Het zedelijk karakter der Reformatie gehandhaafd tegenover Rome - pagina 41

31 u dichter brengt bij het vaderhart van uw God. Dat is het beeld van Luther, de man van de sterkste contrasten, en van de wonderbaarlijkste paradoxen. Een man, die zoo vast staat in zijn bergenverzettend geloof, dat hij zeggen durft: al kwam een engel uit den hemel en predikte een ander Evangelie, dan ik u breng, die zij vervloekt; en die tegelijk oogenblikken van twijfel, zieleangst, aanvechting over zijn staat en werk heeft gekend, die een hellevaart voor zijn ziel zijn geweest. Een man, die den monnikenootmoed nooit geheel heeft afgelegd, die aan de voeten van een Cajetanus knielt en klaagt over zijn schuchterheid en menschenvrees, en die toch de banbullen van den Paus durft verbranden en voor den Keizer het trotsche woord durft spreken: Hier sta ik, ik kan niet anders. God helpe mij ^^~). Een man, die met den grimmigsten haat Rome en den Paus heeft gehaat, die het onze Vader nooit bidden kon, zonder het rijk van den Antichrist te vervloeken, die den keizer aanried paus en kardinalen de tong uit de keel te rukken en aan de galg te nagelen, en die toch als Tetzel, de aflaatkramer, door ieder verlaten en verstooten wordt, zich over hem ontfermt en een vriendelijken troostbrief hem schrijft. Een man, die het heerlijkste, het zoetvloeiendste, het verhevenste Duitsch ons heeft geschonken in zijn Bijbelvertaling en die in zijn schotschriften schelden kon erger dan het gemeenste vischwijf. Een man, die in den Avondmaalsstrijd aan één letter van den Bijbel krampachtig zich vastklemt, en die heele brieven der Apostelen, wanneer het in zijn kraam te pas komt, voor stroo durft verklaren. Een man, die rijper politiek doorzicht had dan al de raadslieden van zijn keurvorst saam en die toch zoo kinderlijk naïef was, dat hij zich door den eersten den besten bedrieger bij den neus liet nemen. Een man met een kostelijken humor, die zelfs in zijn nachtelijke disputen met den duivel hem nooit verliet, met een Mutterwifeen levenslust, die als zonneschijn dartelde op zijn pad, en die toch aan de zwaarste melancholie en somberste neerslachtigheid lijdende

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen