EVEN PARKEEREN.

Hei waschbekken en de handdoek.

Aan den vooravond van den groeten exodus uit het diensthuis der zonde, zit de Heiland met Zijn discipelen rond den Paaschdisch. Zacht valt het licht van de olielampen over het gezelschap. De •evangelist schrijft boven dit tafereel: „liefde tot het einde". Dat is maar niet liefde tot het einde van Jezus' leven, maar liefde tot het einde, tot de uiterste grens der liefde.

Als wij op de discipelen zien, zouden wij geneigd zijn om Tje spreken van „ellende tot het einde". In zekeren zin gebeuren in de kerk de naarste dingen ter wereld! Zij kibbelen als kinderen: „jij zit op mijn plaats!" De eerversohiUen dreigen dit laatste samenzijn van den Heiland met Zijn jongeren te bederven. En het is alsof de Satan hoont: Daarvoor hebt 'Gij nu den hemel verlaten! Vooi* zulke sujetten! Laat ze naar dè hel gaan, ze verdienen het! Voor een goede zal mogelijk' iemand bestaan te sterven, maar voor zulke menschen 1

Maar Jezus in Zijn voUe kennis van en innige verbondenheid aan de Wiet, welker eisch liefde is, gaat naar de deur, waar het waschbekken staat en de handdoek ligt. In hun run op het mooiste plekje zijn de discipelen daar voorbij gesitoven. Trouwens^ voetwasschen is een slavenwerk'. Een korporaal-slaaf, een slaaf met strepen zal er zelfs den neus voor optrekken: „daar bén ik niet voorl" Maar Jezus doet alsof Hij een slaaf is en leder onzer een god! Laten zij, die alleen weten van een bliksemen uit de verborgenheid, eens denken aan den Heiland met den handdoek!

Geeft de Christus ons hier alleen aanschouwelijk onderwijs in nederigheid? Ik geloof het niet. Is de voetwassching naar Jezus' eigen woord niet beeld van de reiniging van de dagelijksche zonden? Welnu, wij moeten daarin Gods medewerkers zijn. Iemand heeft gezegd: Er is onder christenen zulk een gedrang om de mooiste plaats, er moest meer een dringen zijn om bij den handdoek te komen.

Nu zijn er geloovigen, die als Petrus de voeten driftig terugtrekken en het uitschreeuwen: Nieit alleen de voeten, maar ook de handen en het hoofd! Zij hebben het rijke evangelie niet vei-staan: "Gij zijt geheel rein! Zij veranderen het woord: gijlieden zijt rein, maar niet aUen! in die armelijke veronderstelling: Mogelijk is er wel één ondel' u, die rein is. Zij wachten op een genadedaad in verloochening van Gods genadewerk.

Wij kunnen het waschbekken ook uit verkeerd begrepen nederigheid voorbijgaan. Wij kunnen redeneeren: Mijn voeten zijn zoo zwart, dat ik van de voeten van mijn broeder niets durf te zeggen. Ik kan in het besef van mijn onvolkomenheid doen alsof mijn broeder geen zwarte voeten heeft en uitroepen: O, wat een schoone voeten! O, wat een fraaie voeten! Deze admiration mutuelle, deze wederkeerige bewondering en vleierij is zelfs heel erg in onze christelijke kringen doorgedronigem. Maar dan hinkt het christelijk leven voort op vermoeide en brandende voeten.

Ik kan van dien plicht der liefde echter ook eencarricatuur maken.

Dan neem ik met een tragisch gezicht het bekken op, hang demonstratief den handdoek over mijn arm en poseer in die houding voor den fotograaf als de nare-karweitjes-discipel I

Dan heb ik mijn loon weg!

Aan zulke opper-pedicuren hebben wij geen behoefte.

Wel aan de dagelijksche vervulling van de wet der liefde in de voetwassching.

Ik denk, dat er heel wat minder tuchtzaken op de agenda der kerkelijke vergaderingen zouden komen, als wij het voorbeeld van den Heiland meer voor oogen hielden. .....

Ik meen, dat als wij ons geloof in deze weken op den Zaligmaker ooncentreeren, er heel wat moeilijkheden uit den weg zullen worden geruimd.

Dan zal de God der liefde en des vredes met ons zijn!

N. Bi.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen