EVEN PARKEEREN.

Wat zullen wij na den vrede beginnen?

Wal zullen wij na den vrede beginnen'? is (ie vraag die in de laatste weken herhaaldelijk door politici en economen aan de orde is gesteld. Inzonderheid in Amerika schijnt men er zich druk mede bezig te houden. Htet is niet een vraag uiil een gebroken hart; Lieve heeren, wat moiet ik doen? Maar men heeft het antwoord prornpl gereed : Wij zullen heel rationeel te werk gaan, opdat deze oorlog de laatste groote dwaasheid der menschheid geweest zij. De bckendc' kringloop waarin d(^ mensch zidi beweegt, wordt hierin opnieuw openbaar. Eerst was de mensch gevlucht in het irrationeele, nu zal op haar beurt de koningin der rede uit het museiun gehaald worden. .\ls ons christenvolk nu maar aan deze oppervlakkiglieid weej-stand weet te bieden, helaas is van „verdieping" nog weinig te bespeuren. Wij beschouwen den oorlog als iets dat buiten ons omgaat; riclit men een machinegeweer op onze schepen, dan grommen wij verontwaardigd: Scliiet de Engelschen of Franschen dood, wat gaat het ons aan? Als straks — (iod geve spoedig! — de handteekeningen onder hel vredesverdrag worden gezet, dan is immers alles voorbij ? Dan zullen wij opnieuw beginnen en heuscli, wij zullen er wal van terechtbrengen: houd er den moed maar in! En... geef mij even het Pilalus-bekken, dat ik mijn handen in onschuld wassche en plechtig verkiare: het is MIJN schuld niet, ik heb er niets mede te maken! Straks zal een vrouw naar een Friedhof gaan en weenen, de kinderen van den poilu zullen opgroeien zonder vader, wij zullen een speldje koopen voor onze eigen oorlogsslachtoffers, ook zullen wij in den zomer excursies ondernemen naar de gevechlsterreinen, is het niet interessant? Voor de rest zullen wij het vergeten als een nachtmerrie ...

God zal niet vergeten! De Bijbel stelt ons dat vaak plastisch voor. Daar is een reiziger neergeveld door de hand van een roover. De dood is ingetreden, spreken kan hij niet meer. Die blauwe lippen zullen zich nimmer ontsluiten om te zeggen: die heeft het gedaan! Hij zal gesmeekt hebben om zijn leven, in zijn angst zal hij geschreeuwd hebben om hulp, misscliien heeft hij als een kind den naam van zijn moeder gepreveld, mogelijk vormden zijn Lippen het arme-zondaarsgebed. Toen ging zijn geest uit en la^ hij daar stom. Doch nu stelt de Heilige Schrift het ons zoo voor, alsof die roode vlek spreken ging, alsof die bloedspatten tot God riepen om recht! God komt dan om Zelf als de Bloedwreker het onrechtvaardig vergoten bloed te straffen en met den moordenaar allen te oordeelen, die door hun stilzwijgen en toezien zich dergelijke schrikkelijke zonden mede deelachtig maken. Daar heeft geen slaaf den geest gegeven onder de zweep, daar is geen reiziger gestoken door een struikroover, daar is geen Jood doodgetrapt tijdens een pogi-om, daar is geen Boer geregen aan een assegaai, daar is geen gemeen soldaat gesneuveld aan eenig front en geen matroos verdronken tijdens een mijnontploffing, of God gedenkt het en zal dit bloed eischen van de ziel van den schuldige. Wij gebruiken graag hel beeld van den Christus Consolator, Die in groote ontferming gaat over de slagvelden. Ik heb geen bezwaar tegen dit beeld. Mits wij nimmer vergeten dat ook de God der gerechtigheid langs de kazematten en door de loopgraven gaat en de bloedschulden schrijft op de rol der wrake, van liet bloed van den rechtvaardigen Abel af tot het bloed van den arbeider toe, die gegrepen werd door den drijfriem van een onbeveiligde machine, tot de bloedspatten van het kleine land toe dat overreden werd door een aangeschoten cliauffeur.

Schuld is voor ons een dogmatisch begrip geworden, wij weten het vaak knap uit te leggen. Iets reëels is het voor ons maar zelden, in de Spelonke Adullams leeft men zoo tamelijk rustig verder, het is maar een quaestie van wennen. God de Heere had Zijn volk Israël dieper onderwezen in Zijn heilig recht, in Zijn toorn tegen den doodslag. Als ergens een lijk gevonden werd in het veld, moesten de oudsten van de dichtstbijgelegen plaats een koe slachten (inplaats van den onbekenden moordenaar), boven dat offerdier moesten zij hun handen wasschen om te betuigen dat zij noch de oorzaak waren van deze bloedschuld, noch schuldig aan het niet-voltrekken van de bloedwraak aan den moordenaar. Dan verhieven zij hun stem tot God en zij smeekten: Heere, leg geen onschuldig bloed op Uw volk Israël. Volk, dat verstand van kermen hebt, loopt den Troon des Heeren aan met uw gebeden! Weg dat bekken van Pilatus, zoo lief u uwer ziele zaligheid is! Niet het water van Pilatus, maar het bloed van Jezus Christus reinigt van alle zonden.

Oudtijds placht men in het Oosten van ons land op het graf van een vermoorde een kruis van gewassen te planten. Men ziet ze hier en daar nog wel in het veld, midden tusschen de golvende

190 akkers strekt zich daar over den grond uit een kruis! Wat zuUen wij doen na den oorlog? Wij zullen het Kruis van Christus prediken onder de volken, wij zullen de boodschap van Ananias aan Saulus, bevlekt met het bloed der heUigen, herhalen: Laat u doopen en uw zonden afwasschen! Wij willen dat evangelie uitspreken, dat voor welk humanisme ook zelfs geen kier openlaat, maar dat de voetstappen aankondigt van het Lam Gods,

dat de zonden der wereld wegneemt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen