Het zedelijk karakter der Reformatie gehandhaafd tegenover Rome - pagina 141

131 hinein kommen sein; das werdenmirzeugen allemeineKlostergesellen, die mich gekennet haben" (E. A. 31, 273). Luther's leermeester Nathin prees Luther dan ook in andere kloosters als een tweeden Paulus aan, en een Roomsche monnik, die Luther in't klooster gekend had, roemde later nog Luther's vroomheid; zie deze getuigenissen bij KÖSTLIN-KAWERAU, Luthers Leben, 5^ Aufl. I, 55. Evenzoo schreef Erasmus in 1518 aan Kardinaal Wolsey, dat Luther's leven met groote eenstemmigheid door allen geprezen werd en het geen gering getuigenis voor de onberispelijkheid van iemands levenswandel is, wanneer zelfs de vijanden niets vinden om kwaad van hem te spreken (ERASMUS, Opera omnia, t. Ill, ep. 317, p. 322 aangehaald bij DENIFLE, Luther, 1-, p. 775). Ook de latere tegenstander van Luther, Cochlaus, gaf hem het getuigenis, dat hij gedurende vier jaren met strengheid zich toelegde op de studie en op de geestelijke oefeningen (aangehaald bij WALTHER, Für Luther wider Rom, p. 628). GRISAR, Luther, I, p. 14 erkent dan ook : „Übrigens musz man ihm für seinen ganzen damaligen Aufenthalt im Erfurter Kloster die Anerkennung zollen, dasz er als Mönch zu leben und seine Regel zu erfüllen bestrebt war"; zie ook het citaat uit Grisar, meegedeeld in noot 88. 5") JANSSEN-PASTOR, Geschichte des deutschen Volkes, 18^ Aufl. Ill, p. 74 heeft Luther geteekend als het typisch beeld van een „Skrupulant"; door al te strenge opvoeding in het ouderlijk huis, was hij reeds van jongs af met angst vervuld voor de gerechtigheid Gods; ook in het klooster tobde hij over allerlei kleine zonden; daarbij ontbrak het hem aan waren ootmoed en vertrouwen op de genade Gods, want hij poogde door zijn eigen werken aan de gerechtigheid Gods te voldoen, terwijl zijn skrupuleuze conscientie hem toch weer belette, om in deze eigen werken bevrediging te vinden. Nog verder ging A. HAUSRATH, Luthers Leben, Berlin, 1905, die de eigenaardige „Sündenangst", waaronder Luther leed, niet verklaren wil uit een „specielle Gewissensnot", maar haar toeschreef aan een „zirkulare Psychose", die zich bij Luther reeds in zijn jeugd zou ontwikkeld hebben, door het kloosterleven met zijn strenge ascese nog zou verergerd zijn en ook later telkens weer terugkwam (t. a. p. 1, 21,30en v.v.). DENIFLE, Luther 1-, 460, komt tegen deze voorstelling van Luther als een skrupulant op en nog uitvoeriger is dit geschied door WEISZ, Lutherpsychologie, 2^ Aufl., p. 205 en v.v. „Skrupulant war Luther sicher nicht. . . . Luther war nicht der Mann, um Mücken su seihen. Kameele verschluckte er, ohne den Mund zu verziehen und noch

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen