Het Christelijk Congres voor Jongeren.

II.

In het vorige nummer spraken we over de morgenvergadering van het Christelijk Congres voor Jongeren, dat den 2en Kerstdag te Amsterdam werd gehouden.

Des middags sprak allereerst Z.Ex. Minister Dr J. Th. de Visser over: „Het Absolute in; Christus". De pers heeft de krachtige, inspiratieve rede van den Minister in haar geheel meegedeeld (zie b.v. „-Alg. Handelsblad", Zaterdag 27 Dec, Ochtendblad); we behoeven dus niet anders dan de groote lijn hier aan te geven.

De Spreker had zich afgevraagd, toen hij de uitiioodiging ontving om te spreken op een Congres voor Jongeren, of het den ouderdom wel is toevertrouwd in zoodanige samenkomst het woord ie voeren. De ouderdom vervalt zoo spoedig in den vermanenden toon, waartegen de jonkheid reageert. Twee redenen brachten hem echter er toe, toch de uitnoodiging te aanvaarden. Ten eerste, het vertrouwen, dat ook het woord van den oudere den weg vinden zal tot het hart der jongeren; ten tweede de wetenschap dat, hoewel willen en werken bij de jeugd niet steeds harmonisch samengaat, en-zekere onrijpheid het doen der jongeren aankleeft, toch haar zoeken is naar het absolute, het volstrekte, waaraan zij houv; ast heeft. En daaririj ligt het aanknoopingspimt tusschen haar en den ouderdom, want ook deze heeft er behoefte aan, bestraald te blijven door den glans van het absolute en daarom kan hij, in meerdere ervaring, de jeugd bij haar streven steuijen. De jeugd doet dten oudere kind blijven van zijn tijd, de oudere kan de jeugd voorbereiden tot den strijd, die komt. Zoo helpen zij elkaar. En dat kunnen zij met geestdrift doen, waar het absolute geen abstractie is, maar substantie is geworden in Christus, die Het Licht der wereld is, D e Waarheid, Het Brood des Levens. Door alle tijden blijft Christus in 't gewoel der gebeurtenissen hoog boven alles uitsteken, met uitgebreide armen allen tot zich roepend. Bij aJle geweldige geestesbewegingen rijst uit de kokende zee van wisselende systemen altijd weer de Rots der P^euwen op. En daar kunnen wij onze toevlucht zoeken met het „Abba, Vader" op de lippen. Het _ compas der zielen, dat in de stormen van het leven 'zijn vaste richting naar het Noorden, naar Boven, heeft verloren en onrustig heen en weer trilt, zal in Hem zijn rustpmit kunnen weervinden. Dat is het moedgevende, maar het toont ons ook onza taak, de taak van oud en jong, vastberaden door de stormen der levenszee heen sturen naar Hem, te bereiden den weg voor den Koning der koningen.

Nadat het koor onder begeleiding van Jan Zwart een oud kerstlied gezongen had, betrad de heer J. Schouten den kansel, om te spreken over „Christelijke kracht".

In den breede ontvouwde de Spreker de gedachte, dat alle christelijke kracht voortkomt uit het christelijk geloof, door Gods genadegaven in den Heiligen Geest gewrocht. Dat geloof geeft kracht om in de wereld te werken. Dat geloof geeft ons kracht, als we in de groote drukte van het wereldleivien ons eenzaam of radeloos gevoelen. Al ons werken en strijden steunt ojp die kracht, op den steenrots, die in Christus is.

Het was een bemoedigend woord, dat den Congressisten bij het uiteengaan, ieder naar zijn eigen werk en taak, werd medegegeven ter overdenking.

Nadat op initiatief van Minister de Visser de geheele vergadering zich vereenigd had in den lofzang „Eere zij God" en het koor andermaal gezongen had, sloot de voorzitter met een korte , toespraak en dankgebed dit eerste Congres.

Wat is nu de beteekenis geweest van deze samenkomst? i

Dr (Kiolkert zeide het in z'n slotwoord: dat over alle scheidingsmuren heen 'de hand is gereikt, dat verlevendigd is het besef van de eenheid in Christus. En op dien grondslag kan en zal nu worden voortgebouwd. De middelen moeten gezocht, de wegen moeten worden uitgestippeld om het groote werk, dat het Congres als taak heeft doen zien, te verrichten. Deze samenkomst heeft de strijdbare krachten willen samenbrengen en het doel van den strijd doen aanschouwen en dus is de beteekenis van dit Congres geweest, dat het verlevendigd heeft het besef van de noodzakelijkheid van aller samenwerking tot het groote doel en van de eenheid, die allen bindt in den 'Eenige. j Inderdaad een zaak van groot lielang en een reden tot dankbare verheuging.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen