EVEN PARKEEREN.

De roman zonder beid.

Dezei- (lagen had ik een onderhoud met één onzer christelijk© auteurs, waafuit ik iets wil doorgeven. Wij spraken over de moeilijkheden, verbondten aan het scheppen van een christelijkm roman. Nu wil ik niet parkeeren op het terrein van onze medewerkster op diit gebied. Maar die zaak van het christelijk boek is van zulk een groot belang voor een ieder, die zijn volk en Gods volk liefheeft, dat ik op twee moeilijkheden van algemeenen aard de straal van mijn koplamp wïl richten.

Wiaarom is het zoo moeilijk een roman te geven? christelijken

In de eerste plaats wel, omdat het negatief zich zooveel gemaklcelijker beschrijven laat dan het positief! Dit geldt reeds van een boek, dat niet uitgesp'roken christelijk bedoelt te zijn. Een roofridder, een bohémien, een rebel in leer of in zeden biedt meer verhaalstof dan een soiled zakenman, een plichtsgetrouw commies ter griffie, een man die veertig jaar trouw blijft aan de vrouw, die hij eens liet jawoord gaf. Er is niet veel romantiek in een winkel, een fabriekskantoor, in een huiskamer. Natuurlijk, men kan m den historischen roman en in de slreeknovelle deze moeilijkheden ontvluchten. De mantel van het dialect lean vele platte boezems en magere leden bedekken! Maar de heerlijkheid van liet ordinaire — ik zeg niet te zien — maar te doen zien, er copie in te vinden, dat is waarlijk niet gemakkelijk! De onregelmatige paden van Afwijker bieden voor de journalistiek en die belletrie meer stof dan d© rechte weg en het pad der deugd. Dichters hebben ook voor den Verloren Zoon het gemeste kalf geslacht, maar den Oudsten Broeder nog geen bokje gegeven!

Wat nu van het boek in het algemeen geldt, klemt nog sterker van den christelijken roman. Het christelijk leven is toch niet de wenteling van het rad van avontuur, maar het wandelen in de nieuwe gehoorzaamheid. Daarin spreekt niet de gril van het lot, maar de stem van het: Er staalt geschreven! Naar zijn zelfkant is dit leven nog wel te beschrijven. Dweepzucht, quiëtisme, en methodisme zijn de drukpers vriendelijk gezind. Zioo gauw ik het geloof als een avontuur zie, als de sprong, zooals men tegenwoordig gaai-ne zegt, kan ik er wel een verhaal van maken. Van de bliksem, die de To deslinie zoo af en toe in vuur en vlam zet of van den stillen tijd, die zoo wonderlijk weinig stil en zoo bedenkelijk spraakzaam maakt! Maar waar is de romantiek vauonze kerkgangen, van onze catechisaties, van onze jongelingsver eeniging, van OiUze classes en synoden? Maar — zult gij opmerken — de Zending dan en de evangelisatie en 'tmaatschappelij'k werk? OcJi, de waarlijk ingewijde en toegewijde schreeuwt: alstublieft geen romantiek! Zielen gaan niet romantisch naar den hemel! Arbeid in Gods dienist is niet romantisch, maar een werk van plicht en gelioorzaamheid. Alstublieft geen ioieiding van filmmuziek en geen glans van voetlicht!

Er is nog een grootere moeilijklijeidl Een ohris^ lelijke roman is een roman zónder held! Het eigenlijke van het christen-zijn is, dat de rank leeft uit de wijnstok! Hoe? Dat wéét de ranl? nauwelijks. Er is een ongebroken gemeeriischap met Hem, Die niet op aarde, maar Die in den hemel is. Maak daar nu eens een boek van! Hoogstwaarschijnlijk krijgt gij dan een boek over: de ziel en haar leven! En dat zou geen ciiristelijic boek zijn. Dat zou zijn een roman mét een held of een heldin: religieus, vroom, calvinist of calviniste, maar niet een boek, dat christelijk is. Want dat zal moeten handelen over: Christus en Zijn Rijk. Dat zal als grondtoon moeten doen hooren: Al wat aan Hém is, is ganscih begeerlijk' Niet: al wat aan de ziel is, is zeer interessant!

Ja, zelfs de zelfkant, de naar ons oordeel mislukte christenen, kunnen wij niet beschrijven. „Wij kijken op 'tcaptorus!" placht mijn grootvader te zeggen. De Heere kent degenen die de Zijnen zijn! Wat weten wij van den band, die ook het zwakste en zwartste sdiaap verbindt aan den Goeden Herder?

Moet dan bij den roman voor óns het bordje „Niet Parkeeren!" worden geplaatst? Ik weet niet of hier een uitweg is. Als die uitweg er is, dan zal die m.i. moeten liggen in wat men tegenwoordig smadelijk „het Objectivisme" noemt.

De Heilige Geest illumineere onze auteurs! God doe ons, lezers, voor hen bidden om het charisma der christelijke belletrie.

N. BL

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen