DE ZWAARSTE AMBTSVERRICHTING.

Men heeft van Christus' woord, over dat worden alg de kinderen, heel veel gemaakt dat het niet wezen wil. In de protestantsche, maar ook in de roomsche kerk. Bij de franciscanen en niet minder bij de dominicanen. Bij mystieken, ook bij cultuurfilosofen. En onder die allen zijn er velen geweest, die hierin met elkander samenkwamen: ze dachten dat Christus' woord den naleven mensch tot ideaalbeeld nam. De naieve mensch, die van een ambt el ij ke zelfconcentratie, van een doelmatige zelfbesnijding, van een krampachtige zelftucht niet weet, maar die gewoonweg zich laat gaan, zonder dat het woord den onaangenamen bijsmaak heeft van: zijn passies maar laten gaan.

Men heeft 't wel nimmer zóóver kunnen brengen, dat men van dezen naieven mensch een immer passend beeld vermocht te ontwerpen. Een auteur als

Peter Wust moet wel tusschen primaire en secundaire naïveteit ondersclieiclen; de eerste is aan de ascetische zelfconcentratie nog niet toegekomen, de tweede liwam er al overlieen.

Maar hoe dit zij: de a m b t e 1 ij k e en elk oogenblik zich continueerende zel'ftuclht van den „van boven af" verordineerde, die ook weer „van boven af" bekwaamd zich weet, en dus de permanente praesentie van de wet en van den Geest Gods in bewuste zelfbinding' noodig heeft in en tot een concrete doelstelling in elk oogenblik van zijn geschiedenis, dit werd vergeten, ja, verworpen.

Als de kinderen zijn, — de naiveteit !

Maar men vergist zich in zulke weergave van Christus' woord. Het is gemakkelijk, een kind te z ij n, doch o zoo zwaar is het, ALS een kind te WORDEN. Daarom staat er ook iets in den tekst, dat voorafgaat. Er staat: zoo gij u niet bekeert. Zoo gij niet rechtsomkeer maakt.

En dat is gezegd tot groote, en tot grootsche menschen. Die de kwestie van hun persoonlijke groot-, heid en nog-meer-dan-grootheid hadden opgeworpen, met het fatale gevolg, dat zij hun ambt zouden hebben verwaarloosd en deszelfs mandaten niet meer hebben aangehoord.

En tot zulke lieden zegt de Christus nu: gij hebt te WORDEN als de kinderkens. Dat vraagt bekeering, zelftucht, zelfkastijding. Zelfsnijding om der wille van het koninkrijk. Maar die bekeering leidt dan niet tot kinderlijkheid (of kindsheid), niet tot secundaire naïveteit (of het verroesten van de remmen die de eerste zich zag aanleggen). Want ze brengt u niet tot het kind-zijn (andermaal), doch tot het als-eenkind-zijn (voor de eerste maal).

Want dit woord van Christus prijst geen ontzinken aan het ambtelijke besef en aan de ambtsgedachte en aan de ambtelijke zelfbepaling aan.

Integendeel: als een volwassene, die zich met een ander meten kan, wordt als een kind, en dit op bevel, en in bekeering, dan is dat de zwaarste ambtsverrichting. Zwaarder lijdt er geen, dan deze. Zijn loon is dan ook pas groot — in de hemelen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen