Boekbespreking

De boeken van Anke Servaes worden veel gelezen. Daaraan is de keuze van haar onderwerpen niet vreemd-Zij schrijft bijna uitsluitend over kinderen, die in een inrichting vertoeven, hetzij een ziekenhuis of een sociale instelling.

Internaat is weer zoo'n boek, daar het hier betreft een doorgangshuis. Eenigszins eigenaardig ~ doet de vermelding „roman" aan, want zoo zou men het stellig niet noemen, als het er niet opstond. Het is wel een doorloopend verhaal, geen schetsjes dus, maar het mist een verwikkeling, probleemstelling en oplossing daarvan. Geen der figuren domineert. Eigenlijk komen we zelfs heel weinig van de meisjes te weten. Zij hebben allen een „verleden", dat zij geheel of bijna geheel voor elkaar verborgen houden. Zij leven in het heden, in het huis, dat hen moet klaar maken voor een nieuw, beter leven in de maatschappij.

Allen reageeren anders op het streven van het huis, de een is gewillig, een ander weerbarstig, een derde apatisch. Slechts om haar houding in het huis te verklaren, wordt soms een tipje van de sluier opgeheven, die er hangt over het verleden van deze schuldige meisjes.

Slechts één weet alles: moeder Geertrui. Haar systeem, de sfeer die zij tracht te scheppen, haar bijna volmaakte levenswijsheid zijn het, die hier vooral beschreven worden. In vele boeken van Anke Servaes komt zoo'n ideale vrouwenfiguur voor en dit hangt saam met haar levensbeschouwing, die zuiver humanistisch is, al wordt er in dit boek aan godsdienst „gedaan". De andere zusters, één kribbig omdat ze de meisjes niet aan kan, een ander heel zachtzinnig, echt godsdienstig, maar die de kracht mist de meisjes rijp te maken voor het leven, doen te sterker uitkomen de haast volkomen menschelijkheid van moeder Geertrui.

En toch slaagt zij niet. Twee figuren moeten haar helpen: Yvonne, een meisje dat komt logeeren en zoo argeloos lief is, dat alle meisjes met haar gaan dweepen. Zij wordt het ideaal van het nieuwe, het haast zondelooze leven, want Yvonne behoeft niet eens te bidden en te danken omdat ze toch alles krijgt. Het andere meisje is de zieke Leni, die zoo gelaten lijdt, dat haar sterven doet zien, hoe goed het gaat en hoe vroom men den hemel mag verwachten als men zoo geduldig zijn lot draagt. - - - , _., ..^

Als straks bijna tegelijk, Yvonne naar het leven teruggaat, en Leni sterft, zijn de meisjes diep onder den indruk. Twee loopen weg, alsof ze nu zelf het leven al aan kunnen. Maar moeder Geertrui roept de anderen saam, vertelt van haar eigen droeve leven en den wil tot geloof. Haar gesprek eindigt met de woorden, die de bedoeling van het boek weergeven: „Wie wil, behoudt Kaar geloof en daardoor haar zekerheid, dat er altijd een weg te vinden is. Wij gaan voort, kinderen, met elkaar, het móet! En we blijven niet treuren, want dat is zeker de bedoeling niet van het leven".

Het boek is goed geschreven, de karakters soms heel goed geteekend, de , , sfeer" is weldadig, het geloof in den sterken mensch, die als hij wil, van zijn leven kan maken iets moois, een weldaad voor zijn medemenschen, is zoo aantrekkelijk. Maar christelijk is het niet, al wordt er veel gebeden tot „onze lieve Heer". Van zondebesef, van schuld en verzoening, van Christus, die vol erbarmen sprak ook over „slechte" vrouwen, wordt met geen woord gerept. Daardoor is dit sympathieke boek, toch leeg.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen