezer geschiedenis dateert van 1916. Volgens Artikel 30 der Acta van de Synode van dat jaar vroeg de Classis Illinois, dat de Kerkvergadering de wenschelijkheid zou uitspreken van meer uniformiteit in den eeredienst der Amerikaansche Kerken, een regeling, in welke de gemeente een meer actief deel zou hebben. De Synode sprak de wenschelijkheid van zooiets uit, niet alleen echter VOOT de bovengenoemde kerken, maar ook van de Hollandsch-en Duitsch-sprekende gemeenten, en benoemde een Conunissie om met een welomschreven rapport de a.s. Synode voor te lichten. Dit werd in 1918 aangeboden. Het Rapport constateerde, dat er dringend behoefte was aan verbetering van den eeredienst. Er is gebrek aan overeenstemming. Te veel is overgelaten aan de vrijheid van den liturg. De dienst wordt niet door een leidende gedachte beheerscht. De verschillende elementen staan te veel als losse stukken naast elkander, enz.

Als beginselen die aan den dienst ten grondslag liggen werden de volgende genoemd:

a. Het wezen van den openbaren eeredienst bestaat uit een samenkomen van God met Zijn volk;

b. Tot het karakter van dezen dienst behoort gemeenschappelijkheid;

c. Het doel ervan is de verheerlijking Gods en de stichting der gemeente.

De kracht van bet voorstel moest niet worden gezocht in groote vermeerdering van liturgische elementen maar in verbetering van wat we van de vaderen hebben. Een weloverwogen, logische, zielkundige, uit goede liturgische beginselen opgebouwde volgorde. Aan de deputaten voor deze zaak, Di D. Zwier, L. Trap en Prof. Wi. Heyns werden Di H. J. Kuiper, J. Groen, en Drs Y. R d© Jong en J. van Lonkhuyzen toegevoegd en van deze vergrootte commissie kwam in 1920 een rapport — nu en voortaan in het Engelsch — over „Verbetering onzer Liturgie".

Dat rapport hield in een voorstel voor drie diensten. Voor den morgendienst werd ©en liturgie voorgesteld die in wezen overeenkomt met wat de Nederlandsche deputaten voorstelden aan de Generale Synode van 1923, zooals we dit lezen op bladz. 189 v.v. van het Rapportenboek. Dat geldt ook d© daar gevonden liturgie voor de najmiddaggodsdienstoefening. Zooals men weet behelsde dat voorstel: belijdenis van zonden, gevolgd door het zingen van: „Vergeef ons onze schulden Heer", enz. en „Verkondiging van vergeving der zonden". \

Wij herinneren er aan, wat zeker voor onze Nederlandsche lezers overbodig is, maar bij ons in Amerika niet al te goed bekend is, dat de Geh nerale Synode van 1923 blijkens Art. 155 barer - Acta uitsprak, dat eenheid in d© üturgie aanbeveling verdiende en zooveel mogelijk moest bevorderd worden. Dat echter gelet op de veelvul-• dig© en ernstige bezwaren tegen de voorgestelde „Ord© van Liturgie" het concept niet werd aanvaard. En dit stuk werd uitgeschakeld als deel van de taak der deputaten ad hoc. Voor zoover ons bekend is, eindigde daarmede in d© Nederlandsche Kerken de verdere actie omtrent deze zaak, dat is, betreffende Belijdenis van Zonde en Verkondiging van Vergeving.

Maar niet alzoo in d© Amerikaansch© Kerk. Deze besloot, blijkens Art. 26 barer Acta Synodi van 1920, om de Commissie in deze materie te continueeren, om ons volk voor te lichten. Verder om dit rapport den kerkeraden ter overweging aan te bieden en ter classicale vergaderingen te bespreken, „opdat we alzoO', zonder de gemeenten te verontrusten, op de e.k. Synode tot een bevredigend besluit knmien komen, intusschen winst doende met de besluiten der Nederl. Geref. Kerken, di© in deze materie óók voor besluiten staan.

Edoch, dit besluit werd voorafgegaan door het oordeel, dat onze Kerken niet rijp waren om een beslnit t© passeeren. De Synode van 1922 ontving twee lijvige rapporten over de zaak en volgens Art. 37 werd geconstateerd, dat het nog de tijd niet was dat de Synode zich uitsprak over de beginselen in het Rapport van 1920, en allerminst om er bij de Kerken op aan te dringen de nieuw© regeling in te voeren. „Toch zou het te betreuren zijn als de zaak hiermede verliep." De Commissie werd gecontinueerd. Zij zou de zaak verder in studie nemen en in de kerkelijke bladen toelichten, vooral vanuit een historisch oogpunt. Als gronden voor deze actie werden genoemd opgebrachte bezwaren, van principiëelen ©n practischen aard, dat de materie nog niet genoeg was toegelicht, de zaak niet spoedeischend was, en dat t© veel spoed haar wellicht zou schaden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen