De geldigheid van de oude kerkenordening der Nederlandsche Gereformeerde Kerken - pagina 31

29 was, behoeft niet eens uit allerlei handelingen en getuigenissen te worden afgeleid. De Synoden zelve hebben het ten stelligste uitgesproken, door de formuleering zelve van de hierop betrekking hebbende besluiten. Wat zij met betrekking tot de Kerkenordening van de Overheid begeerden, werd uitgedrukt door de woorden: „approbeeren", „conflrmeeren" of „bevestigen", „sancieeren" en „authoriseeren" of „met publieke autoriteit sancieeren". En geheel in overeenstemming met dat standpunt luidde het besluit zelf, dat door de laatste Synode van Dordrecht genomen werd: „Is besloten, de Doorluchtige en Hoogmogende Heeren Staten Generaal te verzoeken, dat hunne Hoogmogenden gelieven met hunne autoriteit en approbatie deze Canones [nl. van de Kerkenordening] te versterken, opdat zij doorgaans [d. i. overal zonder onderscheid] in de Nederlandsche Kerken kracht van openbare wetten zouden mogen hebben, en des te nauwer tot vrede en stichting der Kerken onderhouden zouden mogen worden" ^). Daartegenover was het standpunt van de zoogenaamde „politieken", dat het aan de Overheid toekwam te bepalen, niet slechts welke Kerk de publieke zijn zou, maar ook hoe die Kerk zou zijn ingericht en welke ordinantiën daarin gelden zouden. Door de voorstanders van dit stelsel is veel moeite gedaan, om voor zulke bevoegdheid een rechtsgrond te vinden: in het Oude Testament; in de geschiedenis sedert Keizer Constantijn; in het ius naturae; in de omstandigheid dat de Overheid sedert 1576 zelve dat recht zich heeft toegekend; enz. En al die betoogen, waarop dan gedurig van de zijde der Kerken geantwoord is, zijn natuurlijk voor de geschiedenis zeer belangrijk. Maar we kunnen ze hier ter plaatse toch laten rusten; want in onze eeuw, althans hier te lande, is er weinig van overgebleven. En dat spreekt ook eigenlijk wel van zelf, daar de onderstelling, waar zij allen van uitgaan, sedert lang reeds vervallen is. Allen waren zij berekend voor een toestand, waarin slechts aan ééne religie en aan ééne Kerk door de Overheid kon gedacht worden, en waarin die Kerk de publieke Kerk was. Daarmede stond of viel inderdaad het geheele stelsel. En juist daarom werd dan ook erkend door de politieke woordvoerders zelven, dat Kerken, die vervolgd of ') Zie de Postacta van de Dordtsclie Synode, in de acta van de 156' Sessie, waar liet besluit in den oorspronkelijken tekst aldus luidt: „Statutum fuit rogandos esse Illustres ac Praepotentes DD. Ordines Generales, ut placeat Illustrissimae ipsorum Amplitudini autoritate atque approbatione sua hoaoe Canones stabilire, quo passim in Ecclesiis Belgicis vigorem legum publicarum obtinere et tanto striotius ad Eoclesiarum paoem atque aedificationem observari queant".

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen