UIT DE SCHRIFT

Qeest en Woorden.

Hier spreekt God tot Zijn Kerk.

Tot de Gemeente die den Geest ontving.

De HEERE troost haar met de vastheid van. het Verbond.

Mij aangaande, zegt Hij, dit is Mijn Verbond met hen.

Hij begint dus over Zijn volk te spreken.

Maar nu Hij den rijken inhoud van het genadeverbond openbaren wU, richt Hij zich tot dat volk. In de intimiteit Zijner verkiezende liefde.

Mijn Geest, die op u is, en Mijn woorden, dia Ik in uw mond gelegd heb, die zullen van uw mond niet wijken.

Het verbond is dus niet iets dat in de lucht tiaiiigt, als een soort zwevende en onbestemde zaligheid. Neeii, het is de meest intieme, persoonlijke relatie, waarin God' treedt tot de kerk.

Och, roemen in het verbond, dat schijnt vooir sommige dwalende christenen een negeeren van de vrije genade Gods. Alsof wij met God een soort verbinding maken; wij doen dan óók wat; en dat is niet zoo vernederend voor onze natuur als de leer, dat we door genade alleen zalig moeten worden. i

Maar ge ziet hier het omgekeerde. Alles is juist van den HEERE alleen. Hij wil, dat Zijn volk zich vermaand' weet, en verplicht tot een nieuwe gehoorzaamheid.

Als genade de harten aanroert, zijn ze geen steenen, die liet water des levens niet kunnen indriinken, maar dorstige akkers, waarop wat groeit. Zie maar, hoe alles van den HEERE is. M ij n verbond met hen, zegt de HEERE; Mijn Geest, die op u is; (als gave van Mij!); M ij n woorden, die ge niet uit uzelf in uw mond neemt, neen, die Ik 'in uw mond gelegd heb, die zullen van uw mond niet wijken, niet omdat gij ze zoo goed bewaart, maar omdat Ik een vast verbond met u heb gesloten.

Ziet ge nu, aangevochten zielen, hoe troostvol de prediking van het verbond is, als die naar de Schriften geschiedt? Want dat de Kerk den Geest bezit, en dat Gods woorden in haar mond zijn, is al een klaar bewijs voor de trouw van Zijn verbond.

Maar dit openbaart zich in het nauw verband van Woord en Geest.

De Geest op de Kerk, en daarom de woorden Gods in haar mond. Gelegd, maar opdat zij ze uitspreken zou in het midden der wereM.

Hier is nu sprake van de Wool-d'veirkondiiging, die de Heere door Zijn Geest aan de Gemeente toevertrouwde, en die haar groot privilege is. Maar O'Ok haar heilige roeping.

M ij n woorden in uw mond. Niet u w woorden.

Wat wordt het vaak vergeten in onzen tijd'! Dan zoekt men zijn 'kracht in het eigen getuigenis, in het warme woord, dat spontaan oph welt uit eigen bewustzijn, en waarin eigen emoties zich uiten. Men spreekt menschenwoorden, mooi misschien, boeiend en interessant, maar: geen woorden Gods.

Wat is in dit opzicht de Pinksterrede van Petrus welsprekend! Als hij eens een eigen woord' uit persoonlijk ervaren en beleven had willen spreken, eigen zonde eens eerlijk had opgebiecht, en op pakkende wijze verteld had, hoe de genade van zijn Heiland alles in zijn leven anders gemaakt jhad', dan zou er stellig bijzonder contact geweest zijn tusschen hem en zijn hoorders; men zou hebben genoten van een zoo enthousiast persoonlijk getuigenis. Maar zouden er dan, als vrucht van zijn preeli, óók drieduizend' bekeeirUngen gekomen zijn, die, innerlijk aangegrepen, vroegen: wat moeten wij doen?

Neen, Petrus predikt alleen de woorden Gods, zonder er iets bij te voegen uit eigen ex*varing. Zijn rede heeft een sterk objectieven inslag, zij is niet anders dan strijden met het zwaard des Geestes, Gods Woord.

O, als Petrus eens had willen vertellen! Wat zou hij, juist hij, een stof hebben gehad'. Doch, neen, onder de hooge spanning des Heiligen Geestes spreekt hij alleen de woorden Gods, en opent de Schriften.

Daartoe waren er vurige tongen op de Pinkstergemeente.

Daartoe werden de lippen dör discipelen ontsloten, om te spreken in vreemde talen, die de Geest hun gaf uit te spreken, aangaande de groote werken Gods.

Zoo alleen werkt het verbond'.

Zoo alleen openbaart zich de zegen des Geestes. Want hier ligt de overwinning der Kerk vast.

Zonder den Geest kan de kerk niet getuigen, de christen niet 'belijden.

Maar met dien Geest spreekt zij de woorden Gods.

Zoo alleen realiseert zich het verbond' der gienade. Als vrucht van 't profetisch getuigenis de'r Kerk.

Welk een nieuw licht werpt Pinksteren das op het genadeverbond.

Als vaste, heilige en veilige verbintenis; het maakt verband, het brengt God tot Zijn eer, het verheerlijkt Christus, alles nemende uit Zijn vol- 'heid, het maakt de Kerk krachtig in het getuigen door den Geest.

Dit is Mijn verbond met hen, zegt de HEERE: (Mijn Geest, Die op u is, en Mijn woorden, die Ik in uw mond' gelegd heb, die zullen van uw mond niet wijken. Dat is genoeg voor tijd en eeuwigtieid. En niets gaat daar bovenuit.

Heer, ai, maak mij Uwe wegen, dooP Uw Geest

en Woord bekend.

F. O. M.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen