Een en ander.

Ook het zendingswerk staat in het teeken van de crisis, en vraagt mede daarom onze aandacht.

Prof. Richter heeft op de jaarlij'ksohe Nederlandscho Zendingsconferenti© te Amsterdam, 24—26 Oct. j.l., zelfs van ©en vijfvoudige crisis gesproken, en hij', kenner der zending bij uitnemendheid, legde daarmee de groote moeilijfeheden, waarvoor onze zending staat, duidelij'k bloot.

In „De Macedoniër" geeft ds Pol, die het referaat van prof. Richter over „De situatie der wereldzending" kort „verslaat", deze vijf crises - «"eer op d© volgende wijze:

Eerst de politiek-nationale crisis. Vóór 30 jaren, toen prof. Richter in Britsch-Indië reisde, had hij overal toegang, omdat hij behoorde tot het blank» ras; maar de nationale beweging is zoo sterk gewassen, dat thans tegen de heerschappij van het blanke ras het protest al feller wordt.

Voorts is er het rassenvraagstuk'. De menschheid is nu eenmaal in rassen gesplitst, al kan niemand verklaren wat „ras" ©igenlijfc is. Het gaal daarbij maar niet om onderscheid in huidsKlëur, maar om geestelijke verschillen, die diep ingrijpen, ho© gaarne men het ook anders zou wenschen. In niet weinige streken der wereld zal de toekomst van het overwicht der blanken bepaald worden door al of niet oplossing van de „Rassen-Frage".

Dan is er de omwenteling op economisch gebied. Tevoren hadden landen als China en Britsch-Indië, afgesloten als zij zich hielden, hun eigen nationale bestaansvormen. Maar vooral na den oodog is daar de W'estersche cultuur binnengedrongen. Daartegen waren de oorspronkelijke culturen geenszins bestand en vielen als een kaai'tenhuis inéén. Doch nu klemt de vraag, ho© bij zulk een ineenstorting van het oude de aanpassing aan al het nieuwe kan bewerkt worden.

Ten vierde is er de saecularistische beweging. Bedoeld wordt er mee de verwereldlijking niet maar van het Christendom, doch ook van de niet-Christelijk© volken der aarde. Wanneer in de oude heidenlanden de oude cultuur uit elkaar spat, en daarmee ook de godsdienst teloor gaat, wat zullen dan daarvan de gevolgen zij'n? Zullen zij grootendeels „geproletariseerd" worden, en dan alles verliezen, gelijk de Negers in Amerika, die totaal alles verloren hebben?

En eindelijk is er de religieuze crisis, dooi Pirof. Richter de verschrikkelijkste genoemd. China heeft met zijn bevolking van een half milliard geleefd bij het Confucianisme, dat ook een eigen Chineesche cultuur bracht, maar sinds de revolutie van 1911 is dat oude fundament in elkaar gevallen, ©n aanknoopen aan het vroeger geestehjk leven is niet meer mogelijk. Eenzelfde destruotie-ve kracht voltrekt zich in de wereld van den Islam, en evenzeer onder de honderd miUioen negers.

Zoo ziet zich de zending voor talloos nieuw© vraagstukken geplaatst. Reden temeer, om ia en met de Internationale zendingsbeweging mee te doen, zegt ds Pol. Wij zeggen het hem na, en voegen er aan toe: En oofc reden temeer voor onze kerken, om zich met haar zending aan te sluiten mj den Ned. Zendingsraad, en alzoo bij den Int.-Zendingsraad!

De zending op Sangir ©n Talaud vierde 13 Juni haar 75-jarig bestaan. Reeds in de dagen der Oost-Indische Compagnie was het Christendom op deze eilanden binnen gedrongen, maar na de ineenstorting der Compagnie bteef de Christelijke fcerfc er onverzorgd.

In 1855 stelde zendeling van de Capellen namens de Ned. Zendingsvereeniging ©en onderzoek in naar den toestand aldaar, die heel droevig bleek te zijn; de Christenen waren zonder leiding, maar hielden zich trouw aan de drie Maleische Bij'bels, di© in hun bezit waren; uit onkunde waren allerlei heidensche gewoonten hij hen nog in gebruik. Aan het verzoek om een zendeling of meerdere zendelingen daar te laten werken, kon niet worden voldaan.

Toen werd de geest vaardig over ds Heldring, di© d© Nederlandsche regeering erop wees, dat z]^ als erfgename van de O.I.C. verplichtingen had tegenover Sangir ©n Talaud. De regeering erkende zulks, en stond ds Heldring geld toe voor het uitzenden van vier zendelingen, n.l. f500 voor ieder. Ds Heldring vroeg toen Goszner in Berlijn, om vier handwerkers-zendelingen, die door het uitoefenen van hun handwerk hun brood konden verdienen, en tevens het Evangelie verkondigen. Maar in de practijk is gebleken, dat het op dezo wij'ze niet gaat.

Niet lang daarna gaf de regeering steun voor het uitzenden van vijl Evangelisten.

In 1903 vereenigden zich de belangstellendeo voor den arbeid op dez© eilanden tot het zoogenaamde Sangir-en Talaud-Comité. De gemeenten aldaar zijn niet in het Indisch Kerkverband opgenomen. De eilanden zijn klein, maar dichtbevolkt; de géiheenten tellen 110.000 zielen; schier de ge-

heele bevolking is tot bet Christendom overgegaan.

Op het eiland Java wonen ongeveer 41 millioen menschen. Daarvan zijn 135.000 EurOipeanen en Indo's, 415.000 andere vreemdelingen, meest Ghineezen, en al de anderen zijn Javanen en Soendaneezen. •'

Deze laatsten zij'n allen Mohammedaan. De Islam was reeds op Java, toen ruim 300 jaar geleden de Hollanders daar voet aan wal zetten. Meer dan in andere Mohammedaansche landen zijn op Java de belijders van den Islam slechts in naam Mohammedanen. Velen, vooral onder de hoogere kringen en de ontwikkelden, voelen zich tot het Hindoeïsme of Boeddhisme aangetrokken, maar uiterlijk zijn zij toch Mohammedaan; en velen zijn het met groot •fanatisme.

Ieder jaar gaan er duizenden naar Mekka, en zij zijn de steunpilaren van den Islam in hun eigen omgeving. Daarom, zoo voegt de schrijver van de kroniek in het October-nummer van het Neue AUg. Miss. Z, eraan toe, daarom is het van temeer beteekenis, als er uit de Mohammedanen voor ChTistus-gewonnen - worèea*^ ri.ji(, s»-r-r*; ^r'. '*^-*-

In Takyimantia op de Goudkust in Afrika werd een kerk „ingewijd".

Op het marktplein van het dorp hadden de Afrikaansche hoofden .zich in groote pracht opgesteld, gezeten onder hun roode zonneschermen op stoelen, met goud beslagen. Onder vreeselijk kabaal ontmoetten de stoet uit de heidenen en die m\ de Christenen elkander, om toen gezamenlijk op, te trekken naar de kerk. In een oogenbhk was de kerk tot barstens toe gevuld, men hing uit de ramen, en daarbuiten stonden nog groote menigten als een muur.

Het hoogtepunt van het feest was, toen het teeld van den martelaar der gemeente onthuld werd, Samuel Otoe, die bij den laatsten opstand van de Asanten v/erd gedood.

Den volgenden morgen kwam de beidensche Ihoofdman van het dorp met zijn oudsten tot de zendelingen; zij vertelden, lang en breed, hoe voor 31 jaren een booze wind in het dorp gewaaid had, die eindigde in het dooden van den leeraar Samuel Otoe. Nu waren zij gekomen, niet om zich te rechtvaardigen, maar om openlijk de bloedschuld te erkennen, die er op het dorp lag, en om aan de zendelingen vergeving te vragen voor altijd.

Welk een omkeering! zegt de kroniekschrijver in het Nov. nummer van het Neue Allg. Miss. Z.

Britsch-Indië bestaat uit 14 provincies en meer dan 600 „staten", waarvan de meesten maar klein zijn; maar er is er ook een bij, , zoo groot al's Italië. 90 pCt. van de meer dan 350 millioen menschen wonen in dorpen met minder dan 5000 inwoners; en er zijn meer dan 700.000 dorpen; steden zijn er maar enkele.

Dfe zendingsarbeid wordt bovendien zeer bemoeilij'kt, omdat er 13 talen zijn, gesproken ieder door meer dan 5 millioen menschen; maar hier komen dan nog 222 talen bij, gesproken elk door minder dan 5 millioen!

Een groot vraagstuk blijft de verzorging van de 60 millioen menschen, die geen stukje grond huni eigendom kunnen noemen. De bodem, geschikt voor bouw, is reeds zoozeer verdeeld, dat velen niet eens van hun stukje grond kunnen leven. Vooral' de vereering van de Koe maakt het land arm; 200 millioen stuks loopen vrij rond, en eten wat ze vmden kunnen, terwijl hoogstens lO pCt. nut geeft aan de bewoners; dus het zou een uitkomst zijn, als 180 millioen onmiddellij'k werd opgeruimd; doch omdat de beesten heilig zijn, moet men ze laten leven.

Ook wordt het volk belast door niet minder dan 6 millioen „heiligen", die bedelend het land doortrekken en zich door de reeds doodarme menschen laten voeden. Het staat wel vast, dat 60 pCt. van de Indiërs niet meer eten krijgt dan twee derde van het portie, dat de gevangenen ontvangen. Men kan dus heel wat beter in de gevangenis zitten, als vrij burger zijn!

Van de vrouwen leven er nog steeds 40 millioen in „Purdah", d.i. in volkomen afzondering, zoodat zij hun vrouwenvertrekken nooit verlaten en van de buitenwereld nooit iets zien. Er zijn meer dan 200.000 getrouwde „vrouwen" beneden de 5 jaar, en ruim 8 miHioen beneden de 15 jaar.

De gemiddelde leeftijd van een Indiër is 24 jaar; in Amerika b.v. 55 jaar.

De groote bij'zonderheid van Indië zijn de Kasten. Er zijn 67 hoofdkasten en ruim 2000 lagere kasten, en daarbij komen nog de duizenden en duizenden onderkasten. Ook zijn er nog de 60 millioen'kasteloozen, die door alle kasten worden vernederd, en er onder worden gehouden. Slechts heel langzaam vinden trein., autobus enz. er ingang, waardoor de scheiding der kasten wordt ondermijnd.

Heel dat ongelukkige land roept, schreit om het Evangelie.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen