EVEN PARKEEREN.

En eeuwig bruist de zee......

In zomerwoeildo ligt daar het Nooirdzoe-straiKl in al de bedrijvigheid van het badseizocn. Kleine 'liandjies hebben de sciiep gehanteerd en groota handen hebben gfihoipen. Een berg van zaïiid topt omlhoog, een dartel vlaggetje kroont 'de spits. Schel klankt de kinderlach, gul bast het goed humeur der mannen mede, de Vrouw glimlacht, de zon kleurt alles goud en lidht Uit de verte nadert liet diepe grommen van den opkomenden vloed. Met groote stappen nadert hij uit de geheimzinnige verten van de zee, die groot en wijd van i-uimte is. Het menschje op het strand kantelt zijn badstoel naar den duinzoom en pakt zijn sondes in de lunchmand. Wat pas nog het tooneel was van vroolijk bedrijf is nu één schuimend watervlak. De vloed egaliseert, het vlaggetje drijft doorweekt in de golven, de berg is veir& poeld. Maar ©euwijg bruist de zee

Ampeir een paar maanden duurt „het seizoien", niaar eeuwig bruist de zee. Nauwelijks eeini oeuw heeft de mensch het zeebad ontdekt, maalr sinds diiizenden jaren dondert de branding tegen 'de kust. "Weggedoken in een badstoei luister MJ kleintjes naar den machtigen bas der _g; olven em een^gevoel van killen weemoed s.laat om mijn; hart- Als'in een film glijdt het strand der wisselende eeuwen aan mijn oog voorbij. Ik zie onze heidensche voorvaderen als offer aan de ^oden WOVLV/ en kind in zee drijven, ik hoor het gillen deir» Islachtoffers maal- eeuwig bruist de zee! Ik zie lijken aanspoelen en weenend ophefrea, eeuw in, eeuw uit maar eeuwig bruist 'de zee. Ik zie dorpen en steden, aan de zee ontwoekerd en weer door de baren hei-overdi, roem en 'rijkdom blinken en verzinken maar eeuwig bruist de zee. Otranje neemt aan het stranid afscheid van het ondankbaar vaderliand en wordt aan het strand weergehaald, ik 'hoor doffe zuchten, verwisseld met luide vreugdekreten maar eeuwig bruist de zee. Het heden daagt op: kinderjool, fürt, de dankbai-e zucht: „o, dat Irust", het serafijntje der strandzending, alles klankt dooreen in de bonte potpourri des mien- - sahelijken levens maar eeuwig bruist dej zee

Welk een beeld van ons leven! Onze vacantia, die enkele weken van ontspanning, een zandhoolpje weggespoeld door den vloed van den üjd! Heel ons leven, sdiijnbaar zoo heftig bewogen en van begeerte groot, een zandbergje! Eén moment heeft het gevlagd en , toen heeft de tijd het geëgahseerdL Het lijkt ons de dag van gisteren, dat wij met onze ouders aan het strand zaten, kijkend naar de bereden badkoetsjes en de zedig-lange badjurken. „Niet te ver, jongens" meenen wij te hooren en wij zeggen gehoorzaam: „nee, Moeder" — ada, wij zijn zelf reeds vaders en onze groote kinderen zeggen medehjdend: „W, at is u overdreven bang voor ons, wij zijn toch geen Meine kinderen meer!" Wij bezinnen ons reeds op ©en soort vierhoeksprogram voor ons levensrestant Straks 'wordt ook ons bestaantje weggevaagd, het wapperend vaantje verfomfaaid, het zandbergje geëgaliseerd, , de dagen onzer ijdelheid vliegeai voorbij maar eeuwig bruist de zeel

Vaster dan dte ordeningen der natuur staan echter de fundamenten van het Trouw-Verbond dies Heeren! Eens zal de vloed voor de laatste maaS aanrollen op d© kusten. Eens zal de macli'tLge bas ddr golven het slotcouplet zingen van hot lied der zee. Met alle bewegelijke dingen zullen zij den Raad Gods over Tirni creatuurlijk leven hebben uitgecüend. Maar het Verbond des Vredes zal niet wankelen. Onze dood is tijdelijk, eeuwig is ons leven! In gemeenschap met Abraham, Izaak en Jakob zullen wij dten Heere prijzen. Ate de stem van de branding is verklonken, zal als een stem veler wateren opbruisen het lied der ver^ losten voor den Troon.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen