De beteekenis der Jeruzalemsche Conferentie.

Rapport III.

Welk een reusachtige verandering er in de zendingswereld gekomen is, blijkt vooral uit het feit, dat op de Conferentie te Jeruzalem aan de orde konden worden gesteld: „De betrekkingen tusschen de oudere en de jongere kerken", waarvan te Edinburg nog geen sprake was.

Met de jongere kerken worden bedoeld de kerken, dia als vrucht van den zendingsarbeid werden gesticht.

Wij moeten van die kerken geen te hooge verwaichting hebben.

Dr Schlunk merkt op, dat er op het zendingsveld slechts heel weinig kerken zijn, die meer dan 100.000 leden tellen. En nu kan men b.v. in China, Engelsich-Indië en Japan, alle daar gestichte kerken van Anglikanen. Presbyterianen, Methodisten enz. enz. samen nemen, omdat in die verschillende kerken dezelfde taal wordt gesproken, maar ook dan komt men nog niet veel hooger dan 3.O0O.00O leden.

Gaat men de finantieele kracht dier kerken berekenen, of ook den zendingsijver dezer kerken schatten, dan beantwoordt deze nog niet eens aan het reeds betrekkelijk kleine getal leden.

Toch is op do Conferentie te Jeruzalem dit over hot hoofd gezien. alles

Duitschland met zijn 40 millioen Christenen had slechts 8 vertegenwoordigers, en Japan met zijn 200.000 Christenen ook 8! China met zijn 2 millioen Christenen had 20, en Amerika met zijn 100 millioen Christenen slechts 35 afgevaardigden.

Toch heeft niemand tegen een dergelijke buitengewone onbillijke verdeeltng bezwaar gemaakt. Hoe klein en zwak en onvolkomen de kerken op het zendingsveld ook zijn mogen, het zijn toch kerken, di© vooral in de laatste jaren zich sterk ontwikkeld hebben in de richting van vrijheid en zelfstandigheid, en zich al meer hmi roeping bewust worden. In dez© afva.ardiging is uitgedrukt, van welk een beteekenis het geacht wordt, dat deze kerken er zijn; en ook is ermee uitgesproken, dat deze kerkoir een toekomst hebben, en zij niet meer onder, doch naast do oudere kerken zijn komen' te staan.

In een boek van bijna 350 bl. is de kwestie van de verhouding tusschen de jongere en oudere kerken uiteengezet. En het is de moeite waa'rd, dit rapport van naderbij te bekijken.

Pari: I bevat, evenals in de andere rapporten, de „preliminary papers, prepared for the council", bewerkt door de bekwame hand van Rev. Warnliuis, secretaris van den Internationalen Zendingsraad.

Daarna geeft part II de discussie weer over deze „papers" met de twee belangrijke speeches van den aa, rtsbisschop Soderblom over „Th© historie Christian Fellowship", en van den aartsbisschop van York over hetzelfde onderwerp.

In part III heeft de secretaris van den Christelijknationalen raad van Indië op verzoek van de Jeruzalemsche Conferentie een opstel gegeven over „De Inlandscho kerk".

Part. IV telt 40 bl. en bevat de uitspraken der Conferentie over dez© mat©rie.

En oen aanhangsel van ruim 100 bl. geeft de bescliouwingen en besluiten van verscheidene nationale zendingsraden en ook kerkelijke regelingen der gestichte kerken. Voor specialisten in de zending om van te smullen.

Uit het rapport brengen wij twee zaken naar voren. Alleireerst, wat do jongere kerken van eigen zelfstandigheid denken; in d© tweede plaats, hoe men zich voorstelde de verhouding tot de zendende kerken. Tegelijk wijzeai wij op de uitspraken der Conferentie.

Aangaand© die zelfstandigheid zijn er vooral door de Chiueezen zeer krasse woorden gesproken. De zendelingen moeten ondergesdiikt worden aan de Chineesche leiders; wat bestuur enz. betreft, moet alles in handen zijn van de Chineezen. Terecht is echter opgemerkt,

wat er - wezenlijk veranderd is, indien de kapitein en de stuurman in het binnenst vati het sehip met de machinisten verborgen zijn voor het oog der menschen, en anderen op het scheepsdek publiek de lakens uitdeelen; is dat niet een sohijnvertooning ? Immers, de Chineezen kunnen niet intellectueel en finantieel de kerken zelf leiden; maar moeten zij dan doen alsof zij het wel kunnen?

Maar afgezien van overdrijving hier en daar, juichte de Conferentie het verlangen naar zelfstandigheid toe. Wij moeten hierbij echter wel in het oog houden, dat wij de kerk op het zendingsveld en het eigenhjke zendingswerk moeten onderscheiden. In hoeverre de Inlandscho kerk ook zendingswerk heeft te doen, en daarin met de oudere kerken heeft samen te werken, is een andere kwestie.

Duidelijk is ook gebleken, dat de MaUdsche ke-rk een inheemsoh karakter wil dragen. Al ziet men niet voorbij, dat de Westersche Christenheid de moederkerk is, toch wil men, dat de vormen van het Christendom zicJi zullen aanpassen aan de nationale hoedanigheden.

Heeft men de verdere hulp der zendelingen nog noodig? Ja, hebben de kerken in China; Japan, Korea enz. geantwoord. Men verlangt zelfs meer zendelingen dan ooit, en dan wetenschappelijk gevoiTnde mannen!

Een groote moeilijkheid geven de groote instellingen als hospitalen, scholen, enz. Er waren er, die deze inrichtingen als te Europeesch in den opzet verwier-• pen; anderen begeerden, dat ten spoedigste de Europeesche leiding plaats maakte voor de Inlandsche. Maar in het algemeen was men van gedachte, dat de inheemsche kerk slechts die instellingen zou overnemen, die voor haar arbeid onmisbaar zijn en in overeenstemming met haar krachten.

Ten slotte werd ook aangedrongen op meerderen vrouwenzendingsarbeid. Uit West-Afrika en Oost-Afrika, uit Syrië, China en Koreas gingen deze stemmen op.

De woorden en wenschen der jongere kerken vonden over het algemeen wel instemming, jnaar toch werden ei ook bedenkingen geopperd. Wanneer gij die jongere kerken naast de oudere zet, zoo werd o.a. gevraagd, breekt gij dan niet de eenheid van het lichaam van Christus? Moet het niet als een ideaal worden beschouwd, dat de kerken één zijn, terwijl het er niet toe doet, ot een deel der kerkleden ginds zwart is, daar bruin, en hier blank?

Director Knak sprak zich wel uit vóór onafhankelijkheid, en betoogde tevens de noodzakelijkheid vaJi het Inlandsclie, nationale karakter. Maar toch spoorde hij aan tot vooi'zichtigheid, vrij van alle overhaasting. Kan een kerk niet eerst recht zelfstandig zijn a: ls het Evangelie den geest van heel het volk heeft vrijgemaakt en er ook een eigen Theologie is ontstaan? Bij een te spoedige „afscheiding" en afsnijding der Westersche invloeden is te vreezen, dat de jonge kerken een slachtoffer zullen worden van het Syncretisme^ dat door de wereld trekt, omdat zij nog niet vast genoeg in de Heilige Schrift geworteld en gegrond zijn.

Nog langen tijd zullen de zendelingen noodig zijn, om de Bijbelsche grondgedachten uit te werken in de geestelijke bewegingen op het zendingsveld. Want het bloote beizit van den Bijbel, het schuilen aichter eenige teksten of gedachten, is nog lang niet genoeg voor het gronden eener Theologie. Het Oosten leere ook in dezen'van de droeve ervaringen der Westersche kerken. Daarom moeten de zendingskerken aan de zendelinigen volle gelegenheid geven, om het Evangelie krachtig en overeenkomstig eigen ondervinding naar het Woord des Heeren geldend te maken.

Het gaat dan ook niet aan de zendelingen ondergeh schikt te maken aan het nog onrijpe inzicht der jongere kerken.

Zoo oordeelde de zendingsdirector Knak.

Van Amerikaansche zijde werd echter een heel andere toon gehoord: „Wij moeten ophouden ons als weldoeners van het Oosten te beschouwen"! Of ook: dring aan de jonge kerken uw Theologie enz. niet op!

Ten slotte nam do Conferentie haar breed besluit. Wegens de talrijke verschillende toestanden op het zendingsveld, moest dit besluit wel een weinig zwevend uitvallen.

De kerken nemen toch, over het geheel genomen, drie standpunten in.

De Anglikaansohe en de bisschoppelijke Methodisten streven als ideaal na oecumenische kerken te stichten; de zendingskerken worden dan in dit geheel opget nomen.

Do Presbyterianen zijn over het algemeen van gedachte, dat zending en kerk zich beide parallel naast elkander ontwikkelen moeten en beide . alle mogelijke bewegingsvrijheid moeten hebben.

Eindelijk zijn er ook zendelingen, o.a. de Continen­ tale, die op hun terrein autonome, van de mioederkerk vrijgemaakte dochterkerken willen stichten.

Het is niet noodig in korte trekken het Jeruzalemsche besluit mee te deelen. Op te merken is echter, dat met het vroegere: „zichzelf onderhoudende, regeerende en uitbreidende", gebroken werd, en meer de nadruk gelegd werd op de geestelijke krachten, die ertoe brengen een kerk zelfstandig te verklaïen.

Eveneens werd van zeer groot gewicht geacht het opleiden van Inlandsche leeraren en leidslieden.

Ook werd opgewekt betere en rijkere literatuur te verspreiden in de taal van het volk. Ook de overzetting van den Bijbel in de inheemsche taial is nog niet overal zooals zij wezen moet.

Tegen de versplintering der kerk trad de Conferentie ook op. Het moet bij den Chinees toch wel een vreemden indruk maken, dat vele tientallen van kerken en stroomingen hem het Evangelie van Christus trachten aan te prijzen!

Bij het onderzoeken van dit rapport kregen wij de gedachte, dat o.a. op ons zendinigsterrein gehandeld wordt naar hetgeen de Conferentie als juist heeft geformuleerd. Maar waar andere zendingen nog bij lang© niet zoover zijn, of door te grooten ijver hun doel voorbij schieten, kan ook dit rapport de beteofcenis der Conferentie van Jeruzalem in het licht stellen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen