Het zedelijk karakter der Reformatie gehandhaafd tegenover Rome - pagina 96

86 de noodleugen toeliet, afleidt, dat Luther a\s algemeene] regel huldigde, dat het doel de middelen heiligt, en daarom elke leugen geoorloofd achtte om aan den Paus en Rome afbreuk te doen. ^") DENIFLE, Luther, l-, p. 127 en v. v. 298 en vooralp. 824-842. Natuurlijk zal niemand de Kraftsprache, waarvan Luther zich in zijn polemiek tegen zijn tegenstanders, Roomsche en niet Roomsche, bediende, op zich zelf goedkeuren. Echter heeft men wel in het oog te houden, om Luther ook in dit opzicht billijk te beoordeelen, dat een dergelijke wijze van polemiseeren destijds algemeen gebruikelijk was en Luther's Roomsche tegenstanders zich in dit opzicht zeker niet onbetuigd hebben gelaten. PASTOR, Geschichte der Papste, III, 300 zegt van Meander, den pauselijken legaat: „der feingebildete Mann verschmahte hier (nl. in den strijd tegen Luther) selbst nicht die argsten Schimpfworte". Bovendien was het eenige wapen, dat Luther in dezen strijd aanwendde, het woord; Rome gebruikte folterbank en brandstapel. Zie voorts WALTHER, Für Luther wider Romp. 203—245. *i) DENIFLE, Luther, I-, beweert p. 290, 313, dat de schildering, die Luther gaf van de droeve gevolgen, die het coelibaat voor de priesters en monniken had, door Luther zou gegeven zijn uit eigen ervaring en toonen zou, hoe diep verdorven hij reeds als monnik was; pag. 283, 284 wordt geïnsinueerd, dat Luther, voordat hij in het huwelijk trad, met meerdere vrouwen in ontucht zou geleefd hebben, en wordt ook de wijze, waarop zijn huwelijk met Catharina van Bora begon, in zeer verdacht licht gesteld; pag. 93 wordt door Denifle uit een predikatie van Luther afgeleid, dat deze reeds kort na zijn huwelijk neiging tot echtbreuk zou hebben gehad, terwijl er op pag. 11, 96, 98, 99, 249, 228 enz. nog andere voorbeelden worden bijgebracht, ten bewijze hoe grof-zinnelijk en wellustig Luther was. Zoo loopt door heel dit boek als roode draad de voorstelling, dat Luther een Urist, een wellusteling was, die brandde van „Fleischesbrunst", daarom met zijne gelofte brak en „eine der feilgebotenen entführten Klosterfrauen zur Konkubine nahm" (p. 21). Al kan ik verstaan, dat in de oogen van een Roomsche het huwelijk van een priester met een non een sacrilegium is, en al blijft het altoos voor het zedelijk besef min of meer aanstootelijk, dat Luther zijn plechtig afgelegde belofte van kuischheid verbroken heeft, toch verontschuldigt dit niet de door en door onware voorstelling, die Denifle van Luther's sexueele leven gegeven heeft.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen