Innerlijk beleven en kennen in de structuur der opvoeding - pagina 51

47 72

73 74 7J

j6 jy 78 y9 80 81 82

83

84

Van de grootste beteekenis is voor ons doel een opstel in „Vom Umsturz der Werte", deel II, „Versuche zu einer Philosophic des Lebens". Scheler noemt deze philosophic „eine Philosophic aus der FüUe des Lebens hcraus" (Umst. d. W. II, pag. 144). „Aber es ist nicht jenes ganz verschiedene „Leben", das sich im Erleben selbst . . . unmittelbar erschlieszt . . . Aber eben dies . . ., was sich in diesem Erleben unmittelbar vor uns auftut an Gehalten, all das, was i-m Denken und Anschauen der Welt, was im Wollen, Wirken und Leiden an den Widerstanden, in denen sie sich dem "Wollenden, Wirkenden, und Leidenden allein verrat, was in den Bewegungen der Liebe und des Hasses von Welt, Mensch, Gott, Weib, Kunst usw. uns an Gehalten, an Werten, an Sinneinheiten entgegenblitzt, was im Beten, im Ahnen und Glauben sich uns an neuen religiösen Weiten und Werten erschlieszt . . ., was also in diesem unmittelbarsten und dichtesten Verkehr mit All und Gott sich vor uns hinzustellen Miene m a c h t . . . — das Ganze möglicher Welt, sofern es so und nur so gegeben ist, dies sei der „Gehalt" der neuen Philosophic" (UW II 144 f ) . Nietzsche „brachte in das Wort „Leben" den tiefen Goldklang, den es seitdem besitzt". (Ib. 145). Cf. H. de Vos, „Het Godsdienstig kennen volgens Max Scheler", 1927. pag- 33Cf. ƒ. Engert, a.w. pag. 652. Cf. ƒ. Engert, a.w. pag. 652. M. Scheler, behalve het in noot 72 genoemde werk „Schriften zur Soziologic und Weltanschauungslehrc" (1923/24); „Vom Ewigen im Mcnschen"2, 1923; en „Die transzcndentale und die psychologische Methode"^, 1922. Cf. H. de Vos, a.w., pag. 35 sqq. M. Scheler, „Die Wissensformen und die Gesellschaft", pag. 160 sqq. M. Scheler, „Vom Ewigen im Menschen", pag. 87. M. Scheler, „Umst. d. Wcrtc" I, pag. i i i , 124. M. Scheler, „Vom Ewigen im M.", pag. 89 sqq. Cf. H. de Vos, a.w. pag. 87. Zie voor een critiek op Scheler o.a. E. Troeltsch, „Der Historismus und seine Probleme", 1922, pag. 603—616; G. Heymans. „Die Gesetze und Elementc des wissenschaftlichen Denkens", 1923, speciaal pag. 70—75» l o i sqq: Het kan niet onze taak zijn, de opvattingen van Spranger hier breed te bespreken. Zijn in den tekst bovengenoemd boek is algemeen bekend, en heeft veel verdere strekking dan het verband van ons betoog gaat. We dienen hem slechts te noemen in zooverre als zijn optreden beteekenis gehad heeft voor den inhoud van het begrip „Erlebnis". Dit beteekent natuurlijk niet, dat er onder hen, die tot de „Erlebnis"-school gerekend kunnen worden, eenstemmigheid bestaat ten opzichte van den zin van het begrip. Het zijn en de zin van het

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen