Mozaïsch en Romeinsch recht : eene vergelijkende rechtsstudie - pagina 13

5 staatsregtelijken zin/' >) Ja zoo alleen wordt ook op het erf der wetenschap de vrijheid verkregen. Slechts wie zich door den Zone Grods laat overwinnen, kan zich in den moed verheugen om alles te onderzoeken, en naar niets te zoeken dan naar de Waarheid alleen. Tal van rechtsgeleerden hier te lande binden zonder aarzelen schier de Gereformeerde kerken met onverhreekbren band aan eene regeling van bestuur, uit eene haar opgedrongen en met haar wezen strijdige organisatie voortgekomen ''), en doen zoo het stoffelijk kerkegoed verloren gaan voor wie, door met dat verband te breken, te duidelijker toonen recht op dat goed

Dr. J. W. Gunning meende in 1885 dat hij zich op Groen van Prinsterer, als voorstander van het beginsel der saecularisatie van de vi'etenschap, beroepen kon. Intusschen zegde hij nadere toetsing zijner meeningen toe, indien hem bhjken mocht, dat Groen juist de tegenstelling verdedigd had. Zie hierover mijn Voorheen en Thans, bl. 99 en vlgg. Hier heeft men niet het eenige geval, waarin aan Groen iets in de pen gegeven wordt, waaraan hij nimmer dacht. Eene merkwaardige proeve daarvan vindt men in een geschriftje van den predikant César Segers, De rechtsbevoegdheid der bijzondere gemeenten enz. Op bl. 31 leest men omtrent de organisatie der Ned. Hervormde kerk van 1816: „Dat de bezwaren door de Classis Amsterdam en enkele andere ingediend, hooghartig van de hand werden gewezen, wordt thans wel door iedereen erkend, maar ontneemt dit iets aan het eit door Groen van Prinsterer zelf, zeker een historiekenner en rechtsgeleerde van naam, en wiens onpartijdigheid niet in twijfel is te trekken, geconstateerd, dat de organisatie met bijna algemeene goedkeuring en lijdelijkheid is ontvangen ?" In De rechtsbevoegdheid onzer plaatselijke kerken door Jhr. Mr. A. F. de Savornin Lohman en Dr. F. L. Rutgers, tweede uitgave, blz. 104 noot 1, wordt het bovenstaande aangehaald, en dan gezegd : „De Schrijver citeert de plaats waar Groen dit „constateerde" niet. Bedoelt hij § 982 van het „Handboek der Geschiedenis van bet Vaderland ?" Daar lezen wij iets dergelijks, edoch met eenige kleine afwijkingen, die zoowat tot het omgekeerde leiden van hetgeen Ds. César Segers beweert. Daar toch staat, dat „de groote meerderheid der leeraars en ook het ligohaam, aan hetwelk van Regeringswege de behartiging der Kerkbelangen opgedragen werd, met bijkans algemeene goedkeuring of lijdelijkheid, de regten der Kerk, wier uitoefening tot haar pligtea behoort, aan inbreuk van het Gouvernement prijsgaf."" En hoezeer de Schrijvers daarop volgen doen: „Wij hopen, ter wille van het vertrouwen op de waarheidsliefde van Ds. Segers, dat hij zal kunnen aantoonen, dat de heer Groen ook gezegd (heeft) wat hij meedeelt," heeft Ds. Segers het beter geacht, dit punt verder onbesproken te laten. ') Groen van Prinsterer, Ned. Ged., dl. V, bl. 267. ^) Volgens den predikant Mensinga ademde dè organisatie van 1816 eenen onnederlandschen, onprotestantschen geest van kerkrecht. Ik wees hierop in Het Reglement van '52, bl. H l .

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen