Aangaande mij en mijn huis

Wat een vreugd voor vader en moeder hun kindertjes om zich heen te hebben, den heelen dag. Zeker, het is ook wel eens lastig. Want ze laten moeder nauwelijks een oogenblik met rust. Zoolang het kleintje nog in de wieg ligt, gaat het nog. Als die niaar geregeld zijn voeding krijgt, geeft het haar niet veel werk. Maar als het begint te loopen, is haar rust over en heeft ze het altijd in de gaten te houden. En zijn ze zoover gevorderd, dat ze den weg naar buiten kunnen vinden — dan is het nog meer oppassen; en ze slaakt een zucht van verlichting, als ze allemaal in hun bedje rustig liggen te slapen: „Hè, nu kan ik toch eindelijk eens rustig gaan zitten!"

Maar toch is het fijn, hun kleintjes met al him vreugden en vragen, hun Uedjes en tranen, steeds in hun nabijheid te weten. Het wordt al minder, als de eerste naar school gaat en de moeder haar kleinen schat eiken morgen ziet weggaan, en het in handen moet geven van een vreemde. Ze kan het haast niet hebben, dat haar kind het niet erg vindt, ja, zelfs graag naar school gaat, en de juf zoo lief vindt enzich vele vriendjes maakt, én moeder eigenlijk maar op de tweede plaats komt. En dat ook al de tweede, die de verhalen over school met open mond aanhoort, 'er naar begint te verlangen met den oudste mee te mogen gaan. ' -

Ja, ze heeft de kinderen nog, maar ze voelt den band reeds losser worden, ze voelt het aankomen, wat eenmaal, veel te gauw, werkehjkheid zal worden, dat de kinderen straks vader en moeder niet meer noodig hebben en in den vollen zin van het woord hen gaan verlaten. Dan gaan ze de wijde wereld in, onder de vleugelen van vader en moeder vandaan, om op eigen beenen te staan en eigen wegen te gaan.

Dat is het oogenblik, waarop vader nog eens zijn kind tot zich roept, al de liefde van zijn hart voor zijn groot geworden kind, zelf haast man geworden, al zijn zorgen en wenschen neerlegt in dat ééne:

„Mijn zoon, hoor de tucht uws vaders en verlaat dé leer uwer moeder niet!"

- De vader heeft zijn plicht gedaan; zij het met veel tekortkomingen; , met veel gebreken. Hij heeft steeds getracht zijn opgroeiend kind de ware wijsheid, de levenswijsheid te leeren, waarvan de vreeze des Heeren het beginsel is; en welke dus niet bestaan kan, noch verkregen kan worden, zonder den Heere te vreezen: dat is het eerste, het beginsel, de wortel der echte wijsheid. Alles wat de vader gedaan heeft: zijn spreken, zijn voorbeeld, zijn bestraffen, zijn gebed, om zijn jongen die echte wijsheid te leeren, wordt hier samengevat in dat ééne woord: de tucht des vaders.

Maar evengoed heeft de moeder aan haar kind gearbeid: als ze dat kind boeide door haar vertelling, met hem zong, of bad; waarschuwend haar vinger omhoog hield, als het kwaad deed; of het goedkeurend toeknikte, als het gehoorzaam was; als zij het zijn versje of vragen overhoorde en het de moeilijkheden trachtte uit te leggen; als zij bezig was in zijn opstandigheid het tot zwijgen te brengen; of het in zijn verdriet te troosten en zoo in al de levensomstandigheheden, van dat het een klein kind was tot het bijna volwassen was, het den rechten weg, welke is naar het Woord des Heeren, heeft gewezen; dat alles wordt hier samengevat in dat ééne: de leer der moeder.

En gelukkig, gezegend is de vader, die dat doen kan; die niet van noode heeft tegen zijn zoon een lange, ernstige zedepreek af te steken, nu deze gereed staat het ouderlijk huis voorgoed te verlaten; bang, dat hij op dat oogenblik nog iets vergeten zal, dat zijn zoon toch zoo heel erg noodig had te weten; bang misschien, omdat hij hem voor dingen moet waarschuwen, waaraan de vader zichzelf schuldig weet; gelukkig de vader, die er zeker van is, dat zijn vrouw, de moeder zijner kinderen, aan dezen hetzelfde spoor gewezen heeft en hun in hetzelfde spoor is voorgegaan, als hetwelk hij naar het Woord van God kent als het ééne._ rechte; die er zich geen oogenblik bezorgd over heeft nceven te maken, of zijn vrouw hem, zij het oo\ in het verborgen, bij de opvoeding der kinderen tegenwerkte; die volkomen gerust zijn kinderen aan de zorgen der moeder overüet, als hij niet thuis kan zijn; en daarom, zonder daarna curieusehjk een onderzoek in te stellen, gerust kan zeggen: „Verlaat de leer uwer moeder niet".

Hoe gerust kunnen zoo'n vader en zoo'n moeder hun volwassen kind laten gaan, niet bouwend op eigen werk, maar zich verlatend op .de beloften des Heeren: hun Eirbeid aan het kind verricht in den Heere, zal niet ijdel zijn; hoe kunnen zg, met vrijmoedigheid, voor hun kind bhjven bidden en pleiten.

Maar ook omgekeerd, hoe diep-schuldig staat de vader, die niet met een eerhjk hart zeggen kan: „Mijn zoon, hoor de tucht uws vaders!", omdat hij verzuimd heeft die ware tucht aan zijn kind te oefenen en nu hem in een schip zonder roer zeewaarts ziet gaan; 'hoe zal ook een vader in zoo'n gewichtig oogenblik diep gevoelen de zonde zijner jeugd, toen hij tegen alle waarschuwingen in zich tot vrouw nam één van de dochteren dezer wereld; en nu niet zeggen kan: „verlaat de leer uwer moeder niet", maar feitelijk zou moeten zeggen: „Mijn zoon, verlaat de leer uwer moeder!"

En eindelijk: hoe rijk is die zoon, die dochter, die, laat het zijn zonder eenig kapitaal, zoo het leven in mogen gaan, met als laatste afscheidsgroet: „Mijn kind, hoor de tucht uws vaders en verlaat de leer uwer moeder niet!"

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen