Op wachtpost.

„Ziet toe", ... dit is het wachtwoord voor het strijdleger van Christus, voor zijn Kerk.

Eigenlijk staat er: kijk uit; scherp spiedende en turende of de vijand komt, en wèlke vijand komt.

42 Het is het bevel aan den schildwacht, die op een vooruitgeschoven post staat, en wien gelast wordt: niet suffen of slape'n, niet traag en slap in uw werk, maar met uw ziel er bij, onder de indruk van uw verantwoordelijkheid, trouw op uw post: U i t k ij k e n !

Midden in de spanning van de strijd, als de kanonnen bulderen, de kogels fluiten, dan kweekt de opwinding helden. Dan weet ook de vijand, dat elk zijner bewegingen nauwkeurig wordt gadegeislagen. Maar als het zoo rustig schijnt, en men de aanwezigheid van den vijand alleen maar vermoeden kan, en verder alles roerloos stil blijft, om dan niet te verslappen in de taak van toezien, dat is veel moeilijker.

Den niel-gezienen vijand waant men zoo licht ver weg. En dan juist kan hij zoo angstig dichtbij zijn. Eén overwinning is d e overwinning niet. Die komt voor de strijdende Kerk eerst als de groote Overwinnaar Christus nadert.

ïot zoolang mogen we in de heilige oorlog niet vertragen. Het raakt Zijn eer, de zaligheid uwer zielen, eu de toekomst van uw kinderen en van ons geslacht.

Ziet toe, kijk selierp uit, klim op uw wachtpost, opdat ge den vijand ziet aankomen, en hij u niet overvalle. Houdt uw kruit droog!

Ziet toe, opdat niemand u als een roof vervoere.

Dit beteekent: Ziet toe, dat niet iemand u als een geroofde buit wegvoere.

De Gemeente is de schaapskooi van Christus, waarin de volwassen schapen zijn, maar ook de teere lammeren, die nog met melk gevoed worden. Vooral deze laatsten worden zoo makkelijk een prooi van den vijand, als er niet over hen wordt gewaakt.

Want de vijand der zielen gaat rond als een brieschende leeuw, zoekende wien hij zou kunnen verslinden, maar hij sluipt ook in het donker, als een valsche hyena, of schuifelt aan als een venijnige slang, om te wonden, te dooden, roof mee te sleuren.

Paulus wil dus zeggen: alleen in de schaapskooi van Christus zijt gij veilig; als ge die verlaat, zijt ge een prooi van grijpende wolven. De geesten. der dwaling, de geesten der wereld loeren qp uw zielen, willen dié afvoeren van de waarheid, zich ten prooi. Alleen als we door het geloof tot Christus mogen zeggen: „bij U schuil ik", zijn we veihg, want hij is de deur der schapen, en tegelijk de opperste herder; niemand zal zijne schapen uit zijne hand rukken.

Ik denk inzonderheid aan onze rijpende jeugd. Da, ar zijn er, Gode zij dank, velen wier hartelijke lust het is den Heere te vreezen, bij wie vernieuwing des levens openbaar werd. Maar er zijn ook anderen, bij wie van een besliste goede keus nog nimmer iets bleek. Ook zij zijn van hun jeugd af aan in het Woord onderwezen, in de schoot der kerk gekoesterd, in de christelijke opvoeding binnen de omtuining van hefc kerkelijk erf, en het puriteinsche leven gehouden. Zegenend en beschuttend heeft de Heere zijn vleugelen over hen uitgebreid; Hij eischt ze op voor zijn vrees en dienst, wil ze heendringen om de belofte van hun doop bewust te aanvaarden. Hem te belijden, en tot Zijn eer te leven.

Op hen wel het eerst en het meest loert de booze vijand. Zij zijn vaak zoo gemakkelijk mee te sleepen. Ze bieden nog zoo weinig weerstand. Ze happen zoo licht naar het verleidelijke aas.

Ziet het aan de velen, die op christelijk erf geboren, later maar al te zeer naar de lokking der zondige wereld hebben geluisterd, en gemeend hebben, dat men met wolven spelen kan, zonder als roof door hen meegesleurd te worden.

Aan de eenvoud der prediking zijn ze ontgroeid. Ze zijn de intellectueelen in eigen schatting; catechisatie en vereenigingsleven versmaden ze; van de kracht en waardij van het christelijk geloof voor alle levensgebied geven ze zich geen rekenschap. Ze missen de kennis, en toch zijn ze opgeblazen. In afbrekende critiek zijn ze sterk. Ze kunnen ook met den vijand niet spreken in de poorten der stad, want de vijand spreekt alleen, ©n zij geven zich zoo licht aan hem gewonnen.

Daarom, zal het reformatorisch beginsel dieper onder ons doorwerken, dan is het niet .genoeg met wapperende vaandels onder de triumfbogen der Hervorming door te trekken, en de oude namen te lezen der strijdbare helden, die in Gods kracht overwonnen, maar dan moeten we waken en bidden dat wijzelf en onze kinderen niet als roofbuit in handen der vijanden vallen, als de schildwachtstaak ons te zwaar zou worden, en we de beproeving der geesten zouden nalaten.

Ziet dan toe, dat niemand u als een roof vervoere ...

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen