Gemeentevergaderingen.

III.

Men zou de vraag kiinnen stellen, of voor het in ons vorig artikel genoemde doel gemeentevergaderi'ngen noodig zijn.

Kan bewaring en versterking .naar binnen met verdediging en bevestiging naar buiten ooik niet op andere wijze, en dan wellicht beter, worden bereikt ?

Zou men niet liever openbare debatvergaderingen oxganiseeren, waar de tegenstander wordt uitgenoodigd en in krachtig, betoog zijn contra door ons pro wordt weerlegd?

Is het niet beter om zóó openlijk den-vijiand tegemoet te treden en hem in het aangezicht te weerstaan ?

Er ligt inderdaad in zulk een aanvallend optreden iets heroïeks, dat met het militante karakter van het christendom harmonieert. De eerste christenen konden, wilden zij in de wereld , gehoor vinden, niet .anders optreden. Paulus zoekt de Joden en heidenen op en weerspreekt ze in het aangezicht.

Wij ikunnen O'ns-voorsteilen, dat ook nu nog de conjectuur er voor-zulk een optreden komen kan in bepaalde gevallen. Maar het als regel te stellen achten we niet gewensoht.

Ten leerste, omdat bij zulk' een taktiek de leiding ons zoo licht ontglipt ©n wij gedwongen worden daar aan te vallen, waar de vijand zijn versterkingen opwerpt.

Ten tweede, omdat we, in de wereld optredend, in aanraiking komen met den boozen invloed van den „Geist der stets verneint" en er om dien met vrucht te weerstaan, meer dan gewone talenten noodig zijn. Aan het publiek'optreden in een vergadering, wier stemming aan onze beginselen antipathiek is, 'zijn zóó groote bezwaren verbonden, dat alleen buitengewone slagvaardigheid hier iets goeds kan uitwerken.

En daarbij k'omt dan nog, dat in vele gevallen niet de Icraoht van argumenten, maar de kwinkslag en de handig'heid voor een oogenblik den doorslag geve.n en het succes van den avond u doen ontgaan.

Van openbare vergaderingen kan ongemeene kracht uitgaan, maar ter bezieling en 'saambinding van gelijkgezinden, die bijeengebracht door één gedachte, verbo'uden door één ideaal, daarin nu ge'm'eensohapl)elijk worden gesterkt en bevestigd.

Juist waar we geestelijk staan in het teeken van den aifval, zijn naar het ons voorkomt openbare debatvergaderingen ter verdediging van het christelijk geloof of van bepaalde strijdpunten niet aan te bevelen.

Wellicht ware er nog iets te zeggen voor een arbeid als van de Roomsohe Canisius-vereeniging, die verdedigingsgeschriften uitgeeft en schriftelijk propaganda 'maakt. Immers het geschreven woord is duurzamer en meer geschikt voor rustige beoordeeling dan het gesprokene.

Maar toch zoude'n we wel eens een sta.tistiéfc willen zien — gesteld die ware te geven — van de vrucht lOp' dit werk.

We vreezön, dait het niet zou meevallen. Men !voelt dus wel, dat we groo'te beteekenis hechten aan de omstandigheid, dat in ©en gemeentevergadering bijeenkomen menschen, die gevoelen, dat ze in zékeren zin bijeenhooren. Dat legt al dadelijk een band en 'geeft een eeni.gszins gewijd karakter aan de saroenÈomst. Het woelige, dat politieke vergaderingen , 'zoo dikiwijls kenmerkt, kan hier geheel achterweg© blijven. Men is bijeen als zo.nen en dochteren van één huis, als broeders en zusters.

De leden der Kerk zijn dus in de eerste plaats de gerechtigden, om Z'Ulk een gemeentevergadering bij' te wonen. De belijdende leden en de doopleden boven zekeren leeftijd of van een bepaalde ontwiHceling. Wij denken aan hen, die M. TJ, . U. O., , Middelbaar of Voorbereidend Hooger Onderwijs ontvangen. En van de belijdende leden natuurlijk niet .alleen de broeders, m'aar O'C^k' de zusters.

Voorts zouden we dei^ toegang niet willen "weigeren , aan leden van zusterkerken.

Indertijd kwam bij ons het verzoek in van leden der kerken (in .de omigeving van onze gemeente, die gaarne de vergaderinig wilden bijwonen. Wij hebben dait tO'cn nieli geweigerd. En er is van die vrijheid gebruik gemaakt.

En ook zouden we niet willen verhinderen, dat niet-leden O'nzer Kerk door leden werden geïntroduceerd. Maar de deuren op'en te zetten voor een ieder, achten we niet gewensdht.

Reeds de introductie, waarvan we gewaagden, ikan 'gevaarlijk worden. Wanneer ze op wat groote schaal plaats heeft, kan het karakter der samenkomst als gemeentevergadering er door worden geschaad, en de stemiming er door worden beïnvloed O'p een wijze, die het doel doet missen.

Maar dit zou zdber geschieden, indien zonder eenig© keur aan een ieder toegang werd gegeven.

Het is voorgekomen, dat eenige Mormonen de menschen rond hen O'nrusüg maakten, en zich voor anderen zeer hihderUjk gedroiegen. Dit zal in de m'eeste gevallen kunnen worden voorkomen door den eisch te stellen van introductie. Dan is er althans ©en zekere waarborg, dat geen ongewenschte vreemdelingen binnenkomen.

Maar al deze bezoekers, die als gasten moeten worden beschouwd, mogen wel luisteren, doch niet spreken. Het kan alleen aan de belijdende leden der Eei'k wórden toegestaan om aan de discussie deel te nemen. Dat vo'lgt noodzakelijk uit het fearaiter der gemeentevergadering.

Het is een vergadering van en voor de gemeente.

Wij zouden de zusters van het recht om het woord te voeren, niet willen uitsluiten. Hoe men het verbod, dat de vrouw in de gemeente sprelce, ook opvatte, het geldt zeker niet van deze gemeentevergaderingen. Waarom zou een broeder in een vergadering, die zulk een huishoudelijk karakter draagt, wel i'ffts 'mogen vr, agen, en een zuster niet? Gemeentevergaderingen hebben met de regeering der Kerk ni'Ots uitstaande. Er wordt niet gestemd. Er worden geen beslissingen genomen. Er is alleen een vrije gedac.ht'enwissefcig. Zelfs wie de vrouw op de meest bescheiden plaats wil houden, kan daartegen geen bezwaar hebben. Wij hebben dan ook reeds meer dan één zuster opgewekt, om, , als zij' wat op 't hart had, haar schuchterheid te overwinnen en te spreken. Het ééne onderwerp zal de vrouw allicht 'meer tot spreken uitnoodigen dan het andere. Maar dat is bijzaak. Het weislagen der gemeentevergaderingen hangt voor 'een groot deel oo'k hiervan af, of de vrouw zicii O'p haar wijze daar zal doen gelden.

We Zouden wel niet durven beweren, dat het publiek© optreden der vrouw in onze vertegenwoordigende lichamien zo'oveel goeds heeft gedaan.

Misschien is de tijd nog, te kort om van ervaring te spreken en is het verschijnen der vroiiw in Kamer, Staten en Gemeenteraad no'g te spo'radisch geweest om er een conclusie uit te trekken.

In ieder geval, ; ive bemericen van het speciale optreden der vrouw in die kringen niet veel.

Maar van den invloed der vrouw in christelijke kringen hebben we meer verwachting. Hier is een les der histO'rie. E'ii die les zouden we niet gaarne door uitsluiting der vrouw veronachtzamen.

Ho© moet zulk een gemeentevergadering worden ingericht?

Daarover in ©en volgend artikel.

J. G. K.

Vrouwenkiesrecht in de Kerk.

Van Ds Van den Brink, predikant tei Zandvoort, ontvi, ngen wij het volgende schrijven:

Hooggeachte Redactie,

In uw „Pers-schouw" wij'dt gij een enkel wooid van critiek aan de bekende besluiten van Bruasel

en Zandvoort. U spreekt in uw beeldrijke taal van „een independentistisdb vosje". Zoo'n pakkende uitdrukking blijft licht hiangen, vooral waar zij ongetwijfeld een zinspeling is op het Schiriftwoord van de kleine vossen, die de wijngaarden verderven (Hoogl. 2:15). Nu zit zeker het „vei^derfel^e" van het Zandvoorlsche besluit (Brussel moge voor izichzelve spreken) niet in hét beestje als zoo^ danig — 'k durf althans niet verondersteUen, dat de redactie van „De Reformatie" verderf voor de kerk zou verwachten van het deelnemen der zusters aan kerkelijke stemmingen — maar in den aard van dit „vosje". Independentistisch, een groot, gruwelijk woord, voor een goed-Gereformeerd ïnensch om er kippcvel van te krijgen I 'k Blijf er echter nog al kalm onder, omdat daarvan m.ï. volstrekt geen spïake is. In mijn schrijven aan „Noord-HoUandsch Kerkblad" en „De Bazuin", waarvan u zeker voor uw „Pers-schouw" wel nota zult nemen, heb ik mijn kleine kerk daartegen trachten te vei'dedigen. 'k Ben hiet zoO' geheel eens met wat u zégt: Wij mogen niet vergeten, dat de kerken niet alle dezelfde gaven hebben ontvangen en dat zij elkander met haar gaven willen dienen en door elkander gediend worden". Juist ook met de bedoeling, om de zusterkerken te dienen, namen wij ons besluit. In de hoop', dat ook hier het goede voorbeeld moge „trekken". En op het oordeel der kerken stellen wi| hoiogen prijs. Wij' branden van nieuwsgierigheid om te vernemen, hbe dat oordeel zal uitvallen. Zells rijst bij ons de vraag, of de pers, voor zoover zijl van meening is, dat de kerken zich met iUet geval moeten bemoeien, niet beter hadden gedaan hi'et oordeel der kerken af te wachten, vooirdiat izij het hare ten beste gaf.

Nu u echter met „de independentistischo vossenjacht" zijt begonnen, willen wij uwe attentie vestigen op nog meer wild, dat gij onder schot kunt nemen. B.v. de besluiten van Utrecht" en andere kerken, om aan de zusters het recht to verleenen namen op te geven voor de groslijst. En vooral het nieuwe instituut van den. Jeugdouderling. Toch zeker ook wel, om uw woorden aan te halen, „een gewichltige aangelegenheid". Waarover allerminst - de gevoelens dezelfde zijn. Waartegen van meer dan één zijde kerkrechtelijke en andere bezwaren worden ingebracht. Dat zelfs „verdeifelijk" wordt geacht nief alloen voor de richtige ambtsbediening in de kerk, maar ook voor de goede verhoudingen in hiet huisgezin. En niet slechts twee kleine kerkjes, maar tal van groote kerken hebben reeds dit „vosje" in de wijngaarden losgelaten. „Zonder consult te hebben gehouden met de kerken, waarmede ze in verband leven", zooals uw grief tegen Brussel en Zandvoort luidt. Dus volgens .u onverdacht-independentistischi. "t Moet een genot voor u zijn die diertjes bij den staart te grijpen! Ongetwijfeld zult gij er mij dankbaar voor zrj'n, dat ik er u op gewezen heb. Gelijk ik u dank voor de verleende gastvrijheid.

Hoogachtend,

Uw medebroeder in Christus,

H. C. VAN DEN BRINK.

Zandvoort, 7 Mei 1921.

Wat !hij in j, Noord-Hollaindsah Kerkblad" en „De Bazuin" schreef^ geeft Ds Vaa den Brinfc in bovenstaand stuk' zeli ziaikelijk weer. Wij' achten het daaroim 'niet noodiig-, ier in onzfe Pers-schouw nog plaats vo'or in te ruimen.

Gaarne hadden wij gezien, dat Ds v. d. B. zijn schrijven in wat ernstiger toon had gezet.

Wij zullen daaiiom het beeld van het vosje, dat hij zoo expiloi teert, laten varen en even op de Zaak zelf ingaan.

De gevallen, door Ds v. d. B. hier genoemd, staan niet gelijk. Speciale ouderlingen zSjn er sinds lang in onze kerken. Prof. Rutgers was er feitelijk ook reeds eeïi'. Ouderlingen, aan wie speciaal het bezoeken vain zieken in de gasthuizen is opgedragen, tellen enkele grootere kerken ook. De jeugdouderling is niet dan 'een nieuwe loot aan den tak der speciale ouderlingien.

Wat aangaat _de bevoegdheid, welke sommige kerken aan zusters toekenden, O'm' de aandacht te vestigien 'Otp personen, die zij geschikt achten voor het ambt, daarover rees nooit eenig ernstig verschil.

Wèl echter over de vraagt ol vrouwelijke leden mogen m'eestemmen.

Ds V. d. B. is hiervan natuurlijk uitnemend op de hoogte.

Maar daaro'mi had hij' er bezwaar tegen moeten maken, dat 'zijla kerk dit O'p eigen gelegenheid ging regelen.

De redeneering, dat zijn Kerk door haar voorbeeld zusterkerken diende, verschilt niet veel van een sofisme.

Het is uit bet (hant van den independent gegrepen.

Ik bedoel hiermede volstrekt niet Ds Van den Brink als inde'pendent den volke voor te stellen.

Een indepe'ndentistisch uitstapje maakt iemand nog niet tot independent.

Ik vlei mij zelfs, - dat het echt Gereformeerde hart van Ds v. d. B. straks zich hiertegen zal keeren, en hem dringen zal, op' ^ijn kerkeraad het Toorstel in te dienen: laat ons ons 'besluit intrekken, «n eerst het oordeel der meerdere vergadering^'U vragen.

HEPP.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen