De Saecularlsme.

Op de Conferentie van Jeruzalem 1928 kwam, naast de vele zendingsvraagstukken, ook het Saecularlsme ter sprake. Algemeen werd erkend, dat de Christelijke wereld hier voor een probleem stond, aan welks oplossing een ieder mee moest werken. Vooral het zendingswerk was er mee gemoeid.

Aan dien oproep hebben sommige personen gehoor gegeven. En zoo ligt ook voor ons een bro^ ehure van de 'nand van prof. dr M. Schlunk onder den titel: „Die Lleberwindung des Sacularismus", met den ondertitel: „Die Entchristlichung der modernen Menschheit und die Aufgaben der Weltmission des Christentums".

Reeds die titel is veelzeggend. Het Saecularisme is als een woekerplant, die den levenden stam in doodelijke omhelzing langzaam maar zeker vernietigt. Versterking van den stam alleen is niet genoeg; de woekerplant zelf moet worden weggenomen.

Voor dezo verwereldlijking, deze ontchristelijking der heele maatschappij, moet ook ons oog geopend zijn. Het kennen van het gevaar, waardoor wij van alle zijden worden bedreigd, zal te ernstiger aansporing zijn om het met alle kracht te bestrijden.

Eeiste vraag is: wat wordt met het Saecularisme bedoeld ?

Prof. Schlunk antwoordt: „Elke blik in de kranten, in de uitstalling van de boeldiandelaars, in de weekbladen, in de opwindende plakkaten der bioscopen, in de programma'^ |der theaters, der varieté's, der uitspanningslokalen, elke statistiek der kerkgangers en van hen die m«t de kerk breiden, het beluisteren der dagelijksche gesprekken op de straat en in den trein, het nauwkeurig letten op de practijkea in den handel en alle zaken en de politiek, verkondigt het ons op volkomen onweersprekelijke wijze, dat de Christenheid in de moderne menschheid een verdwijnend kleine minderheid vormt."

Het Saecularisme verklaart de wereld uit te berekenen wetten, zuiver mechanisch; het vertrouwt op de kracht en het genie van den mensch; het knielt voor het geld en het genot. De boom van het Saecularisme is onmiskenbaar uit zijn vruchten te kennen.

Het Christendom verwereldlijkt; maar ook de heidenwereld laat den godsdienst los. De Japanners, do Indiërs, de Afrikaners, zij allen hebben door ondervinding geleerd, dat de vooruitgang niet onlosmakelijk met het Christendom verbonden is, en met prijsgeving van eigen geestelijke goederen gaan zij in het spoor der verwereldlijkte Christenvolken. Zij saeculariseeren de scholen, en spotten met den godsdienst der vaderen. Ook al latea zij de zendelingen rustig werken, toch sluiten zij hun hart voor het Woord, omdat zij het hart aan het goed dezer wereld geleerd hebben over te geven.

Dat dit alles op het bolsjewisme uitloopt, behoeft geen verwondering te wekken. Het is de noodzake-Iqke consekwentie van de ontchristelijking van het tegenwoordige leven. Prof. Schlunk noemt het bolsjewisme het georganiseerde Saecularisme, opkomend uit het blanke ras, bezield met satanischen haat tegen het Christendom, en met het doel de volken der wereld tot zich te trekken. Het bolsjewisme is georganiseerd Saecularisme, dat zich tegen het Saecularisme der blanke rassen, en tegen him aanmatigende heerscherszucht en tegen hun machtspolitiek te weer stelt.

Op het zendingsveld worden de gevolgen van dit streven reeds , gezien.

De eenvoudige prediking onder de heidenen moet er oj) rekenen tegenwerpingen te hooren, die voortkomen uit den strijd, in Europa op het gebied van wijsbegeerte en godsdienstpsychologie gevoerd.

Bij het onderwijs worden met name in China en Japan vakken verplicht gesteld, die eigenlijk verkapt Saecularisme zijn, terwijl het godsdienst-«onderwijs wordt beperkt of zelfs verboden. •

Dé opbouw der kerk heeft groote moeilijkheden wegens de steeds verder gaande wenschen van rasseninstinct en nationalistisch streven. En waar het Europeesch industriewezen op het zendingsveld doordrong, ziet de zendeling zich voor het feit geplaatst, of de partij te kiezen van zijn volksgenooten en alzoo ook van him kwaad, of tegen dit kwaad op te komen en alzoo ook tegen zijn eigen volk partij te kiezen.

Zelfs nog erger wordt het, daar er zelfs onder de zendingsmenschen zijn, die meedoen met de talloos velen, die nog den Christennaam willen dragen, maar het Christendom achten verouderd te zijn en onwetenschappelijk en in den grond der zaak reeds lang overwonnen.

Het Saecularisme is de bijl, die aan den wortel van den boom des Christendoms is gelegd.

En nu is het niet genoeg, om nieuwe aanvalsplaimen te maken; het Saecularisme is meer dan een verschijnsel, waarvoor wij op onze hoede moeten zijn. Het is een probleem, dat den man van wetenschap opeischt, om er studie van te maken, de oorzaken op te sporen, en de middelen ter bestrijding aan te wijzen. Het bestaan niet alleen der zending, maar ook der Christelijke kerk zelf, ja van het Christendom, is er mee gemoeid.

Men meene niet, dat dit overdreven taal is. Het lezen van het Report der Jeruzalemsche Conferentie, en ook de bestudeering van een boekje als van prof. Schlunk, kan ons van den ernst dezer Christelijke wereldcrisis overtuigen. Wij willen allerminst ontkennen de noodzakelijkheid van het bestudeeren der crisis in den landbouw en den handel; en de daarvoor aangewezen corporaties en de regeeringen mogen zich aan deze hun taak niet onttrekken. Maar van niet minder belang is de kwestie, wat wij van de algemeen doorwerkende verwereldlijking en ontchristelijking van maatschappij en , ook van kerk hebben te denken, en wat er gebeuren moet, om dit vreeselijke kwaad tegen te houden, opdat straks niet heel Europa en het heidensch Azië met Afrika aan het bolsjewisme ten buit valt.

Wij achten ons tot deze taak niet bevoegd, en vestigen dus op de brochure van prof. Schlunk gaarne de aandacht. Verschillende artikelen in het Neue Allg. Miss. Zeitschrift handelen ook over deze zaak; onze Duitsche naburen voelen diep den nood, dien het Saecularisme veroorzaakt. Maar is Nederland er vrij van?

Aan het slot van zijn brochure wijst prof. Schlunk op de Aufgaben, waarvoor het Saecularisme ons plaatst.

Als zendingsman in hart en nieren spreekt hij eerst over de taak der zending. „De wereldmission des Christendoms moet aan de anti-christelijke moderne menschheid het bewijs leveren, dat ons geloof niet dood is, maar een macht des levens, en een getuigenis van de werkelijkheid Gods en van Zijn in Christus geopenbaarde macht om 'te verlossen."

Want wat weet de groote massa buiten de kerk van de offers, die de kleine kring van zendingsvriendea jaar na jaar zonder opspraak te wekken en in klinamende mate voor de zending brengt? Hier hebben wij een bewijs van de levenskracht der kerken en van het God geheiligd leven.

En wat weet de groote menigte van de offers, die de zendelingen en hun vrouwen brengen, die hun leven stellen in den dienst van Christus? Natuurlijk, in den handel en de wetenschap geschiedt dit ook; maar op het terrein der zending geschiedt dit uit een heel ander beginsel; het gaat niet om geldelijk gewin of eer bij menschen, maar uit liefde tot het verlorene en om te gaan in het voetspoor van Jezus.

En ook, gezien wordt het feit, dat uit ruwe, woeste heidenen, vrome kinderen Gods worden. Het wonder der wedergeboorte wordt in de zending dagelijks gezien; maar het blijft een wonder van Gods herscheppende en verlossende genade. Tegen de verwereldlijking is steeds krachtiger zendingsarbeid een uitverkoren middel Gods.

Ook is het noodig het Christendom zelf los te maken van de cultuur; cultuur is iets anders dan Christendom. De cultuur moge door het Christendom het meest tot ontwikkeling zijn gekomen, zoodat men haar een vrucht van het Christendom zou kunnen heeten, zij mag toch niet met het Christendom vereenzelvigd worden. Desnoods kunnen wij heel de cultuur missen, zonder dat dit iets tekort doet aan ons geloof en onze zaligheid.

Het wordt weer noodig de eenigheid, de goddelijkheid, de absoluutheid, de eeuwige beteekenis, de zielsverlossende kracht van het Christelijk geloof in het licht te stellen. Hier dan moet de cultuur, de wetenschap, de moderne mensch, afblijven. Hier zijn twee terreinen; en op het terrein van het ware Christendom komt de mensch alleen door wedergeboorte en vernieuwing des harten.

De derde taak is echter, om de hedendaagsche cultuur niet aan haar lot over te laten, maar om haar met Christenhart en Christenhoofd aan te vatten. Behoefte is er aan waarachtig Christelijke menschen, die het groote terrein der wereld, waarop nu het Saecularisme J)eslag heeft gelegd, heroveren in de mogendheid des Heeren door degelijke wetenschappelijke studie naar den eisch van Gods Woord.

Niet minder noodig is in de vierde plaats ontwaking en opleving der Christelijke kerk; door­ breking van de genade Gods in tallooze harten.. De kerk moet weer leeren verstaan, dat zij een stad op een berg is, het licht der wereld en het zout der aarde.

P'rof. Schlunk, die vele schoone dingen zegt, legt o.i. op hetgeen vnj in de laatste alinea's betoogden, te weinig nadruk. Het Saecularisme vindt zijn krachtigste oorzaak in het zwakke geloofsleven der Christenen.; de Christenen doen zelf in te veel opzichten met de' wereld, en alzoo met het Saecularisme mee!

Wij moeten dit axtikel eindigen, maar spreken er nog onze blijdschap over uit, dat prof. Schlunk niets moet hebben van een „Einheitsfront aller Religionen", waarvoor ook op de Conferentie van Jeruzalem door sommigen een lans werd gebroken. Het Saeculaiisme wordt niet overwonnen door het wegnemen van enkele of vele uitwassen; het moet in het hart worden getroffen, en dat zal alleein: geschieden, indien men zijn standpunt neemt in het geloof aan Jfzus Christus, die ons met God verzoent, en van uit dit geloof denkt en handelt. Het blijft waar, wat de apostel Johannes schreef: „Dit is de overwinning, die de wereld overwint, n.l. ons geloof."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen