Het zedelijk karakter der Reformatie gehandhaafd tegenover Rome - pagina 148

138 nalem detrahas, neque magis ignorantia, et infirmitate laborat, quam esset et laboraret in purls naturalibus condita", amrss.^ratoelll, 5,12. Hier, „in der Auffassung der E r b s ü n d e trennten sich die Wege Luthers und seiner zeitgenössischen Theologie", gelijk Braun terecht zegt, t. a. p. p. 1. Luther zelf heeft hierop later gewezen, toen hij schreef: „Nos quoque, cum Monachi essemus, ido nihil proficiebamus quia nolebamus agnoscere peccatum et impietatem nostram, immo ignorabamus peccatum originis" (E. A. op 1, lat. 7, 73). Eerst toen deze ignorantia peccati originis ophield en Luther met de oppervlakkige zondebeschouwing der Scholastieke Theologie brak, was de weg hem ontsloten, om tot de gerechtigheid van Christus de toevlucht te nemen. Want het is volkomen juist, wat BRAUN t. a. p., p. 2 zegt: „Die Entdeckung der Rechtfertigung aus Gnaden allein, nicht aus den Werken, ist nur die Kehrseite und das Ergebnis einer scharfen, die innersten Kammern des Qewissens erleuchtenden Selbstbeobachtung, die mit der Sonde das erbsUndlich verderbte Wesen des Menschen bloszlegt." Wanneer Luther tot dit nieuwe inzicht is gekomen, is niet moeilijk na te gaan. Toen hij zijn voorlezingen hield over de Sententiae van Lombardus (1509), stond hij nog geheel op het standpunt der Roomsche Theologie. Hij zegt uitdrukkelijk, dat de „concupiscentia non est per se mala, sed est poena tantum et per accidens mala, prout anima non vincens eam peccat ex eius inclinatione et pondere". Het gevoelen van Lombardus, die de concupiscentia en de erfzonde vereenzelvigde, verwerpt hij beslist: „sententia igitur Magistri non est tenenda, scil. quod peccatum originale sit fomes, languor naturae, tyrannus etc." Want deze „inoboedientia carnis ad spiritum" is iets natuurlijks in den mensch. „Sicut si equus rupto freno sessore etiam invito rebellet et lasciviat, facit omnia, sicut est natura sua, si non assit frenum: Ita et carni naturale est ita furere". En als grond voor dit gevoelen geeft Luther daarna aan, dat anders „injuria fierit baptismo etgratiae dei"; want aangezien door den doop „peccatum originale totum aboletur", zoo volgt hieruit, „quod peccatum originale non est ipsa concupiscentia seu fomes, quia non tota aboletur, sed tantum debilitatur" (W. A. 9, 75). Slaat men daarentegen zijn voorlezingen over den brief aan de Romeinen op, in 1515 gehouden, dan verklaart Luther juist het tegendeel: „Igitur sicut antiqui patres sancti recte dixerunt: Peccatum illud originis est ipse fomes, lex carnis, lex'membrorum, languor nature, tyrannus, morbus originis" (FICKER, p. I, 2, 144j. Op dien grond breekt hij thans met de leer der Scholastieke Theologen,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen