Ouders, uw kinderen!

Vanouds werd het als onbehoorlijk beschouwd om. een schuldenlast, waarvoor men in de eerste plaats zelf aanspralcelijk was, af te wentelen op het nageslacht. Als het even kon trachtte men de toekomst van zijn kinderen zoo onbewolkt mogelijk te doen zijn. Wat de ouders daarvoor konden doen deden ze, daarop was eigenlijk heel hun werkkracht gericht. De kinderen moeten niet schatten vergaderen voor de ouders, maar de ouders voor de kinderen (2 Cor. 12 : 14).

Of ook deze wet in den tegenwoordigen tijd haar beslag op de harten heeft veHoren? In ieder geval is het teleurstellend te moeten constateeren, dat vele ouders hun kinderen met de moeilijldieden laten zitten. Zelf zijn ze vrijgemaakt, gaan ook hoe langer hoe meer zien uit hoe groeten afval de HEERE hen heeft willen uitleiden. Ze gaan begrijpen, dat het geheele vooroorlogsche gedachtenklimaat i)esmet was door echt-wereldsche tendenzen, die nu onder de Synodocratie hoe langer hoe brutaler tot uiting komen. Ja, op verschillende punten gaan ze zich beslist afwenden van het door-de-weeksche organisatieleven, omdat ze zien, dat de Heilige Schrift daar niet meer het één en het al is. Maar de school, waaraan ze de geheele week, dag in dag uit hun kinderen in den besten tijd, dien ze bezitten, toevertrouwen, heeft hun aandacht zoo niet. Ze realiseeren het zich niet, dat deze kinderen in hetzelfde gedachtenklimaat worden opgevoed, dat ze overal elders als onverschillig en afvallig gaan onderkennen. Zelfs geven ze in sommige gevallen toe, dat op de vergaderingen der Christelijke Schoolvereeniging een vijandschap openbaar wordt, die het spreken moeilijk maakt, en toch laten ze hun kinderen in volle gerustheid op deze scholen. Moeten de kinderen het in zulk een Idimaat dan maar uithouden? Of treft het die niet zoo erg? Hebben die alles niet zoo meegemaakt, zegt U? Maar dan geldt 't voor hen des te meer, dat ze wegwijs gemaakt moeten worden. Het is toch bij U geen voos gevoel van geprikkeldheid tegenover Uw vroegere, nu Synodocratische, medeleden der Schoolvereeniging ? Dan behoeven inderdaad die kinderen datzelfde gevoel niet te hebben. Maar als wij ons goed voor oogen stellen, dat maar niet een paar formuletjes ons .scheiden, doch een kerkelijk banvonnis, dat hoe langer hoe meer blijkt ten volle gemeend te zijn en op elk terrein wordt doorgetrokken, dan komt de zaak anders te staan. Wie de zaak van de Vrijmaking blijft voorstaan in het leven van eiken dag, kan erop rekenen, dat de boycot zijn vonnis is of wordt. Waarom moeten Uw kinderen worden grootgebracht in een sfeer, waarin Uzelf niet meer wordt geduld, zoo U trouw zijt? Terwijl het voor hen dubbel geldt, dat die sfeer voor hen gevaarlijk is, omdat zij zich een weg moeten zóéken, waar U de weg is gewezen!

Onze ouders geven op deze vraag allerlei antwoorden. Sommigen zeggen: De kinderen behoeven met de vragen van de Vrijmaking nog niet te worden belast. Welnu, dat beteekent dan, dat de kinderen straks in een hun 'totaal vreemde wereld terechtkomen na het verlaten van de school. Het zal de vraag zijn, of ze de Vrijmaking dan wel Izoo belangrijk zullen vinden: de meester sprak daarover niet op school, de ouders vonden het niet noodig, dat hij erover sprak; ergo, 't is dus blijkbaar niet 'n feit van zoo geweldige beteekenis als men in de Kerk wel voorgeeft. In de verschillende vakken kwam het heelemaal niet uit, misschien, hoogstens eens bij de Bijbelsche en Kerkgeschiedenis; maar ook dan viel 't verschil nogal mee als je het zoo hoorde.

Neen, zeggen andere ouders. Zoo staat het niet. Wij verwachten, dat de meester vrij zal zeggen, waar het op staat. Ónze kinderen moeten, en zeker in de genoemde vakken, op school van den meester hooren, dat er door den HEERE groote dingen zijn gedaan in de laatste jaren. Maar, Uw kinderen zijn op een gemengde school. U zult, als U inderdaad eerlijk en loyaal wilt samenwerken met Uw Synodocratische medeleden in de Schoolvereeniging, toch aan hun onderwijzers ook de volle vrijheid moeten laten bij het onderwijs? O, zegt U, dat valt mee. Die praten daarover nimmer. Ze zijn soms wel geneigd om te beloven niet over „het kerkeUjk geschilpunt" te zullen spreken. Maar, moogt Ü van hen een dergelijke slapheid vragen? Of zelfs die bij hen dulden? Moogt U toelaten, dat zij opzettelijk hun vaste overtuiging ga^an verzwijgen, juist den strijd vermijden op het front, dat de HEERE heeft aangewezen? Dat is geen vaste overtuiging bij hen.

zegt ge. Maar moogt gij daarin berusten? Mogen Uw ünderen in een dergelijke sfeer heel den lieven dag worden onderwezen? Dat doet Uw kind op den duur meer kwaad, vooral omdat het als een Christelijke sfeer wordt voorgesteld, dan de sfeer op een Openbare School, waar het telkens de vijandschap kan tasten, en weet, waarom de dingen gaan.

Er zijn inderdaad besturen, die zoo redeneeren. Dde meenen, dat de meesters maar verstoppertje moeten spelen met de groote dingen van de kerk. Weest gewaarschuwd, dan leeren de kinderen dat spelletje ook!

Maar, deze Ouders geven zich nog niet gewonnen. Weineen, zeggen ze, zóó willen we het niet. De meesters moeten per sé naar hun volle kerkelijke belijdenis les geven. Dan komt het conflict vanzelf, en daarop zitten we eigenlijk te wachten.

Als men het dan zoo ziet, laat men dan toch eens even overdenken, wat men bezig is te doen. Nu moeten dus de kinderen aan het vinketouw zitten. Hun ^edachtenwereld moet eraan gewaagd opdat de proef, waarvan bestuur en ouders het hachelijke van te voren inzien, straks gunstig zal uitvallen voor hetgeen in de Kerk reeds lang was beleden. Heeft men dat beloofd in de Kerk bij den Doop, dat de kinderen zoo 2ullen worden onderwezen, dat het onderwijs van leden van een ongehoorzame kerk zal blijken onschriftuurlijk te zijn?

Speelt ons hier niet opnieuw parten de zoo ingewortelde theorie der terreinen, dat we op allerhande sectoren der Kerk maar eenvoudig dezelfde methode meenen te mogen toepassen om tot Reformatie te komen? In de politiek wachten tot het onhoudbaar blijkt, dat spreekt. Daar zijn we zelf bij. Daar hebben we te strijden tot we zeker weten, dat het niet langer gaat. Zoo ook in andere vereenigingen die uitsluitend volwassenen aangaan. Maar zulks hebben we hier niet! Het gaat hier over onze kinderen. Over de opvoeding en het onderwijs van de kinderen des Verbonds. Wij hebben de belofte afgelegd, dat zij zullen worden opgevoed in de vreeze des HEEREN. Welnu, laten we aan die belofte denken, in de Kerk afgelegd voor het aangezicht des HEEREN. Zulk een belofte van ons ligt er op geen enkel ander „terrein". Onze kinderen moeten het beste hebben, wat we hun kunnen geven. Daar heeft God recht op. En dat is de volle ongehouden leer der Schrift, en onderwijs in Gods groote werken in het volle licht der Schrift. Dat zijn de Ouders ook fian hun kinderen verschuldigd. Die mogen niet in een chaos worden opgevoed. Wie weet, hoe spoedig de opvoeding en ons onderwijs ons uit handen zullen •worden geslagen!

„Behoed uw hart boven al dat te bewaren is, want daaruit zijn de uitgangen des levens". Die tekst uit de Spreuken staat in den gevel van de woning van Martin Heidegger, den existentialist, prachtig uitgebeiteld in groote Gothische letters op bruin hout. Die hardnekldge profeet der goddeloosheid is „voorzichtiger dan de kinderen des lichts". Zouden wij onze Mnderen, als het even anders kan, niet liever naar zulk een voorzichtigheid doen onderwijzen?

D. J. BUWALDA.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen