UIT DE SCHRIFT

Biblos Geneseos.

(Advent.)

Calvijn had, zooals bekend is, een afkeer van een speciale viering van Christelijke feestdagen. Hij zag daarin een gevaar voor den gezonden en normalen bloei van het geloof, dat door een te sterke accentuatie van de groote heilsfeiten de éénheid der Godsopenbaring en de continuïteit van het werk van Jezus Christus uit het oog zou kunnen verliezen. Van een „kerkelijk jaar" met een scherpe schematiseering der heilsdaden, waardoor deze min of meer atomistisch naast elkaar komen te staan, wilde hij niets weten.

Nu moge deze aversie van Calvijn tegen de viering van Christelijke hoogtijdagen niet geheel vrij geweest zijn van eenige overdrijving — anderzijds is't gevaar, dat hij duchtte, allerminst denkbeeldig. Het is niet goed, wanneer wij slechts enkele dagen of weken van 't jaar uitsluitend en alleen het oog richten op een bepaald onderdeel van Gods werelden eeuwen-omvattende verlossingswerk in Christus. Zulk een geloofsbezinning op een fragment van Gods heilsplan en van zijn uitvoering, is slechts vruchtbaar, als wij het verband, den samenhang met het geheel steeds bewaren. Een bepaalde datum krijgt slechts glans en waarde, omdat hij door Gods hand geplaatst is op den kalender van Zijn „eeuw".

Daarom is ook het houden van een adventstijd niet geheel zonder gevaar. Advent is maar niet een voorbereiding tot de Kerstfeestviering zonder meer. Het is maar niet een zich verdiepen in enkele Oud- Testamentische, Messiaansche teksten, om dan te constateeren, dat deze in vervulling gegaan zijn met de geboorte van Christus. Neen! advent is: een bezig-zijn met, een liefhebben van den levenden Christus, den eertijds komenden, den gekomen en den straks wederkomenden Christus!

Advent is: den Christus zien in liet licht der Schriftopenbaring, zooals Hij eenmaal komende was onder de oude bedeeling, terwijl Hij thans na Zijn komst weer is heengegaan, maar opnieuw komende is.

Advent is maar niet een telkens terugkeerende periode van het kerkelijke jaar, waardoor wij een voorsprong van een maand hebben op het „burgerlijk" jaar, zooals iemand eens meer geestig, dan geestelijk, den advent typeerde.

Advent is nog minder een stemming, waardoor wij gepraedisponeerd worden om straks Kerstfeest te vieren.

Neen, ook advent is geloofsarbeid; is worstelen met de openbaring, om in haar licht den Christus te zien, in de eenheid van Zijn werk door alle eeuwen. Ook advent is: zoeken van dat licht der openbaring van Christus, om in dat licht het verleden, het heden en de toekomst te doorzien.

Wij zijn niet adventsgemeente, omdat wij een Messias verwachten, die reeds gekomen is. Wij mogen ons niet op een Kerstfeest gaan voorbereiden, alsof Christus nog moet geboren worden. Maar wij leven altijd door het geloof in den gekomen en verhoogden Zaligmaker. Ook in adventstijd.

Dat geloof heeft Christus lief in al Zijn werk, in hetgeen Hij gedaan heeft, in hetgeen Hij bezig is te doen, en beloofd heeft te zullen doen. Daarom is het geloof prospectief en retrospectief. Vooruitziend naar de toekomst, krijgt ons geloof een eschatologische tendenz. Hierdoor krijgt de gemeente nog sterker haar Nieuw-Testamentisch advents-karakter. Wij „verwachten den Zoon uit de hemelen, denwelken God uit de dooden opgewekt heeft, Jezus, die ons verlost van den toekomenden toorn" (1 Thess. 1:10).

Hoogstens is dit het bizondere van de periodieke advenfsweken, dat het geloof zich dan meer retrospectief bezig houdt met Christus' komen tot Zijn vleeschwording, met Zijn nadering tot Zijn eerste komst op het keerpunt der tijden.

Daarom begint het Evangelie van den gekomen Christus dan ooli met aan te sluiten bij dat verleden, en die nadering door de eeuwen ons te toonen: „het boek des geslachts van Jezus Christus", biblos geneseos. Als de Heilige Geest ons het hoogtepvmt van de geschiedenis der heilsopenbaring laat verhalen, dan begint Hij met een gcslachtsregister. Dat is de band met hel verleden; Christus heeft een vóór-geslacht.

De Schrift verhaalt ons van tweeërlei geboortestond, waardoor het wereldleven wordt bepaald: de genesis der schepping, en de genesis van den Herschepper. Het Nieuwe Testament begint evenals het Oude met een geboorte. Ook de schepping is geboren. De wereld begon maar niet zoo ineens te ontstaan; er was wat aan voorafgegaan. De schepping was uitgedacht in Gods Raad en kwam uit Gods scheppende hand te voorschijn als bij een geboorte. Zoo iDeschrijft dan ook Mozes dien aanyang der wereld: „Dit zijn de geboorten des hemels en der aarde" (Gen. 2:4). Zoo is Genesis het „boek der geboorten", het boek der wording van de schepping van alle dingen.

Nu begint het Nieuwe Testament met de beschrijving van een andere geboorte: het boek des geslachts, der geboorte, der wording van Jezus Christus, biblos geneseos...

Jezus Christus! Hij is het Hoofd van de nieuwe menschheid.

Maar Zijn geboorte is anders dan de der schepping. geboorte

De schepping was een werk, dat rechtstreeks uit de hand Gods voortkwam; het was een wording uit niets, na niets; uit niets anders dan uit God alleen, zonder dat er stof voorhanden was. Maar de geboorte van den Herschepper is anders. Christus sluit zich bij Zijn geboorte aan bij hel bestaande, bij de voorhanden stof der geschapen dingen. Want de herschepping is geen nieuwe schepping. God wil de wereld, die door de zonde geïnfecteerd is, niet prijsgeven aan het verderf. Terstond vangt de genade van Christus de geval' len en vallende wereld weer op, en begint Hij Zijn werk der herschepping. Herschepper is: de oude, door de zonde aangetaste schepping uitzuiveren van het kwaad en alzoo behouden; het zieke lichaam genezen.

Daarom sluit Christus zich bij Zijn geboorte aan bij de bestaande schepping. Zijn geboorte is uit een geslacht. Hij komt op uit de historie, uit het menschdom. Met duizend vezels en banden des bloeds is Hij aan de menschheid verbonden. Hij is niet een heros, die als een wonder uit den hemel daalt, een tijdlang als een godheid op aarde vertoeft en dan weer ten hemel keert. Maar Hij is voortgekomen uit een geslacht. Christus, • Gods Zoon, is volkomen ingedaald in onze menschheid en onze menschelijke historie. Al die eeuwen, die aan Zijn geboorte voorafgaan, is Hij bezig te komen, is Hij bezig te worden. God heeft Zijn Zoon gezonden, „geworden uit een vrouw, geworden onder de wet." (Gal. 4:4).

„Biblos geneseos". Met deze enkele woorden wordt een vonnis uilgesproken over alle menschelijke wijsheid, die betoogt, dat de wereld en de menschheid op zich zelf verdoemelijk zijn en door God worden prijsgegeven aan het verderf, en dat de redding alleen bestaat in een nieuwe schepping. Een vonnis over alle leer, die zegt, dat heel het aardsche leven en de geschiedenis der menschheid en al wat horizontaal is, onder het oordeel ligt, en dat Christus de verticale inbreuk Gods op de geschiedenis zou zijn, de indaling der eeuwigheid in den tijd.

„Het boek des geslachts van Jezus Christus" slaat al deze speculaties neer! Christus komt niet als een bliksem uit den hemel vallen. Daarmede heeft Jezus eens de komst van den Satan op aarde getypeerd (Luc. 10:18). Maar Christus is ingedaald in den tijd, in de historie; wordt één met ons mcnschclijk geslacht. En zóó, ingaande in de wereld en in het menschelijk leven, zal Hij de wereld en dat leven verlossen en vrijmaken door den vloek uit de wereld uit te dragen. Zoo maakt Hij alle dingen nieuw door ze te vernieuwen! Zoo worden ook wij vernieuwd naar het evenbeeld van Hem, die ons in alles is gelijk geworden, den

Eerstgeborene aller creatuur.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen