Het zedelijk karakter der Reformatie gehandhaafd tegenover Rome - pagina 164

154 Luther alleen een „mechanisches Verschieben der Kulissen" (p. 465), of liever nog, ze bestaat daarin, dat de zondaar „sichverkriechthinter einer spanischen Wand", Christus (p. 516), en dat God nu, zoodra Hij met hem in het gericht wil treden, „nicht ihn sondern die Wand sieht, auf der jeweilig, nach Bedürfniss, ein anderes Bild erscheint: bald Christus, wie er für alle sein Blut vergossen, bald wie er allein das Gesetz erfüUt u. s. w." (p. 516). De zondaar verandert niet: „Der Schurke hinter der Wand mag gesündigt haben, wie viel ihm möglich war, er mag treiben, was er will: wenn er nur Vertrauen hat, dasz er durch die Wand gut geschützt und verdeckt ist, so schadet ihm alles nichts; Gott verzeiht ihm seine Missetat, aber der Schalk bleibt" (p. 516). Christus heeft met „seiner Erlösung es nicht weiter gebracht, als ein Schanddeckel zu sein; er ist ohnmachtig die Sünde der Welt hinwegzunehmen; er kann sie nur verdecken; es gibt keine umwandelnde Gnade; was Luther von ihr gesagt, ist nur leeres Gerede, im Widerspruch mit seinen Grundbegriffen; der flüchtige Sunder bleibt hinter Christus als der verdeckenden Hülle das was er ist und was er war" (p. 520). In dit systeem van Luther is Christus dan ook eigenlijk overbodig, want God kan even goed buiten Christus om de zonde vergeven : „gerade nach Luther ist Christus völlig überflüssig", want „das Ganze lauft auf den Satz hinaus: Gott erklart den ungerecht Bleibenden als gerecht; Gott sieht den unsittlich Bleibenden als sittlich an. Wozu war es aber dann nütze, das Christus als Erlöser gekommen ? Es tut's also die blosze Akzeptation, die Gunst Gottes — Christus ist überflüssig" (p. 520, 521). En na dit schier demonische beeld geteekend te hebben, roept Denifle uit : „Das ist die Lutherische Rechtfertigung" (p. 516). Nu is deze voorstelling van Luther's leer niet alleen door en door onwaar, maar ze is daarom te ergerlijker, omdat toen Denifle zijn werk schreef, de commentaar van Luther over de Romeinen nog niet was uitgegeven, en het publiek dus alleen oordeelen kon naar enkele uit hun verband gerukte citaten, die Denifle meedeelde, maar het onmogelijk was, deze voorstelling van Denifle te contróleeren. Grisar mag dan ook beweren, dat Denifle den inhoud van dezen commentaar juist heeft weergegeven, hij zelf heeft bladzijden noodig om het ontbrekende aan te vullen, en niemand, die dezen commentaar zelf gelezen heeft, zal anders kunnen oordeelen, dan dat Denifle 6f schromelijk oppervlakkig heeft gewerkt, öf met opzet alleen die citaten gekozen heeft, waardoor hij een caricatuur van Luther's justificatiedogma kon tee-

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen