Synode-indrukken.

XVI. (SIo.t.)

Blijde momenten.

De Asser Synode rechtvaardigde haar naam ook ||i de stemming, welke er gedurende al de weken 'sfeer maakte. Ziji was buitengewoon rustig. Maar ook buitengewoon ernstig. Men voelde als het ware - .cle strakke spanning.

Synodeleden, wien de zin-^^ifeSi^llSiaiigeb'oren is, — de humor, een vahdek'osïëKj'Ksfè'gaveni van Gods algemeene genade, welke door l)ij'zondere genade moet worden geheiligd — konden wel niet geheel hun aard verloochenen, maar voelden zich ftoor de situatie genoopt zich tot het uiterste in ||e binden.

Behalve ter Syno-de werd er op-'straa, t en aan |fel heel wat O'ver de kwestie verhandeld.

Gelukkig als men haar in vriendelijk tehuis of. 'comfortabel hotel een poosje k'on kwijt raken .en zich herinneren, dat het leven ook' een zonzijde 'jfieft.

Zelfs ter Synode deed het leven zich een paar laai van die zijde kennen.

Een oogenblik werden de gedachten gewend naar .ons Koninklijk Paleis, waar een zilveren huwelij'ks-, _.feest werd gevierd. Een Synodelid is vanzelf O'ok '|eii Oranjeman. De gunst, welke God aan de Ko^ Ifinklijke familie had bewezen, stemde tot dank fel aan dien dank werd voor een klein deel uiting gegeven in een telegram aan H. M. de Koningin en den Prins der Nederlanden.

Ook een ander moment gaf blijdschap.

De sympathieke Praeses, 'Ds Fernhout, kon voor het eerst sinds hij gehuwd was, zijh jaardag niet vieren in den huiselijifcen kring.

Hoog plichtsgevoel dwong hem te Assen te blijven.

Maar de Synode heeft gepoogd een weinigje te vergoeden van het vele, dat hij moest missen.

Al vroeg zag men Prof. Geesink op het Synodepad.

Deze achtte het zich een eer als nestor van de Praeadviseurs den Praeses bij' den aanvang der vergadering reeds te feliciteeren namens zijh ambtgenooiten.

Dat Prof. 'Geesink met een — ja, hoe zal ik het zeggen, — echt Geesiiiljsche toespraak voor den^ dag kwam, behoeft niet vermeld.

Deze hoogleeraar behoort tot de gelukskinderen, die er voor hun spreken en schrijiven een eigen genre op naliouden.

Zijn genre keimierkt zich hierdoor, dat het is „allen tijd in aangenaamheid, met zout besprengd".

Een treffend gezicht, die twee oud-strijders uit den Doleantie-tijd op het podium elkander in de oo'gen kijkend.

Beiden trouw, onlcreukbaar trouw, gebleven aan het Gereformeerde beginsel.

En nu weer ons, van een jongere generatie, voorttrekkend naar een volgend strijdperk.

Een derde otid-strijder, de nestor der predikant-Synodeleden, besteeg ook het platform.

Warm vertolkte hij de warmte, welke de sympathie voor Ds Fernhout uit predikantenharten uitstraalt.

In de gemeente meent men weleens, dat een predikant warmte op bestelling kan leveren. Dat houdt het spontane oprijzen van warmte bij den predikant niet zelden tegen. Maar hier was de warmte ongewild, ongezocht.

En met een zinspeling op het schoone Dagboek' „Zon en Schild", de jongste pennevruöht van D'S Fernhout, verzocht Ds Van Lummel — want hij' was de derde oud-strijdér — te zingen: 'Want God de Heer, , zoo goed, zoo mild, is 't allen tijdi een Zon en Schild, Hij zal genade en eere geven". Nu, dat laatste heeft Ds Fernhout ook ondervonden.

Het mooie antwoord' v< an Ds Fernhout, waarin de echte bescheidenheid den toon aangaf en het offer der danlibaarheid God'e werd ontstoken, werd met genot aangehoord. '

De pers had een keurig bloemstuk in het midden van de moderamentafel doen plaatsen ter huldiging van den Praeses. • '•<

Er zat dien morgen ifets' feestelijks in de lucht.

Tot weerziens?

Een bliii moment was het voori; e& r-.ook-, 'toen de Synoide uiteenging.

Assen is werkelijk geen plaats, 'waiil^ö'-opge­ sloten zit of het niet kan uithouden^^f; : ^«^? .

Maar bijna acht weken uit zij'n werk tè zijn, het is. geen kleinigheid.

Voor velen ontstaat êr een achterstand, die gedurende een paar maanden ©en stulc' v'an d'e nachtrust rooven zal, indien die al' geheel kan worden ingehaald. , . ^., 1: .

Hadden wij 'daar Ö-an 'ïjit^'piet vertoefd in het bewustzijn, - dat de kerkëit ö'Ms daar riepen, de voorloopige sluiting zou iets geweld hebben van et gevoel, dat een gevangene moet hebben, alsij' eindelijk vrij wordt.

Maar déze" vergelijking' zou misverstand kunnen doen ontstaan.

Vooral bij de gemeente van Assen. Reeds heb ik haar in deze Synode-indrukken geroemd, maar waar ik nu aan ons vertrek uit Assen terugdenk, kan ik niet nalaten, haar ander-aal te roe'men. : '; ï^*5, '

Als men daar bij het afscheid op-het p-erron de Synodeleden met hun gastheeren en gastvrouwen zag gtaan, vertrouwelijli sprekend eerst, bij' het in zicht komen van den trein in haastige woorden groeten meegevend en wehschen uitend, voor het instappen in de coupé iiO'g eenige hartelijke handdrukken, voor het laatst nog eenige wiiivingen, nioest men wel onder den' indrulc' komen van den eerlijken gemeenschapszin en voo'rbeeldelooze gast­rijheid der Assenaren.

En toen we — helaas —: de vo'lgende week weer aar Assen moesten, kwartien dezelfde Assenaren et vriendelijke gezichten hun oude gasten .verwelkomen en het was alsof de tijd der scheiding weer lang genoeg geduurd had.

Ook zij, die hun intrek genomen hadden in hotels, O'iidervonden iets dergelijks, schoon - er, , , natuurlijk andere motieven achter sp'celden. .; ^S^.

Ook ziji gingen niet heen, zo'uder door den gérant begeerd te zijn.

In een zomerplaats als Assen, heeft men niet dikwijls zulke buitenkansjes.

Daarom werden deze Syno'deleden door den hotelier bij het scheiden van de markt als_ „met betraande oogen nagestaard", gelijk het in Èraven riefstijl heet.

En toen zij een week daarna weer verschenen, werden zij met de vreugde, welke steeds een aangename verrassing vergezelt, ontvangen.

't Zou mij niet verwO'nderen, wanneer daar van tijd tot tijd de zucht werd gehoord: was het nog maar eens gauw Synode!

't Is begrijpelijk, dat er tusschen Synodeleden en hoteliers in deze tegenstrijdig worilt gezucht.

En toch.... de Synode is slechts voorloopig gesloten.

Ze kan weer worden saamgeroepen.

Of 't gebeuren zal?

Of 't gebeuren zal? Men vrage ons niet te profeteere-n.

Nawerking.

Op de nawerking van de Synode ko-mt het thans aan.

't Is al Vaker in de historie voorgekomen, dat een Synode een gewichtige beslissing nam O'in dwaling te keeren en dat eenige tientallen daarna reeds die dwaling proclameerde: j'y suis, j'y reste, ik ben er en ik blijf er.

Het had aan doelmatige uitvo'ering van de besluiten ontbro'ken.

Men had gedacht, dat. de besluiten zelf wel hun werking zouden doen en "dat de eigenlijke arbeid nu was aï'geloopen.

Maar zóó gaat het in de kerk niet toe.

Er mag geen verslapping intreden.

De maatregelen, door de Synode genomen, moeten nu oO'k toegepast.

Het drakonische is aan de kerk vreemd.

Maar wel moet aan de zuiverheid der belijdenis ter dege de hand worden gehouden.

Met een takt, die o-nderscheid weet te maken tusschen het eene en het andere geval.

Doch ook met een doorzettingskracht, welke geen aanzien des persoons kent.

Wat thans van onze kerken gevraagd wordt is groote trouw.

Wordt daarom gebeden, wordt die betoond, dan zal het werk, te Assen verriöht, . niet ijdel zij^^ in den Heere.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen