OPVOEDING EN ONDERWIJS

TuGhtslooslield der jsugd.

Dat onderwerp blijft aan de orde. Natuurlijk! Altijd staal er weer een nieuw geslacht op, dat beproeft, naar eigen beuze te leven en altijd moet ide jeugd een geslacht van ouderen vinden, dat eenvoudig zegt: Kijk, jongelui, zóó moet het. 't Is dan ook telkens en overal verkeerd geloopen, wanneer men van oordeel was, dat de jeugd zich maar wat moest uitleven, dat men voor de jonge mienschen vrijheid opeischte, in plaats van ze voor te houden de onafwijsbare eischen der Goddelijke inzeltingen.

De tuchteloosheid der jeugd begint dan ook altijd bij de ouderen. Die durven niet te doen, wat hun plicht is en dan moet de jeugd daardoor schade lijden. Het verheugt mij, dat op de laatste vergadering van de Tuchtunie zulks ook onomwonden is uitgesproken. Wie moeten inderdaad piphouden met Idagen over de jeugd, maar wij moeten ons als ouderen zelf herzien. En dat besef moet doordringen in eiken kring, die van Godswege miet de opvoeding der kinderen in aanraking komt.

Allereerst het gezin. Daar schuilt al een groot deel van het kwaad. Ds H. Janssen zei o, p de bedoelde vergadering van de Tuchtunie, dat ons volk momenteel lijdt aan een geweldig tekort aan opvoedende kracht, veroorzaakt door de ontstellende ontbinding van het gezinsleven in de laatste kwarteeuw. Vooral ook door de maatschappehjke Jnzinking is de fleur uit menig gezin weg, de lenjergie van de ouders geknakt en het kind voelt zich weinig gebonden aan het gezin, waar de grauwe narigheid heerscht. We gevoelen, van hoe groote beteekenis het is voor de kinderen, wanneer de ouders ook in de tegenspoeden Gods hand zien en hun kinderen daarop met woord en daad wijzen. Dan kunnen zelfs de tegenheden in het gezin de leden daarvan vaster samensnoeren.

In de tweede plaats heeft de kerk hier een roeping, 't Zijn haar jonge leden, van wie liier wordt beweerd, dat ze tuchteloos zijn. Huisbezoek en catechisatie zijn naast de bediening van het Woord de middelen, die ook naar de jonge leden grijpen, om hen te bewaren van den afval onzer dagen, 't Is een gelukkig verschijnsel, dat dit jeugdwerk in menige kerk met kracht wordt aangevat. Maar ik wil toch vragen, of het hooge belang hiervan wel algemeen wordt ingezien. Als dat het geval was, zou er geen candidaat zonder werk zijn.

Verder heeft de overheid hier een taak. Niet om door schoolvoeding en schoolkleeding den band van de kinderen aan het gezin losser te maken, maar door met strenge maatregelen tegen alle vandalisme van de jeugd op te treden. Eien politie, die niet durft en daardoor niet voorkomt, dat de jeugd zich allerlei onbetamelijke vrijheden veroorlooft, doet meer kwaad dan goed. In zeer sterke mate is ook de overheid betrokken bij de vraag naar meer ruimte voor de kinderen, vooral in de groote steden. De weg wordt te gevaarlijk. Nu komt er groote behoefte aan terreineUj waar de Irinderen veilig kunnen spelen. Naast parken, waar de groote menschen kunnen wandelen, vraagt men naar terreinen voor tie kinderen. Men behoeft ze niet keurig in te richten. Het kind moet er kunnen draven en graven en spelen naar hartelust.

Ook de school moet worden genoemd in dit verband. Ze kan zich niet bepalen tot het onderwijs alleen, al Jblijft dat ook haar hoofdtaak. Zij kan wel degelijk invloed ten goede uitoefenen ook op het gedrag van de Icinderen bij den weg. Maar dan moet er een goede samenwerking wezen met de ouders. Die mogen er geen aanmerking op maken, dat de meester een jongen straft, omdat jhij verkeerde dingen deed vlak bij de school, vóór of na schooltijd. Op ouder-avonden moet men deze dingen eens ter sprake brengen en daarover frank en vrij met elkander spreken. Natuurlijk, de onderwijzer kan zeggen: „Ik doe in school mijn werk, laten de ouders verder maar zorgen, ik aanvaard geen verantwoordelijkheid voor het gedrag van de 'bandieten buiten het schoolhek".

En de ouders mogen niet zeggen: „Waai- bemoeit de meester zich toch mee. Hij heeft het toch alleen maar in de school be zeggen". Maar als deze menschen zoo spreken, dan handelen ze niet in het belang van de jeugd, die ook buiten de school en buiten de woning de zorg van haar opvoeders behoeft.

En dan wil ik dezen keer eens wijzen op den plicht van het publiek. Wij stellen ons als groote menschen vaak laf aan, wanneer we de brutaliteit van de jeugd bijwonen. Dan durven we niet op te treden. Dan gaan we wel klagen. Maar ik zou toch niet weten, waarom we niet een jongen zouden wegsturen uit een plantsoen, waar hij bezig is met vernielen. Of zien sommige groote menschen het niet aan met een aanmoedigend lachje, wanneer jeugdige roekeloozen zich op het broze ijs wagen? En dan moet het zelfs voorkomen, dat het publiek zich tegen de politie keert, wanneer deze een jeugdigen kwaaddoener opbrengt. Zoo iets getuigt toch wel van een merkwaardige mentaliteit. Ik weet wel, menig volwassene loopt maar door, al ziet hij het één of ander schandaal. Hij belieft geen grooten mond of — steenen van de jonge vandalen. Maar ik geloof, dat wij hiermee aan onze samenleving geen dienst beiwijzen. Neen, neen, wij moeten ook durven. Want ik geloof, dat de tuchteloosheid der jeugd voor een niet gering deel zijn oorzaak vindt in de tuchteloosheid der ouderen. Klagen zal ons niet helpen. De jeugd heeft respect voor de daad.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen