STEMMEN UIT ONZE KERKEN

Een brie! uit Amerika.

Geachte Lezers,

Door de lezers van dit blad te bereiken, spreek ik tevens tot de kerkmenschen in Nederland, en dat is het doel van dit schrijven.

Ik ben Nederlander van geboorte. Mijn ouders verhuisden van 'de Prov. Utrecht naar Amerika. Dat is 50 jaren geleden. Ik was toen zeer jong.

In Amerika werd ik rijkelijk gezegend, zoodat ik een reisje naar Europa kon niaken. Natuurlijk bezocht ik tevens mijn geboorteland, Nederland.

Ik deed zulks verleden zomer. Het beviel mij er best. Over het algemeen werd ik goed onthaald. Ik bezocht de huizen van rijken en armen. Bezocht vele merkwaardige en zienswaardige plaatsen. Over het algemeen was men vriendelijk en betoonde men mij hulpvaardigheid.

Alles- was wel, totdat ik des Zondags een uwer kerken bezocht. Ik vond het daar geheel anders.

Niet met de gewoonte bekend zijnde, nam ik plaats in een uwer Gerei. Kerken. Mij werd echter gezegd, dat die plaats aan Mijnheer N. N, behoorde. Ik nam elders plaats, maar die behoorde aan een anderen broeder. Ik vroeg waar ik dan kon zitten. Men vertelde mij, dat ik achter in de kerk. moest wachten totdat de gemeente gezeten was en als er dan een plaats open was, dan kon ik die innemen. Het lustte mij niet als een bedelaar achter in de kerk te wachten. Ik ging heen, maar in een andere kerk wachtte mij dezelfde onwelkome gastvrijheid. Gij zult zeggen, dat zijn tegenstrijdige woorden. Gastvrijheid kan niet tegelijk onwelkom zijn. Dat is juist mijn lezer. Ik vond even groote tegenstrijdigheid tusschen de predikatie en de atmospheer in uwe Godshuizen.

In een gezin zijn zeven zonen. Een der jongens heeft een betrekking ver van huis. Hij komt zelden thuis. Maar hij heeft vacantie en besloot de vacantie in de ouderlijke woning door te brengen. Hij neemt een stoel, maar wordt gezegd, dat die stoel aan Hendrik toebehoort. Hij neemt een anderen stoel, maar die behoort •aan Klaas toe. Hij vraagt nu waar hij dan kan zitten. Hem wordt gezegd, dat als al de broeders thuis zullen zijn en er dan een plaats open is, kan hij die innemen. Ziet, hoe liefelijk de zonen van het zelfde huis als broeders samen wonen. Geloof er maar niets van, lezer. Hij gevoelt zich gansch niet thuis in de ouderlijke woning. Het zal waarschijnlijk lang duren eer hij weer thuis komt. Hij ondervond niets van de broederlijke liefde. Dat is een fabel, 'hoor ik u zeggen. Het zij zoo. Ik wil u slechts laten voelen hoe onwelkom ik mij in uwe Godshuizen gevoelde.

• Ik bezocht kort geleden Louisville, Ky. Ik bleef er twee weken en bezocht er vier kerken. Op een Zondagmorgen was ik wat vroeg, en dacht nog een kleine wandeling te maken. In het voorportaal ontmoette ik twee dames, die mij beleefd verzochten toch niet heen te gaan. Zij verzekerden mij, dat de godsdienst precies om half elf een aanvang nemen zou. Men vroeg mij waar ik het liefst wilde zitten, van voren of in het midden der kerk. De godsdienst was nog niet begonnen en een broeder, die naast mij zat, vroeg of ik een Christen was. Ik antwoordde bevestigend. Hij zeide, dat is heerlijk, Gode zij dank. Na het uitspreken van den zegen werd er gezongen en de predikant wist intijds bij den uitgang van de kerk te komen om vooral de vreemdelingen de hand te drukken. Hij vroeg mij, vooral weer te willen komen.

In het voorportaal der kerk was een groot boek, waar de bezoekers hun naam en adres konden teekenen. Ook ik voldeed aan dat verzoek. Een paar weken na mijn thuiskomst ontving ik van den predikant, wiens kerk ik bezocht had, een vriendelijk schrijven. Hij gaf zijn blijdschap te kennen, dat ik in de kerk was geweest, hoopte dat ik een zegen ontvangen had en verzocht mij spoedig weer te wil-len komen.

Wat een verschil met Nederland. Ik gevoelde te Louisville een zoon des huizes te zijn. In Nederland werd ik als een vreemdeling behandeld.

Ik geloof in een algemeene Christelijke Kerk en gemeenschap der Heiligen. Ik mag gelooven een levend lidmaat dier Kerk te zijn en zocht gemeenschap der Heiligen, maar vond het in uwe Godshuizen niet. Met Broedergroete,

J. S. KLOVENHEIDE.

Naschrift. Zonder op elke uitdrukking in te gaan, en onder verzekering, dat het aantal kerkgebouwen, waarin een andere practijk gevolgd wordt, toeneemt, geef ik toch gaarne deze klacht door. Ze is reeds meer geslaakt. Natuurlijk hangt er veel mee samen, dat niet uit goeden of kwaden wil, doch met traditie, organisatie van den eeredienst en inrichting van het kerkgebouw te verklaren is. Maar dat het anders moet, dat

is zeker.

Redactie.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen