Reformatie in de prediking.

VII.

Het resultaat van onze enquête. V.

Hier volgt het oordeel van een jeugdigen broeder, maar die zich reeds door lofwaardigen ijver voor den geestelijken arbeid in een onzer groote stadskerken heeft onderscheiden.

Als lezer van „De Reformatie" wil ik gaarne gebruik maken van de door U geboden gelegenheid, om m'n oordeel over de liedendaagbche prediking U kenbaar Ie maken. Ik vertrouw, dat U ook naar 'n jonge istem zult willen luisteren, vooral als ik er in mag slagen, daarbij de gewensclite bescheidenheid te betrachten.

Ik las gisteren ergens in mijn Bijbel, van onzen Heiland: „En Hij leerde lien door gelijkenissen". Ik dacht toen aan de hedendaagsche prediking. En ik vroeg mezelf af: „wordt er door onze predikanten niet te weinig geleerd door gelijkenissen? " En dan door gelijkenissen, door beelden, ontleend aan hedendaagsche toestanden, gewoonten en gebeurtenissen. Zou dit de aantrekkelijkheid en de verstaanbaarheid van de prediking niet verhoogen?

M. i. ontbreken aan vele preeken originaliteit en spontaniteit. Sommige preeken doen mij wel eens denken aan droog-voorgelezen 2e Kamer-redevoeringen. Zorgvuldig thuis opgemaakt, wordt zij niet zelden mat en machinaal uitgesproken, afgelezen.

Ik prefereer den causerie-vorm. Warm en waardig de preek uitgesproken, door vorm en inhoud boeiend. Geen preek over zichzelf, maar toch wel 'n preek van zichzelf. Geen oonfectie-preeken, maar preeken met eigen snit, naar eigen ontwerp.

Reformatie in de prediking, ongetwijfeld noodig, maar vóór alles toch: reformatie van de predikers en van de hoorders. Wij, hoorders, zijn dikwijls even onbarmhartig tegenover de predikers, als de predikers tegenover de hoorders, 'n Dom_inee is geen preekenautomaat.

M. i. ontbreekt 't ons allen aan geestdrift. De samenkomsten, vooral op de feestdagen, zijn soms zoo koud, zoo loom. We moeten meer bidden om de bezielende en verwarmende werking des Geestes. We zijn te bang voor vormen. De gemeente belet m. i. soms haar dienaar, om zichzelf te zijn.

Velen gebruiken zoo spoedig 't stempel: aanstellerij. Reformatie in de prediking, prachtig, maar dan eerst verandering bij de hoorders, dan niet 'n dominee gaan beoordeelen naar gelang hij 't woord „genade" uitspreekt. Trilt z'n stem voldoende, dan is 't in orde, zegt hij 't heel gewoon, dan deugt hij niet.

Vele hoorders zitten vastgekleefd aan cliché-termen, aan 'n taai van 'n eeuw geleden. De taal van hun tijd achten zij voor de prediking niet gewenscht.

Eindelijk nog déze reformatie bij de hoorders: meer gebed en meer waardeering voor de predikanten. Vuurwerk- preeken zijn m. i. niet 't vruchtbaarst. De hoorders, ik sluit mijzelf niet uit, bidden te weinig, of God zijn "dienstknechten wil bewaren voor ontmoediging en toch hun wil schenken de hulp van Zijnen Geest.

Tenslotte nog dit: Laten onze predikanten niet te spoedig zeggen: „God heeft mij maar één talent gegeven". Onderschatting ontneemt hun soms de energie om meer te geven.

Ik hoop, dat ik niet te breedvoerig geweest ben. M'n oordeel is vanzelf sterk subjectief.

Ik eindig met 'n vraag: Zijn de preeken over 't algemeen niet te objectief-zakelijk?

AVe zullen verder zoo min mogelijk kommentaar geven om nog enkele lezers en lezeressen zelf' aan het woord te kunnen laten komen.

M.cn luistere dan thans naar een onzer lezeressen, die een zeer verantwoordelijke positie bekleedt:

In de laatste „Reformatie" trof mij een zéér sympathiek verzoek van uw hand, waar ik gaarne op in wil gaan.

wil gaan. Voorop stel ik dit: dat ik met een dankbaar hart waardeer het vele goede, schoone en waarlijk opbouwende in de Gereformeerde prediking. Maar toch rijst bij mij de vraag of 't geen mijn hart zooi vaak in onze prediking mist, ook niet door velen met mij moet gevoeld worden en bij het verlaten van het kerkgebouw vaak een leegte achterlaten.

M.i. wordt er öp meesterlijke wijze tot in alle details toe gearbeid aan de volmalcing van den Tempel, ik zeg tot in alle details toe, ©Iken Zondag weer! Terwijl er te weinig olie gegoten wordt op het altaar van het hart, opdat daar het heilige vuur zou branden, om. in dit branden te lichten, en te vervullen de grootste der geboden.

Ik zou onze prediking meer' practisch wenschen, het practisch element dat wordt gemist!

De Amerikanen hebben hun practical sermons en vervallen misschien t e veel in 't andere uiterste. Maar die practical sermons zijn toch maar d e gro'oto steun in den strijd van het dagelijksch leven

Door de meeste preeken worden wij gegrepen in 't verstandelijke van ons religieus bewustzijn, en daar bergen wij die preeken dan ook op, daar is dan ook de plaats ervoor!

Moge er zóó gepreekt worden, dat wij 't geen gehoord werd, niet meer uit ons h a r t verwijderen kunnen.

Dat het woord dat wij hoorden ons daarbinnen corrigeert en steunt en in ons hart de ware toewijding wékke om ons leven waarlijk in Godes dienst te stellen.

Daarenboven zou ik gaarne het individueele element meer uitgewerkt zien.

M.i. moet het contact daardoor grooter worden en zal er meer blijvend resultaat zijn voor de praktijk van het leven!

Door wisselwerking zou de prediking meer warmte, meer gloed krijgen. En zou daardoor meer inspireeren.

Een andere lezeres, aan het hoofd geplaatst van een groote inrichting, waardoor zij veel in aanraking komt met jonge menschen, schrijft:

• Het laat mij niet los, , , de gedachte komt meer dan eens bij mij op, mochten onze leeraren toch ernstig van doordrongen zijn om zich in de „preek" aan te passen aan onzen tijd, en vooral voor onze jonge menschen. Ik werk zelf met jonge menschen, waaronder ook Geref. meisjes zijn, belijdende leden van onzo Geref. Kerk. En dan stemt het mij droef, want ik zie ze hier in ons huis (dat neutraal is, maar zc kunnen geregeld opgaan en met het volk des Heeren omgaan, zoo- ze het willen) al ietwat afzakken, de belangstelling tot kerlcgaan verflauwt, de behoefte tot den Heere, van wien alle zegeningen afdalen, wordt minder, een leven uit gehoorzaamheid We voelen het óf weinig óf niet meer. De genademiddelen vinden ze geen voorrecht meer. Ik kan ze niet meer vasthouden, een woord van vermaan of waarschuwing vindt zoo weinig ingang, meen ik. Dan gaan ze van hier het volle groote leven in, en gaat het vooral niet beter, maar velen trekken zich geheel terug en zoeken de wereld, mocht het zijn maar tijdelijk. En daarom meen ik, dat het o zoo noodig is zoo ze in de prediking van tegenwoordig ontvangen mogen voor hoofd en hart; daar moet rekening mee gehouden worden. Het leven it: zoo heel anders geworden; niemand ontkomt er aan. Onzo jonge menschen moeten teerkost op den weg mee hebben, ook gehoord en gewezen daarop in de prediking, dat hen boeit en trekt en hen doet genieten onder Gods zegen. Verlangen en belangstelling en gehoorzaamheid om naar Gods Huis te gaan, dit op te wekken en warm te houden is een eisch des tijds, dunkt me, ook in onze samenkomsten in het Huis des Heeren.

Heel veel medewerkers aan onze enquête spreken denzolfden reformatorischen wensch uit

Zij vinden, dat de prediking dikwijls te weinig op jonge menschen berekend is.

Het loont de moeite uit de brieven, welke daarover voornamelijk handelen, een greep te doen.

Dit dan in een volgend artikel..

HEPP.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen