Vrije Universiteitsblad 1938-39 - pagina 86

1054 De macht van het kleine werd openbaar in het uiteindelijk groote. En we waren een beetje trotsch, toen we dan met de gespaarde som voor den dag kwamen. Het voorgestelde vijfjarenplan was voorbij. Wat nu? De combinatie der beide V's had groote dingen gedaan. Daarom kon de V.U. de vrouw ook in de toekomst niet missen. Er werd geconfereerd, nieuwe plannen werden beraamd. Veel werksters en spaarsters waren bereid haar gezamenlijke arbeid voort te zetten. Vrouwen V.U. plan werd Vrouwen V.U. Hulp. We moesten er opnieuw op uit om met onze busjeshoudsters te praten. En toen — ja, toen zijn we bij velen in discrediet geraakt. Zeker, een kern bleef bestendigd, maar honderden busjes kwamen retour. Toen moesten we dit hooren: dat is niet aardig en niet eerlijk. Voor vijf jaar eerst gevraagd en nu nog niet tevreden — hier is mijn busje terug. Ja, deze ex-spaarsters hadden eensdeels gelijk. De opzet droeg een tijdelijk karakter. Maar dames, als we nu zien dat het met de V.U. niet meer zal gaan en de V.U. de spaarpenningen van de Calvinistische vrouw niet kan missen — wat dan? Mag de arbeid, die om noodzakelijke voortgang.vraagt —gestaakt? Is dat verantwoord, te meer waar dit eenvoudige spaarsysteem het bewijs leverde, dat er nog lang geen offer van ons voor gevraagd werd? Neen — zeiden vele anderen — de V.U. en de vrouw zullen in nauw contact blijven. En met vernieuwde moed wordt allerwege de actie voortgezet. Zoo zijn we ook als Haagsche vrouwen van avond samen gekomen om met elkaar deze dingen te bespreken. En laten we nu een? niet klaar staan met het stereotiepe dat er bij elke aanvrage gehoord wordt: we geven al zooveel. Want we zijn overtuigd, dat dit er bij kan zonder ons te bezwaren. We vragen in ons busje geen bepaald bedrag. We vragen eigenlijk geen geld. Geld is zulk een groot woord. We denken dan aan bankbiljetten, aan rijksdaalders en guldens. Daar zou dan ook niet iedereen aan kunnen meedoen. We vragen maar het kleine, het weinige, het schijnbaar onbeduidende. Het stuivertje, dat we terugkregen van een geleende postzegel, het dubbeltje van de gewisselde cassabons. Het busje moet een plaats hebben in ons gezin. De vorige jaren hebben bewezen dat mede door ons werk de belangstelling en de liefde voor de Vrije Universiteit versterkt werd. De kleintjes zien het busje en willen graag voor Moeder een geldstukje door de gleuf laten vallen. We leeren hen, wiens portret er op ons busje staat. Het V.U.busje — dat door Moeder nóóit vergeten wordt, kan aanleiding zijn tot een gesprek in de huiskamer over de geschiedenis onzer eigen Hoogeschool, de worsteling der vaderen in de vorige eeuw en de strijd van ons om de veroverde goederen te bewaren. (Wordt vervolgd).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen