Voor Kinderen.

UIT HET VUUR GERUKT.

IX.

EEN NIEUW VOOORUITZICHT.

De boekhandelaar had bij het verhaal, dat de heer Leenderts deed, al een paar malen onrustig op zijn stoel zitten dribbelen, 't Duurde dan ook nog al lang en daarbij moest mijnheer Leenderts meermalen naar zijn woorden zoeken, wijl hem 't Engelsch spreken lang niet makkelijk afging.

sEn wat wenscht gij nu? " vroeg de heer Robertson, toen de ander had uitgesproken. ïMevrouw Camper zeide mij, dat gij behoefte hadt aan bezigheid. Maar welke bedoelt gij? "

De bezoeker zat even te denken over een antwoord, dat niet zoo gemakkelijk door hem te geven was. Mevrouw Camper had daar ook niet over gesproken. Zij kende den heer Robertson, wijl deze dikwijls vreemdelingen ontving, die eenigen tijd in Londen bleven en dan bi haar logeerden, waar de boekhandelaar wist dat zij 't goed hadden. Zoo had zij 't dan ook gemakkelijk gedaan gekregen, dat hij haar nieuwen gast bij zich ontving, doch meer kon de goede vrouw niet doen.

't Duurde, als gezegd, lang, eer er een antwoord kwam, zoodat de oude heer eindelijk vroeg:

> Uw vaderland is Nederland, niet waar? Mag ik vragen wat daar uw werkzaamheden waren? "

Dat was weer een zeer lastige vraag voor iemand, die niet veel anders had gedaan dan eten, drinken, rooken, een bittertje gebruiken en veel praten over dingen waar hij weinig verstand van had. Doch 't ging toch niet aan dat zoo eenvoudig weg te zeggen.

5ln mijn land, " zoo antwoordde de heer Leenderts deftig, sleefde ik voor de algemeene zaken, en behartigdejdie naar mijn beste werken. Ik diende den prins en het vaderland en ar beidde voor het heil der republiek."

sMijn waarde vriend, " sprak de oude heer met een wat spotachtig glimlachje, s dat is ongetwijfeld een mooi vak. Ongelukkig kunt gij het hier niet uitoefenen, want vreemdelingen, hoe knap ook, worden, dat begrijpt gij, niet in de landszaken betrokken. Als ik mij niet vergis, wenscht gij iets te hebben dat ook loont. Zeg mij nu eens, wat gij aan mij, als man van zaken, kunt voorstellen."

De vraag echter leidde tot niets, waarschijnlijk omdat het mijnheer Leenderts, hoe graag hij 't ook gewild had, onmogelijk was te zeggen voor welk bepaald vak van werkzaamheid hij eigenlijk deugde. Nu had mijnheer Robertson met alle recht kunnen zeggen: ja beste vriend, ga maar'weer heen, want zulke groote staatkundigen als gij kan ik in mijn gewone zaken niet gebruiken en ik weet hier ook niets voor hen te doen. Doch de boekhandelaar was een man die den Heere God diende en steeds indachrig was, hoe hij, van een armen jongen, door des Heeren zegen een vermogend man was geworden. Hij bespeurde heel goed, dat I^eenderts beter dagen had gekend dan hij nu beleefde en had medelijden met hem; vooral wijl hij begreep hoe moeilijk het voor een vreemdeling, wiens handen voor 't werken verkeerd stonden, zijn zou, in Londen iets te vinden.

Eensklaps kwam een gedachte bij hem op.

sGij kent natuurlijk uw eigen taal, " zoo sprak ' hij tot zijn bezoeker, sen Engelsch genoeg om u duidelijk te maken. Kunt ge ook Fransch en Duitsch spreken? "

Mijnheer Leenderts haastte zich te verzekeren dat hij even goed Fransch als Hollandsch sprak. Dit was trouwens toen veel 't geval bij lieden ten onzent uit goeden stand, die dikwijls in Nederland onder elkaar haast altijd Fransch spraken en schreven. Menigeen kende — schande genoeg — beter Fransch dan Nederlandsch.

iDan zal ik zien wat ik voor u doen kan, " hernam de boekhandelaar, swees zoo goed over twee dagen terug te komen."

Robertson hield woord, en toen zijn nieuwe bekende op den bepaalden tijd weder verscheen, kon hij hem een goede tijding meedeelen.

sik geloof dat ik iets voor u gevonden heb, " sprak hij. sNiet ver van uw woning heeft een van mijn vrienden een groote zaak in koloniale waren. Daar komen vele vreemdelingen om inkoopen te doen; het is een handel in 't groot. Nu heeft hij iemand noodig die met zulke lieden — er zijn soms ook van uw landslui onder — spreken kan, en die ook in staat is hun brieven te lezen en te beantwoorden. Als gij nu lust hebt, kunt ge reeds de volgende week terecht. Al het overige zult ge dan wel hooren. Hier is een brief van mij; neem dien mede en geef hem daar af."

De heer Leenderts dankte den boekhandelaar met heel veel woorden voor zijn vriendelijkheid, die trouwens ook zeker dank verdiende, en verliet het kantoor. Dat hij ook den Heere dankte die hem, den vreemdeling, met een wakend oog beschouwd had en voor hem zorgde, geloof ik niet. Eigenlijk was hij wel verheugd iets te hebben gevonden — althans zoo hoopte hij — dat hem vooreerst een, al was 't ook karig, bestaan - verschafte, maar tegelijk kwamen er bittere gedachten in zijn hart op.

Zal ik, zoo dacht hij, nu als ondergeschikte, als bediende moeten gaan werken, ik die in Den Haag als een heer bekend stond en een goed leven had! Was ik maar niet uit Nederland gegaan, dan had ik zelf op mijn zaken 't oog kunnen houden. Die ellendige Franschen zijn de schuld van alles. Zij maakten dat zooveel brave menschen met mij de wijk moesten nemen naar een vreemd land. En zoo redeneerde mijnheer Leenderts voort, zonder te vragen, of hij ook zelf eeuige schuld had aan zijn ongeluk, en of hij vroeger zijn tijd ook beter had kunnen besteden. Doch hij nam zich vast voor wel te beproeven of het werk, hem aangeboden, geschikt was voor hem, maar tevens om het zoo gauw mogelijk weder neer te leggen.

Mijn vrienden, dacht hij, zullen mij toch wel niet alleen laten staan. Frederik moet ook terugkomen. Hij is jong, heeft lust en kracht en kan hier gemakkelijk iets vinden. Wie weet hoe ver hij 't nog brengt! Dan heb ik ook weer den tijd om aan de zaken des vaderlands mijn aandacht en kracht te wijden.

Wat er van dit alles kwam, zullen we zien.

IN DRIFT.

Archytas was een wijsgeer uit den ouden tijd en woonde in de stad Tarente, in het zuiden van Italië.

Op zekeren tijd brak er oorlog uit en moest hij als bevelhebber met het leger optrekken. Hij bleef lang weg. Zijn landerijen had bij overgelaten aan de zorg van zijn broeder.

Toen hij nu wederkwam en zijn velden ging bezien, vond hij die in een jammerlijken toestand. Er was niets aan gedaan; alles was verwaarloosd. Natuurlijk had hij er nu geen het minste voordeel van, maar daarentegen groote schade.

Hij liet zijn broeder roepen en vroeg hem waarom hij zoo slecht gezorgd had. Doch deze wist niets te zeggen, zoodat Archytas in heftigen toorn onstak. Reeds meenden zij die er bij waren, dat het tot een heftig tooneel zou komen, toen Archytas op zijn broeder toetrad en sprak:

»Ga nu heen! Ik heb alles gezien. Indien ik thans niet driftig en hevig vertoornd was, zou het slecht met u afloopen."

Wat zou hij daarmee bedoeld hebben ?

CORRESPONDENTIE.

P. M. K. te D. De vraag door u gedaan, blijkt bij onderzoek tot die te behooren, van welke wij reeds meer zeiden, dat ze in de rubriek »Voor Kinderen" minder passen. De uwe vereischt een antwoord, dat buiten 't kinderlijk begrip ligt, en bovendien, wegens het groot verschil van gevoelen — en dat kan niet anders — aanleiding zou geven, dat wie 't er niet mee eens was, ook naar de pen greep. j Over dit punt vindt ge echter iets in ^/, 4i; Bijbelverklaring, en wilt ge de vraag bij het blad Excelsior inzenden, dan wordt zij zeker beantwoord.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen