Stad en Dorp.

De staat van progressieve kerkelijke bijdragen, die we in een vroeger nummer publiceerden, heeft bij enkelen onzer lezers den indruk gewekt, alsof we meenden, dat de daarin gegeven percentage's voor elke gemeente navolging verdienden. Vandaar dat men er ons op wees, dat in dorpen en kleine steden, waar het ledenaantal veel geringer is dan in Rotterdam en de leden der Kerk naar verhouding dus veel meer moeten bijdragen, deze percentage-cijfers zeker niet als voorbeeld zouden kunnen dienen.

Natuurlijk is dit volkomen juist, en we hebben er ook geen oogenblik aan gedacht, dat elke Kerk dezen staat zou overnemen. Waarom we dezen staat alleen publiceerden was, omdat op zeer gelukkige wijze daarbij rekening werd gehouden zoowel met de vraag, of iemand gehuwd of ongehuwd was, een klein of groot gezin had en of hij naar zijn inkomsten meer of minder kon bijdragen. Maar de vraag, of de hier aangegeven percentage-cijfers voor elke Kerk voldoende waren, hebben we niet besproken. Ons doel was alleen op het juiste beginsel te wijzen, dat de verdeeling der lasten naar draagkracht behoorde te geschieden en de Kerkeraad daartoe aan de gemeenteleden een handleiding moet bieden.

Wat men ons nu opmerkt, dat de percentage-cijfers voor de hoogere klassen veel te laag zijn gesteld (een onzer lezers wil zelfs van de inkomens van /10.000 en hooger een percentage van 10 pCt. heffen) is niet juist. Men kan hier niet de verschillende plaatsen over één kam scheren. Iemand met een inkomen van ƒ 5000 op een klein dorp, 'waar de woninghuur gering is, het leven weinig kost en de belastingen laag zijn, kan natuurlijk naar verhouding veel meer aan de Kerk geven dan iemand, die van datzelfde inkomen in een groote stad leven moet. Op zulk een dorp behoort de man met / SOOO inkomen tot de zeer rijken, in een groote stad heeft hij een zeer matig inkomen.

Maar ook op de dorpen en in de kleine steden mag men voor de grootere inkomens het percentagecijfer niet te hoog stellen, en een percentagecijfer van 10 pCt. zou in elk geval te zwaar worden. Vooreerst heeft zulk een meer gegoede niet alleen voor de Kerk te zorgen, maar komen bij hem tal van vereenigingen en stichtingen om hulp aankloppen, zoodat hij naar verhouding toch reeds veel meer geven moet dan de minder gegoede. En in de tweede plaats mag niet vergeten worden, dat de staats-en gemeentebelastingen evenzeer progressief werken en verreweg het zwaarst op de meer gegoeden drukken. Ónder Israel had ieder een tiende van zijn inkomen voor den eeredienst te geven, maar thans kan dit niet meer geeischt worden. Het Staatsieven eischt daartoe een te groot deel van het inkomen op.

Ten slotte zij hier nog de opmerking aan toegevoegd, dat de wijze van handelen door een Kerkeraad gevolgd, die eerst, volgens het ons toegezonden biljet, meedeelt aan elk lid der gemeente, hoeveel ieder naar verhouding heeft bij te dragen en er dan op volgen laat: «volgens deze schaal wordt u geacht in het onderhoud van den eeredienst te kunnen bijdragen de som van f per jaar», welke som dan door den Kerkeraad wordt ingevuld, ons onkiesch schijnt en zéker geen aanbeveling verdient. Al wat naar een kerkelijken aanslag of belasting zweemt, behoort in de Kerk van Christusgemedente worden. Hetis in strijd met wat de Apostel zegt, dat God den vrijwilligen gever liefheeft. De Kerkeraad kan en mag aan de gemeenteleden een handleiding geven, hoeveel ze naar verhouding hebben bij te dragen, maar eerst naar iemands inkomsten onderzoek te doen en dan hem persoonlijk een missive te zenden met de boodschap, dat de Kerkeraad nu op zooveel van hem rekent, gaat de schreef te buiten. Navolging verdient dit voorbeeld daarom zeker niet.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen