Het zedelijk karakter der Reformatie gehandhaafd tegenover Rome - pagina 153

143 invindbilis est" (W. A. 1, 35). Nu is deze geheele voorstelling van Denifle, hoewel verschillende Protestantsche schrijvers haar hebben overgenomen, zoo door en door onwaar en met de duidelijke uitspraken van Luther zelf in tegenspraak, dat zelfs GRISAR, Luther 1, p. 86 en v. v. geen oogenblik aarzelt deze voorstelling van het ontstaan van Luther's afwijking van de Roomsche Kerk als een leugen te brandmerken. Alle bewijzen, door Denifle aangevoerd, om te toonen, dat volgens Luther de concupiscentia niet wederstaan kan worden, spreken alleen, zegt Grisar, van het „unvermeidliche Verbleiben der Begierde im Menschen", maar niet van de „Notwendigkeit der Zustimmung zu derselben", want dit laatste heeft Luther nooit geleerd (I, p. 90). En deze opmerking van Grisar is volkomen juist. Wanneer Luther de concupiscentia invincibilis of insuperabilis noemt, bedoelt hij hiermede niet anders dan vooreerst, dat het onmogelijk is, deze concupiscentia als habitus „ex nobis auferre", of gelijk hij het elders uitdrukt, haar „funditus extirpare", want ze blijft tot onzen dood toe in ons en doet haar invloed altoos op ons gelden; en ten tweede, dat het ook onmogelijk is, de opwellingen dezer concupiscentia te overwinnen zonder hulp van de genade Gods. Dit laatste verzwijgt Denifle en toch zegt Luther dit telkens uitdrukkelijk in zijn commentaar op de Romeinen; zoo bij Rom. 4 : 7 „Ideo nunc peccatum (se. de erfzonde) etiam meum est, i. e. mea voluntate approbatum et per consensum acceptum, quia sine gratia non potui ipsum vincere in me" (FICKER, 1, 2 p. 121); en eveneens bij Rom. 5 : 20 „Sine gratia non (est) possibile concupiscentiam superare et destruere corpus peccati", I, 2, p. 150). Enevenmin is er sprake van, dat Luther zou leeren, dat de geloovigen aan deze zonde geen weerstand zouden kunnen bieden, of met behulp van de genade Gods in dezen strijd geen overwinnaar zouden kunnen blijven, gelijk Denifle beweert. Luther zegt juist het tegendeel. De libido sexualis, waaraan Denifle vooral denkt, acht Luther zelfs gemakkelijk te overwinnen : „qui credit et iustus est in spiritu, eo ipso iam luxuriam facile vindt et captivat" (I, 2, p. 163). Wie aan deze neigingen toegeeft, is volgens Luther zelfs geen geloovige: „econtra qui servit immundicie i. e. luxurie et pollutioni corporis, iam regnante peccato super ipsum fit iniustus magis, ac magis quia fide amissa iam incredulus est" (t. a. p.). Maar al is de strijd tegen deze concupiscentia, nu niet in haar lageren zinnelijken vorm als libido sexualis genomen, maar in haar geestelijke gestalte als hoogmoed enz., volgens Luther veel moeielijker, hij heeft toch nooit geleerd, dat de mensch daarom dezen strijd moet

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen