In het bosch.

Boschrijke streken zijn bij vakantie-gangers geliefd.

Wanneer de zon door het loover speelt en de prachtigste verven op de boomstammen toovert, waimeer het beukenbosch tegen overmatige warmte beschutting biedt of het pijnbosch zijn aroma uitzendt, is liet, alsof jeugd en vrooliikheid in de leden vaart.

Het jonge volkje begint te zingen, dat het eien lust is en springt en huppelt.

Men denkt tegen het vallen van een schoonen avond er zich oude Germanen in, die tegen het opdringen der Romeinen toornen, of Kozakken bij de kampvuren.

Men luistert naar de sagen, die vooral aan de bosschen verbonden zijn.

Het bösch heeft zijn mysteriën.

Doch het mysterie moet den gewonen mensch niet te diep gaan.

Als de , wind de hoornen zwiept of de regen de bladeren doet leeken, houdt men zich ver van het hosch.

Men voelt zich melancholisöh gestemd.

De duisternis der bosschen beangstigt.

Verveeld staart men elkander a; an.

Gelijk oppervlakkigen het liefst altijd een vertroostende preek hoeren, maar de boeteprediking schuwen, in de kerk gaarne tot rust worden gestemd, maar ontstemd worden als de gerusten in Sion worden gewaarschuwd, zoo gedraagt men zich veelal ook in het natuurlijke.

Want er is korrespondentie tusschen het natuurlijke en het geestelijke.

De stem des Heeren, die de wouden ontbloot, wordt meer als een spel der natuurelementen aangemerkt, dan als een boodschap Gods.

De kracht van den wind wordt bewonderd.

Maar God laat men spreken voor niets.

De psalmist had het ruischen van' de cederen op den Libanon gehoord.

En dat ruischen was geen suizen, maar veeleei gieren.

En zijn gedachten gingen uit naar den Koning, wiens rijk zal zijn tot in eeuwigheid.

Onder zijn beleid zullen welvaart en vrede het land zegenen.

Een handvol koren op schralen, kouden grond, ojp de hoogte der bergen!, zal als het in de rij^pe aar staat, door den wind bewogen, ruischen als de Libanon.

Evenmin als de ceders hun toppen verliezen, zal ook de aar onder den wind hebben te lijden.

Integendeel, de aren zullen aanheffen het lied van 's Konings majesteit.

De bosschen vertellen den geestelijken mensch die visie heeft, van Christus in zijn wederkomst.

Zij kunnen verschrikkelijk zijn.

Alzoo ook de toekomst van onzen Heere Jezus Christus.

Ze kunnen mysterieus lachen.

Onbegrepen zal het innige lachen zijn van den waren discipel, die Christus op de wolken ziet verschijnen.

Hem jaagt het mysterie van den wederkeerenien Christus geen benauwdheid aan.

De primitieve mensch bevolkt de bosschen met spoken.

Maar als eens de zon verduisterd zal worden, zal Christus voor het kind van God geen spookverschijning zijn.

„Geloofd zij de naam Zijner heerlijkheid en de gansche aarde worde met zijn heerlijkheid vervuld. Amen, ja, amen."

HEPP.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen