GEESTELIJKE ADVIEZEN

(Alle inzendingen, deze rubriek betreffende, aan Ds D. van Dijk, Akkerstraat 26, Groningen.)

Onze houding.

De oorlogstoestand, waarin de wöreld nu reeds weer eenige dagen verkeert, is van. zóó gieweldige, ons ganscho leven rakende, beteekenis, dat wij eerst niet weten, hoe onze houding daartegenover moet zijn.

Wij gevoelen ons verward.

Den éénen dag kijken wij er zus, den dag zóó tegen aan. anderen

Toch is het nooddg, een bepaalde houding te vinden, een ruststand, zóó, dat wij niet meer als een riet héén en weer bewogen woirden.

Op een paar dingen, die Mervooir van beteekenis zijn, wil ik in dit ai-tikel gaarne wijzen.

Daar is eerst de Vraag: „aan welke zijde zal in dit ontzaglijk conflict onze sympathie zijn? "

De ouderen herinneren zich nog heel goed, hoe het daarmee gesteld was in de jaren 1914—1918.

Daar waren toen felle pro-Duitschers en, aan den anderen kant, even felle pro-Entente-menschen.

Het was met die sympathie of antipathie een vreemde geschiedenis.

Over het algemeen was het meer ortliodoxe volksdeel pro-Duitsch.

Toch waren er wel enkele andieren, ook onder ons. En heL eigenaardige was, dat men, voor zichzelf, eigenlijk niet wist, waarom men dezen of dien kant overhelde.

De moüeven daarvoor lagen zóó diep in het onderbewuste, dat er een heel sterke analyse van eigen zieleleven noodig was om er achter te komen, waaruit zijn sympathie of antipathie sproot.

Het gebeurde niet zelden, dat iemand er zichzelf op betrapte, dat hij zich verheugde over een ding, waarvan zijn verstand zei: „dat moest ge toch eigenlijk afkeuren";

Wat is er over dat p'ro en anti in die dagen fel geredeneerd, tot kwaad-wordens toe.

Gezinnen en families dreigden er door in disharmonie te geraken.

Dalzelfde spel ziet ge nu weer beginnen.

Ik wil wel eerlijk bekennen, dat ik, in den loop der laatste jaren, met sympathie heb gadegeslagen de heroïsche worsteling van Duitschland om rechtsherstel; hoe er telkens blijdschap bij mij is geweest, als Duitschland.weer terug kreeg een stuk, dat, bij den vrede van Versailles, ten onrechte uit zijn volksgeheel gescheurd was.

Aan den anderen kant geef ik toe, dat er gevaair schuilt in te sterk ontwikkeld krachtsgevoel bijéén natie., die er daardoor licht toe komt, te veel alleen met zichzelf te rekenen en te grijpen naar een allen en alles beheerschende positie.

Vandaar, dat er iets sympatliieks ligt in het streven van Engeland en Frankrijk naar bewaring van het evenwicht.

Daarom komt het mij voor, dat wij goed zullen doen, de paarden van onze sympathie en antipathie niet onbeteugeld te laten draven, nuchter te blijven, vooral den ander niet te verketteren en hard te beoordeelen, als hij anders denkt dan wijzelf. En in plaats van zoo sterk te begeeren, dat èf deze, öf die partij het zal winnen, te bidden, dat de uitslag zóó moge zijn, dat er naar alle kanten werkelijk recht geschiede.

Laten wij vooral niet vergeten te bidden voor de machthebbers, voor de leidende personen in dit ontzaglijk gebeuren.

Zij zijn menschen; hun hart is in Goids Hand. Hoe groot zij zijn, één wenk van 'sHeeren vinger zal hun denken en streven in het rechte spoor ieiden.

Dat vergeten wij te veel; daarom bidden wij te weinig voor hen.

Dal wij dan bidden of de Almachtige Hitler en Chamberlain en Daladier zoio besture, dat zij ge-drongen worden in Zijn weg, waarop zij elkander vinden en het met elkander eens worden, tot heil van Europa en van heel de wereld.

Dan een tweede 'ding.

Heel sterk leeft onder ons in deze dagen de vraag: „hoe zal het verlooi> van deze dingen wezen? " „Zal het lang duren of kort? " „Zullen wij er in laetrokken worden of niet? " „Indien wij er In betrokken mochten raken, wie zal de aanvaller zijn? "

Op straat, voor de ramen der nieuwsbladen, waar de laatste berichten worden geëtaleerd, wordt over deze dingen ontzaglijk geredeneerd. Daar worden disputen gehouden, daar worden voorspellingen gedaan en mogelijikheden geopperd.

Het kan een lust zijn er naar te luisteren, alléén, men wordt er niets wijzer door.

Hetzelfde geldt van de gesprekken binnenshuis, in allerlei Itring.

Daar zijn de optimisten, die zeggen: „het zal best meevallen".

Daar zijn de pessimisten, die zeggen: „het wordt verschrikkelijk".

Maar de één weet er zoo min iets van als de ander.

Mij trof, wat ik dezer dagen in twee onderscheidene Christelijke dagbladen las, in nummers, die op één en denzelfden dag verschenen.

Het ging over den oorlog in de lucht. In het ééne blad wordt de indruk gewekt, dat vliegmachines zoo maar het land van den vijand kunnen binnendringen (of liever gezegd: „de lucht van den vijand") om daar ongestoord hun verniellngswerk te verrichten.

In het andere blad stond (naar het mij voorkomt) een zeer deskundig stuk, waarin de vraag gesteld wordt of, met het oog op het bijna volmaakte afweersysteem, een luchtoorlog Vrijiwel niet onmogelijk moet worden geacht.

Dat zijn nu twee stukken van twee deskundigen, die twee zoo geheel van elkander verschillende beelden teekenen en daardoor zoo geheel onderscheidene reacties bij de lezers wekken.

Dat gaat telkens zoo.

Wij komen daarom met al die toekomstbespiegelingen geen stap verder.

Enkele dagen geleden stond er een artikel in „De Standaard", dat, naar den stijl te oordeelen, •\vel van de hand van Dr Golijn moet zijn geweest. En in dat stuk treft dat geheel zich onthouden vaii elke profetie, van elke gissing zelfs over het verder verloop der dingen.

Het komt mij vóór, dat het goed is, ons daaraan tö houden.

Bij den dag leven. Dat moeten wij altijd; dat Moeten wij ook in deze spanniende dagen.

Als land en volk, en ieder voor zich, doen wat •^vij doen kunnen, wat van ons gevraagd wordt.

Maar dan verder de toekomst den Heere overlaten. Niet luchthartig; niet bezorgd

Elke dag heeft genoeg aan zijns zelfs kwaad. Onze menschelijke schouders zijn niet sterk ge^ noeg om ook de toekomst te torsen.

De Heere onze God heeft ons op het dragen van die toekomst niet aangelegd, wijl Hij die toekomst voor ons verborgen heeft gehouden.

En nu mogen wij niet wijzer willen zijn dan de Heere.

Hij draagt de toekomst, en bij Hem is zij veilig. Ook in deze dagen geldt het Woord: „Weest in geen ding bezorgd, maar laat uw begeerten, in alles, door bidden en smeeken, met dankzegging, bekend worden bij God".

Aan den avond van eiken dag, dien God ons weer goed heeft doorgebracht, danken voor Gods goedheid en, voor den nacht, dien wij ingaan, al onzo begeerten met bidden en smeeken, in 's Hoeren Hand gelegd.

Zoo zal de vi'ede Gods, die alle verstand te boven gaat, onze harten en zinnen bewaren in Christus Jezus.

Dat wil zeggen: dan zal de vrede, dien wij! met al ons redeneeren en overleggen niet kunnen g|rijpen, dien God ons alleen kan geven, onze harten en zinnen, dat is heel ons innerlijk leven, bewaren, bewaken, zoodat geen zonde daarop beslag legt; en dat alles in de geloofsgemeenschap met onzen Heiland.

En dan moge er komen, wat er komt, als wij zoo hebben leeren leven, zullen wij ook het zwaarste kunnen dragen in vrede.

God, onze God, moge ons allen zoO' doen wandelen.

Wie maar den goeden God laat zorgen. Wie op Hem hoopt in 't bangst gevaar. Die weet zich veilig en geborgen. Dien redt Hij god'lijk, wonderbaar.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen