Uitgeleid.

Vroege morgen.

Stil de smalle straten van Jerusalem.

De huizen gesloten, de menschen slapen nog.

In sombere hoeken en overwelfde doorgangen ligt nog donkere schaduw van den nacht, die heenging.

Jezus is weer Herder. En nu ; Voor het laatst. Hij leidt. Hij voert de kleine kudde .zijner jongeren. Hij leidt ze door deze steenen stadsravijnen, waar de haat tegen hem en tegen hen loert om eiken hoek, naar buiten, de poort uit, ide vrijheid in, naar zijn pastorale kerkweide, waar zij spijs zullen vinden in overvloed, en drinken kunnen uit koele bronnen en beken.

Waar hel paradoxale wonder geschieden zal, dat schapen herders worden, en die geleid werden, leiders.

Hij leidde hen buiten tot aan Bethanië.

Jezus laat de menschen en het menschenwerk achter in de ommuurde stad, de steenen beker vol zonde. Hij is niet meer jn de wereld. Hij gaat heen naar den Vader. De deur naar den hemel ligt voor hem niet in het iharteloos Jerusalem. Dit wordt aan de verwoesting prijs gegeven. Hij trekt haar deur achter zich dicht.

Naar buiten gaat de weg! Naar het open veld, waarboven de lokkende hemel zich koepelt. In de morgenkoelte. Tegen de berghelling op. Bloesemende gaarden, geurige hoven, zingende vogels.

Niet in het ontwakend stadsleven vol rumoer en geschreeuw, gelach en gepraat, niet te midden van een nieuwsgierige massa, of voor ; de oogeti dergenen die hem naar het kruis verwezen, gaat de Christus zijn glorie tegeu. Eenmaal zal aller oog hem zien; nu nog niel.

Door deze stille uitleiding stelt Christus het wereldleven in het teeken der verwachting. Door dit uitleiden, dit bewust scheiding maken, zet hij de geschiedenis in de groote crisis. Het vleeschelijk Jodendom, de menschen van het uitwendig .verbond laat hij achter; hij maakt ide banden aan hen los; hij neemt zijn kerk , mec. Mee naar buiten; da poort achter hem, en achter haar dicht!

Voor de laatste maal hebben zijn voetstappen in Jerusalem gestaan. Eenmaal werd hij hier met Hosanna's ingehaald. Nu is er niemand om hem zijn eer te geven, terwijl hij op weg is naar den troon. Niemand? Hoor, de engelenkoren stemmen al aan, want de poorten des hemels zullen voor hem den boog verhoogen. En hier is zijn Kerk, die hij veilig leidt.

Nog eenmaal gaat de Heiland door het diepe, somber-beschaduwde dal van Kedron, maar het smart liem nu niet meer; het izonnehcht der eeuwige glorie straalt hem tegemoet. Nu wordt Psalm 110 aan hem vervuld: Hij , zal op den weg uit de beek drinken; daarom zal hij het hoofd omhoogheffen.

Op dien weg gaat zijn kerk mee. Hij kocht haar met zijn bloed. Hij leidt haar. Al gaat hij straks scheiden, hij blijft eeuwig haai-Scliutsheer en Behoeder, haar Koning. Niet tot in, maar tot aan Bethanië leidt de Meester. Hij heeft nu geen aardsch Bethanië meer noodig om te rusten. Het vaderhuis wacht. Op den Olijfberg opent zich de deur tot de heerlijkheid.

Dertig meter beneden ügt Jerusalem, nu blinkend in de morgenzon. Muren, torens, ipaleizen; gaarden en hoven, en boven alles uit de statige tempel! Hoe dikwijls heeft Jezus hier gestaan, toen de groote crisis zich ging voltrekken, tusschen de stad des grooten Konings en - den Zoon des grooten Konings, die buitengeworpen zou worden. Eerst scheen de stad het te winnen met haar haat, en haar kruis en haar vloekbede over zich en haar kinderen. Maar de eindlriumf is , aan hem. Hier. Waar hij zijn kerk bij zich heeft. En zegenend van haar heengaat om haar gezegend achter te laten. Hier heeft Jezus gebeden om den vi-ede van Jerusalem. Hier heeft hij over haar geweend. Jerusalem, gij hebt niet gewild! Uw huis worde u woiest gelaten.

Nu, in deze uitleiding trekt Christus de lijn van het oordeel dóór. Tusschen geloof en ongeloof. Tusschen schijnvroomheid en zielsverband aan hem. Tusschen de geveinsden en de Gemeente Gods.

Die crisis wordt op eiken Hemelvaartsdag hernieuwd. Ook onder ons. Dan is het opnieuw de vraag, of wij wel waarlijk behooren onder de kerk, die mee uitgeleid is naar de glorie van haar Heiland en Koning, om er straks in te deelen, en nu reeds; of dat wij blijven binnen de muren en poorten van een uitwendig Jerusalem, waar bet doode Schriftgeloof is, en de rechtzinnige formules, de teksten en het zuivere ritueel, en de rijkdom aan vermeende rechtzinnigheid, waar de werkheilige offers nog rooken, en het geklank der tempelzangen gehoord wordt, en de gerustheid heerscht der „bezitters"! Maar Christus is er buiten.

Want alleen de uitgeleiden zijn de ingeleid e n.

Zij gaan mee ten hemel in, en erven koninkrijken.

Maar vóórdien worden zij ook teruggeleiden.

Om in het Jerusalem vol steenen huizen en steenen harten te prediken: bekeert u!

De genaderoep in hel woestgelaten huis!

Opdat óók op die puinhoopen het geestelijk gebouw van Christus' ware Kerk nog rijze.

Zoo laat ons dan tot hem luitgaan, buiten de legerplaats, zijn smaadheid dragende.

Opdat we ook met hem mogen gekroond worden.

Met heerlijkheid en eer.

Want hij die uitleidt naar Bethanië, leidt ook binnen in het eeuwig vaderland, in het nieuw Jerusalem.

Waar geen scheiding meer is tusschen binnen en buiten, tusschen tempelbouwers en kerkstichters.

Waar geen uitleiding meer noodig is.

Want „de zangers, gelijk de speellieden, en al mijn fonteinen zullen binnen u zijn".

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen