Tussen doen en zeggen, hoge berge leggen

Aldus vertaalde onze Amsterdamse gymnasium-leraar de spreiik: entre Ie dlre et Ie faire il y a une grande distance; waarbij dan deze nuance valt op te merken, dat het franse spreekwoord alleen de wijde afstand tussen zeggen en doen constateert, terwijl het nederlandse bovendien doet denken aan een actie om aan de overeenstemming tussen daad en woord zeer grote moeilijkheden, In de weg te leggen.

Aan deze spreuk worden we herinnerd bij de teleurstellende handelingen van de laatste synoden der gebonden kerken ten aanzien van wat men noemde „herstel der geslagen breuk".

Door die synoden is een beroep, door de Haagse synode speciaal een, ik mag 'wel zeggen, hartstochtelijk beroep gedaan om „weer met ons samen te komen in één kerkverband."

Zijn nu de daden met deze woorden In overeenstemming geweest?

Er is bitter weinig van gebleken.

We laten nu daèr, dat ook de Haagse synode kerkelijke gemeenschap alleen mogelijk achtte met hen, die zoals de Kamper synode het uitdrukte, alleen en ten volle datgene aanvaardden, wat in de gebonden kerken kerkelijke geldigheid bezit, ofschoon men in eigen kring zakelijk niets meer handhaaft van wat men voorheen met klem 'betoogde Goddelijke waarheid te zijn. We laten ook dear, dat de Haagse synode zeide al 't mogelijke te willen doen om de „geslagen breuk" te helen, maar dan alleen in die weg, waarvan 'men tevoren kon weten, dat de vrijgemaakte kerken dtórvoor zouden bedanken en reeds bedankt hadden, n.l. de weg van samenspreking zonder enige voorafgaande schriftelijke fixatie.

We denken aan de synodale besluiten en handelingen waardoor de gebonden kerken hsindhaven en uitbreiding geven aan die staat van zaken, waarbij men zich hoe langer hoe verder verwijdert van de gemeenschappelijke kerkrechtelijke basis van vóór 19é4/45: de kerkorde, , en al meer opschuift in de richting van de Belijdenisloze, „oecumenisch gerichte" Ned. Herv. Kerk met haar Barthlaanse leidinggevende middengroep.

Wij memoreren:

de handhaving van de kerkelijke hiërarchie, door Dr A. J. Bronkhorst genoemd het kerkrechtelijke deralUement der Doleantie, de beëindiging van de kerkrechtelijke „Sturm- und Drang"-periode der Doleantie-beweging;

de blijvende ontkrachting van de artt. 31, 36, 50, 79 der K. O.;

de invoering van het niet aan de plaatselijke kerk gebonden ambt van dienaar des Woords; genoemde Dr Bronkhorst verklaart dat de Herv. Kerk van deze figuur, die samenhangt met het „apostolair accent" der nieuwe kerkorde, de primeur heeft, maar navolging vond in de gebonden kerken, die een viertal predikanten aanwezen „in dienst van de kerken in 't algemeen";

het elders in dit blad vermelde besluit om vrijheid te verlenen naar de classes diakenen af te vaardigen met keurstem in zaken van diaconale aard;

voorts de gecombineerde „kerkdiensten" met de Hervormden, de volledige deelname aan de landelijke en internationale Zendingsraad, de samenwerking aan de opleiding van de Indonesische predikanten met de hoogleraar Rosin van Djakarta, de verkondiger, volgens Dr Zuidema, van gevaarlijke en misleidende ketterijen en van valse profetie — we noemen maar niet meer.

Is hier niet „la grande distance" tussen zeggen en doen?

Dit alles overziende, moet men toch vragen aan de gebonden kerken: maar meent ge, wat ge gezegd hebt? Waren uw woorden van innig verlangen naar kerkelijke gemeenschap voor 100 pet. gemeend, zoudt ge U dan niet gehaast hebben om weg te doen wat scheiding bracht, en vooral toegezien hebben, angstvallig toegezien, dat niets werd ingevoerd, dat uw kerken en de onze nog verder uit elkaar zou drijven?

Maar zien we nu, wat in Rapporten wordt voorgelegd aan de Rotterdamse synode, waarvan we in het nr van 19 Juli slechts een paar dingen meedeelden, dan zeggen we: nu naderen de gebonden kerken het beslissende punt.

Zou de synode de voorstellen van deze Rapporten aanvaarden, dan zou de voosheid van het gemeenschaps-begeren zó duidelijk aan de dag treden, dat elk nieuw verzoek om tot elkaar te komen zichzelf alleen maar belachelijk zou maken.

Op heel deze geschiedenis zou dan te meer van toepassing zijn:

Tussen doen en zeggen Hoge bergen leggen.

Hoge bergen die bulten de gezichtskring sluiten datgene, waarvan men zeide, dat men er vurig de eenheid

mee begeerde.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen