UIT DE SCHRIFT

Christus beantwoordt de vraag om verzadiging.

De laatste dag, de groote dag van het feest — dat is de zevende dag van het Loofhuttenfeest, het Octoberfeest, het slotfeest van den oogst.

Dan dachten de Israëlieten, al wonend in loofhutten (versierde tenten), geplaatst op de pleinen bij de stadspoorten, de voorhoven van den Tempel, de tuinen en daken der huizen, aan het rwonen in tenten gedurende de woestijnreis. De herinnering moest door dit feest levendig gehouden aan het heilsfeit, dat de HEERE Zijn volk had geleid door de woestijn naar de rust: het land overvloeiende van melk en honing.

Het Loofhuttenfeest predikte symbolisch: dat !God het antwoord geeft op de vraag naar verzadiging.

Dat komt in het bizonder uit in Jezus' tijd op dien laatsten, grooten dag, den zevenden.

Aan de Zuidzijde van Jeruzalem lag een bron of vijver. Silo ah geheeten. Deze vijver ontving zijn water door een kanaaltje uit een 400 M. Noordelijker gelegen bron. Reeds van oudsher zag men in deze bron S i 1 o a h een symbool van de Messiaansche zegeningen. (Zie b.v. Jesaja 8.)

In Jezus' dagen stond dit water in hooge eer.

„Siloah" wil zeggen: afgezonden — en men zag in dit water, dat als op de heUing van den Tempelberg ontsprong, het heil, gezonden uit den Troon Gods.

Op het Loofliuttenfeest werd deze bron in den cyclus van ceremoniën betrokken.

Elk© morgen der feestweek gaf dit schouwspel te zien: een priester begaf zich naar den vijver, schepte met een gouden kruik water op, mengde dat met wijn, en goot dit plengoffer bij het altaar in twee zilveren schalen, terwijl het volk, als in spreekkoor, de woorden uit Jesaja 12 reciteerde; „En g ij lieden zult water scheppen met ivreugde uit de fonteinen des heils".

Bovendien liep op eiken feestdag een processie van priesters, met wilgetakken in de handen, om het brandofferaltaar heen, onder Hosanna-geroep der toeschouwers — en dat werd op den zevenden dag zeven maal herhaald — als om de groote Vreugde aan te duiden, die er heers chen zou bij de komst van Messias.

, ' Opmerkelijk is het, niet waai-, dat juist op dezen laatsten dag van het feest Christus Jezus Zich naar de Tempelgebouwen begeeft, wanneer éie zevenvoudige ommegang plaats heeft, en die ceremonie der waterplenging,

en luide roept:

„Zoo iemand dorst, die kome tot Mij, en drinke!"

Hier wil Christus beantwoorden de \Taag om verzadiging!

Hij is gehoorzaam, en vervult de Wet.

Welk een barmhartigheden Gods!

, Want hier viert het Bondsvolk feest in veruitiwendigde Messiasverwachting, en bij zeer velen is de vraag naar verzadiging al heel aardschi getint.

Maar de Christus geeft in getrouwheid het antiwoord, dat heenwijst naar de waarachtige verzadiging, die blijft tot in het eeuwige leven:

— ge moet niet rondgaan rond het brandoffer^ altaar — hier is het waarachtige Brandoffer, het Lam Gods:

„zoo iemand dorst, die kome tot Mij...." -

— ge moet niet drinken uit de bron Siloah — hier is de ware Levensbron, de Gezondene van den Vader:

„Zoo iemand dorst, die kome tot Mij, en drink e!"

Gelijk het in de dagen van Jezus' omwandeling was, zoo is het nu.

Jezus wist het wel: het goud der waarachtige feestviering was verdonkerd, de vraag naar verzadiging gedegradeerd tot een dorsten naar vergankelijke schatten.

Ach, het Loofhuttenfeest was een feest, waarop vele Joden eten en drinken en vroolijk-zijn als het hoogste ideaal najaagden — werd het niet in den nacht van den eersten op den tweeden dag gevierd bij fakkellicht, terwijl op den voorhof der vrouwen een dubbele tribune was gebouwd? Danste dan niet de Jeruzalemsche priester-aristocratie in het rond, begeleid door een Levieten-koor, staande op de trappen van het binnenste voorhof?

En had deze feestviering niet tal van heimelijke zonden op haar debetzijde staan?

En toch roept de Middelaar de blijde boodschap om.

Want onder die schare kunnen toch ook gekenden des Vaders zijn!

Onder al dat luidruchtig feestgeschal hoort Zijn priesteroor de hunkerende vraag wel van sommigen om verzadiging —

en Hij geeft het antwoord!

Hoe vaart daar ook door onze dagen een roepen van dorst, een schreeuwen om verzadiging!

De wereld om ons heen, met al haar tooi, haar kuituur, haar weten, haar kunnen, ze kan die vraag niet beantwoorden, hoogstens met een schijn-antwoord ~ met een aanprijzen van vergankelijke levensschatten en levenswaarden.

Maar nog klinkt de heldere, rustige stem van den Christus Gods over de aarde — het is de roep van het Evangelie! —:

„Zoo iemand dorst^ die kome tot Mij, en drinke!"

Heere Jezus, doe mij, en velen met mij, met vreugde water scheppen uit de fonteinen des heils!

O Levensbron, doe toch stroomen des levenden waters uit mijn binnenste vloeien!

Er is zooveel verborgen vraag — zooveel hd.melijk dorsten

en Gij, Gij alleen, zijt HET ANTWOORD.... geeft DE VERZADIGING. Verzadiging van vreugden eeuwiglijk....

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen