Toekomst-verwachtingen.

Wellicht is dit op'schrift iets te sterk. Immers, wanneer wij van verwachtingen spreken, veronderstellen wij, dat er eenige duidelijke aanwijzingen zijn, die gegronde hoop geven op vervulling van onze begeerten en strevingen, en dezie niet naar het rijk der droomen verwijzen.

Zulke verwachtingen mogen ook worden gekoesterd in verband met het werk der zending.

Toch bedoelen wij met ons opschrift meer 'de verschijnselen, die zich op algemeen godsdienstig en cultureel gebied voordoen, en de vraag bij ons do«n opkomen: wat staat ons in de naaste toekomst te wachten?

Dan gaat het dus maar niet qver den eigenlijken zendingsarbeid. "Wij zien het geheele breede gebied van het Christendom onder de oogen, ©n onderzoeken de betrekking, waarin het Christendom staat 'tot andere godsdiensten, en gaan na, hoe het Christendom zich houden zal en zich houden moet tegenover de cultuur-stroomingen van onzen tijd.

De wereld der geesten is in beroering. Terecht merkt prof. Richter op in ee> a artikel, door hem geplaatst in een groot D'uitsGh dagblad en door hem eveneens opgenomen in het Aprilnummer van het „Neue Allg. Miss. Zeitschrift", dat de toekomstige wereldworsteling niet bsslist zal worden door geweer en kanon, luchtschip en dreadnought, en ook niet door vergiftige gassen, maar dat de geestelijke wapenen zullen moeten worden gehanteerd.

In de algemeene, wereldomvattende worsleling der geesten neemt de zending een uiterst belangrijke plaats jn. Zij staat vooraan in den strijd. Zij bijt wellicht de spits af, en werkt mee aan den eindelijken uitslag.

Toch is de strijd niet tot den zendingsarbeid beperkt. En de vraag komt op, oE de zending, onder beding van Gods almachtige genade, in staat zal blijken aan het Christendom te midden .van de Heidensche en Mohammedaanscihe volken de victorie te brengen.

Het zal goed zijn eens te hooren naar prof. Richter, die in genoemd artikel dezen 'strijd belicht. Als weinigen toch is hij meï de wereldzending op de hoogte. Tevens overziet hij de wereld-' problemen onzer dagen, ook uit godsdienstig en c^ullureel oogpunt.

Hij is van oordeel, dat, als niet alle teekenen bedriegen, wij weer een tijd tegemoet gaan van vermenging van godsdiensten en van, culturen, 'dus van een syncretisme op. groote scihaal,

In de eerste eeuwen onzer jaartelling is zulk een vermenging ook gezien.

Toen vloeiden de culturen van Egypte, • Griekenland en Rome, Assyrië en Babylonië, Klein-A.zië en Syrië, Perziê en Medio ineen, en schiepen een syncretisme van geweldigeai omvang en gigantische afmetingen. Toentertijd ondernam de eene Oostersche religie na de andere een veroiveringstocht naar het Westen: de Egypitische Serapis, de Capipadocische Kybele, de Syrische Adonis, de Joodsche Jahwe, het jeugdige Christendom, de Persische Mithras, het Manicheïsme uit Mesapotamië.

„Het behoort tot de meest interessante problemen van de geschiedenis der godsdiensten, ho© deze verschillende culturen en godsdiensten in dien tijd eeuwenlang met elkander geworsteld hebben, of ook elkander wederkeerig hebben beïnvloed en bevrucht. [

Tenslotte is het Christendom zegevierend uit deze j-vermenging te voorschijn gekomen. Vanaf de ure, * dat keizer Oonstantijn de Groote het tot staatsreligie van het Römeinsche rijk verklaarde, over-. won het zonder buitengewone bezwaren alle oude en nieuwe tegenstanders en mededingers."

En nu gaan wij weer een dergelijke aultuuren godsdienstvermenging tegemoet.

Zie, hoe de Islam allerwege een sterke propaganda drijft, en waarlijk met verbluffende resultaten.

Het Hindoeïsme sluit zich niet meer in Indië op, maar zendt zijn boden uit naar Europa en Amerika.

De Westerlingen, die in Azië, Afrika en Australië hun woonplaats en arbeidsveld vonden, staan temidden van op hen aanstormende vreemde en vreemdsoortige culturen en religies.

Met het oog op hetgeen de geschiedenis der eerste eeuwen ons leert, is het ook van de grootste beteekenis na te gaan, hoe zich het Christendom nu handhaaft in dezen veelzijdigen en bontgekleurden wedstrijd. Zal het, evenals vroeger, ook nu weer triumfeerend te voorschijn treden? Zal het den wassenden stroom kmmen weerstand bieden? Zal het zich zuiver en onvermengd tegenover al die godsdiensten en cultuurbewegingen 'kunnen handhaven ?

Het is niet genoeg, dat het Christendom, over­ wint. Maar het komt er ook op aan, hoe het overwinnen zal.

Is èr geen gevaar, geen groot gevaar, voor vermenging? Is er geen gevaar, dat het Christendom, iets of zelfs veel, in zich zal opnemen van die godsdiensten en culturen, welke het heeft bestreden en van wie het principieel verschilt?

In de eerste eeuwen heeft de keizer Oonstantijn den doorslag gegeven. Maar die doorslag heeft niet enkel winst gegeven. De" geschiedenis is daar, om het te leeren. En zoo geven ook allerlei O'verheidsbemoeiïngen op zendingsterrein wel een groeten voorsprong aan het Christendom, maar toch niet altijd den geestelijken triumf, welke moet worden afgebeden van God. Zuiver geestelijk zal de strijd moeten worden gevoerd, anders zal de eindelijke, laatste worsteling, misschien wel een overwinning, maar dan een schijnoverwinning geven.

Anderzijds, denken wij het .ons in, dat de zending en daarmee , het Christendom, het onderspit delft! Dat Islam en Hindoeïsme zich niet alleen weten te handhaven, maar zelfs de overhand krijgen 1 Welk een onberekenbare schade zou daarmee aan het Koninkrijk Gods zijn toegebracht; en ook, welk een ramp zou dit zijn voor de beschaving en cultuur van de tegenwoordige Christenlanden.

Hierbij komt nog een ander vraagstuk, waarop prof. Richter ook wijst, hoewel het niet zoo nauw met den zendingsarbeid samenhangt.

Hij toch herinnert aan de tragedie, waarmee de cultuurgeschiedenis van den ouden tijd eindigde. In Jiet Römeinsche wereldrijk, dat politiek één was en met krachtige hand werd saamgehouden, was op den bodem van het Christendom een eenheidscultuur tot stand gekomen. Maar daarnaast, ja daartegenover, stond .het machtige rijk der Parthen en verteerde in een doelloozen strijd van 500 jaren tegen liet Römeinsche rijk zijn beste kracihten. In de plaats der Parthen komt dan de Islam; zegevierend treedt het tegen het Römeinsche rijk op', scheurt het vaneen, werpt de helft der Christelijke kerk ter aarde, en legt zijn koude, harde hand op het brongebied en stamland der West-Europeïsche cultuur.

Zal iets dergelijks weer gebeuren? Zal de tegenwoordige cultuur een tusschenperiode blijken te zijn, waarvan later als een schoon verleden moet worden gedroomd?

Wie de verschrikkelijke verscherping der rassentegenstellingen gadeslaat, en-tevens het geweldige opwaken van het nationaliteitsbesef vanaf Japan tot Egypte toie, moet met groote zorg vervuld zijn. Wel mag het gebed van de berydende gemeente des Heeren vermenigvuldigen voor de zending, die in dezen allergeweldigsten strijd vooraan staat. Gelukkig, dat wij het gelooven mogen, dat de opgestane Heiland het boek met zeven zegelen mocht nemen uit de hand desgenen, die op den troon zat, en Hem is gegeven a, lle macht in hemel en opi aarde. !^pS5;

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen