Het zedelijk karakter der Reformatie gehandhaafd tegenover Rome - pagina 112

102 atque adeo peccatum aiiquod faciendum in odium et contemptum diaboii, ne quid loci relinquamus illi, ut conscientiam nobis faciat de rebus levissimis", (p. 160) dan is het duidelijk, dat het facere peccatum hier alleen slaat op de ingebeelde zonden eener scrupuleuze conscientie, DhNiFLE handelt over deze quaestie Luther, I-, p. 288, 289. ") Dr. J. B. HEINRICH, Dogmatische Theologie, Mainz, 1896, Bd. VII, p. 818 „Dasz unser sittliches Thun durch die Verdienste Christi überflüssig geworden, ist eine so haarstraubende Behauptung Luthers, dasz seine jetzigen Anhanger sich deren schamen." Ook op p. 823 wordt de protestantsche Erlösungslehre „allem sittlichen Ernst hohnsprechend" genoemd. Evenzoo geeft WETZE und WELTER'S Kirchenlexikon, 2'^ Auflage, Bd. VIII, 1893, in voce Luther, de voorstelling, dat volgens Luther „jeder Christ schon im Besitze einer ohne alle Mühe durch einen bloszen Glaubensact erworbenen blosz zugerechneten Heiligkeit sei, wobei er allerdings siindhaft bleiben solle und müsse" fp. 320). 76) ENDERS, Luthers Briefwechsel, 3, p. 208. In dezen brief 1 Aug. 1521 aan Melanchthon geschreven, schrijft Luther: „Si gratiae praedicator es, gratiam non fictam sed veram praedica; si vera gratia est, verum non fictum peccatum ferto. Deus non facit salvos ficte peccatores. Esto peccator et pecca fortiter, sed fortius fide et gaude in Christo, qui victor est peccati, mortis et mundi. Peccandum est quamdiu hie sumus; vita haec non est habitatio justitiae, sed expectamus, ait Petrus, coelos novos et terram novam, in quibus justitia habitat. Sufficit, quod agnovimus per divitias gloriae Dei agnum, qui tollit peccatum mundi; ab hoc non avellet nos peccatum, etiamsi millies, millies uno die fornicemur aut occidamus. Putas, tam parvum esse pretium et redemptionem pro peccatis nostris factam in tanto ac tali agno ?" Wanneer de Roomsche polemisten — van DR. J. A. MÖHLER, Symbolik, Mainz, 1835, 4": Aufl. p. 158af tot DENIFLE, Iwffter, I-, p. 17, 133 enz. toe — deze woorden altoos weer aanhalen als een bewijs, hoe diep onzedelijk het standpunt van Luther was, dan gaan ze evenzeer feil als Protestantsche apologeten, die deze woorden juist als een bijzondere uiting van Luther's geloofsvertrouwen verheerlijken, zooals I. KöSTLiN, Luthers Theologie, 2'e Aufl. Stutgartt, 1883, Bd. II, p. 475 doet. Natuurlijk kan, wat Luther hier zegt, niet in letterlijken zin bedoeld zijn. Dat Melanchthon er maar dapper op los moest zondigen en al

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen