UIT DE SCHRIFT

„Kennis” en kerkgemeenschap.

Paulus handhaafde met grooten nadruk het gezag der Schrift, en Vroeg van de „intellectueele" Christenen in Corinthe, dat ze met al hun opvattingen, met hun theorieën en sysletaen zich zouden houden aan de Schrift. Om hen daartoe te bewegen, steldei hij ziclizelf ten voorbeeld: zijn loer omtrent ambt en wijsheid „bewees'' hij met teksten; ook de apostel is met zijn dogma onderworpen aan de wet, om niet uit te gaan „toovein hetgeen geschreven is".

Deze concrete 'erkeniüng van 'het gezag der Schrift is dan aanstonds in nog een ander' opzicht van onberekenbaar belang voor de kerk. Niet alleen, dat ze slechts zoo gewapend zijn tegen de „wijsheid dezer wereld". Doch ook: alleen op deze manier is de eenheid der kerk te bewaren.

Paulus heeft in Corinthe gezien, dat «en dergelijke „kennis" en kennisvereering de gemeente hopieloos versp'lintert. 'En ook uoO'dwe'ndi.g versplinteren moet. Als men eenmiaal van den ambtsdrager van Jezus Christus gemaakt heeft •een filosoof, die niet de bo-O'dschap van een ander doorgeeft, doch zijn eigen stelsel vo'ordraagt, kan men onmogelijk meer Paulus en Apollos en Cephas gelijkelijk erkennen. In de kerk is dat mogelijk: omdat alle ambtsdragers gezonden zijn door den eenen Christus, en Hem dienen in eenzelfde Evangelie', daarom kan de kerk om Christus' wil bet gezag van allen erfceamen, en de gemeenschap der „twaalf" belijden; en zoo' de eenheid der kerk bewaJren. De veelheid der ambtsdragers zal nimmer oorzaak zijn van een veelheid van „kerken"; want er is één HIeere, en één Evangelie, en één geloof. In de kerk kan en moet men dus zeggen: Paulus, maar ook: Apollos: en ook: Cephas. Wie Christus liefheeft, aanvaardt hen allen. Er is één Zender; daarom is het groola getal van gezondenen geen gevaar meer.

In 'de wijsbegeerte is dat andc'rs. Want elke filosoof heeft zijn eigen stelsel. De één brengt 'deze leer; een ander maakt naam 'door dat sj'steem. En zelfs wanneer ze behooren tot één richting, zijn kleine nuanceerhigen voldoiende, onj hun een e i g e n kring van 'discipelen toe te voeren. De één zegt: ik ben van A., terwijl de ander een even overtuigd aanhanger is van Bi. Zoodra men 'dan ook van ambtsdragers maakt mensciien met een eigen stelsel en een aparte richtiiig, breekt idaarop de 'eenheid der kerk. Wie vóór den één Mest, kiest automatisch partij tégen den ander. Wie inplaats van het Evangelie van Christus stelt het systeem van Paulus, in onderscheiding van de „theologie" van Apollios, en 'antithetisch tegenover de „wijsheid" van 'Petrus, die blaast zich op vóór den één en tegen den ander. Zoodra dus in de kerk het a m b t s besef verloren gaat, en men inplaats van te gelooven het Evangelie, gaat zweren bij een „theo-. logie", spat de kerk onheri-oepelijk uiteen. Men „noemt" zich dan „naar" Paulus, ini> laats dat men hem als apostel eert; 'en wie zóó Paulus zegt, kan niet meer Apollos aanhangen, noch Petrus liefhebben. Want niemand kan twee „heeren" dienen.

Dat bleek te Corinthe. Al was er nog een zekelre band aanw'ezig, het gevaar voor scliisma was zeer di^eigend, gezien de noodlottige factievo'rming.

De één wilde discipel van Paulus zijn, met verwerping van Apollos; de ander had slechts waardeering voor laatstgenoemde, terwijl Paulus geen genade kon vinden in zijn oogen. We kunnen ons levendig indenken, hoe de geest in de gemeente toien was. Men koos eerst voor een bepaalde „wijs.beid"; daarna voor den perso'O'U, die die i, wijsheid" doceerde. Tenslotte vroeg m'en niet eens meier, wat de „leider" zei; men was volslagen part ij m a n geworden. De eenige vraag werd wie iets zei; wat te bierde werd gebracht, interesfseert partijmenschen in den regel weinig.

Nu stond Paulus voor de geweldige taak, die partijvorming te bezweren. Elet moeilijke was daarbij voor hem, dat hij niet „neutraal" geacht werd. Hij was immers door 'een bepaalde groep als leider uitgero'epen, en was als zoodanig verwerpelijk voor de „tegenstanders".

• Toch heeft Paulus, al werd hij dan door vriend en vijand als fractieleider beschouwd, zich niet

laten weerhouden, om als ambtsdrager van Christus tot heel de gemeente zich te richten, en. allen te bestraffen vanwege gemeenschappelijke zonde. En het is zeer merkwaardig, hoe_ Paulus zijn taak vervult.

Hij biegint niet een aiati-polemiek-campagne; en ideelt evenmin redits en links vermaningen uit tegen eenzijdigheid. Maar hij gaat op' de concrete kwestie in; en tast den concreten wortel daarvan aan. Hij verliest zich niet in vage onwerkelijkheden of nietszeggende algemeenheden.

De concrete zonde in Corinthe is factievorming. En de concrete oorzaak is, dat men zich verhelft boven de Schrift. Doch daarom drijft Paulus nu ook allen naar de Schrift terug, opdat ze daar hun eenheid weer vinden; en in de gehoorzaamheid aan de waarheid den onderUngen vrede weer als een geschenk ontvangen. Corinthe moet los van de binding aan bepaalde personen met h u n respectieve systeem; het moet weer beginnen met zich te onderwerpen aan de Schrift, en al zijn opvattingen te bewijzen uit de Schrift. Dan komt 'de vrede vanzelf wel. Men leert dan vanzelf wel de verschillende p e r s o n e n eerbiedigen; eo hun onderscheiden gaven, wel ver van oorzaak tot schisma te worden, geven slof tot dank.

Di geloof niet, dat de Gereformeerde kerken het hier gewezen gevaar reeds overwonnen hebben. „De crisis der jeugd"; later de „kwestie A. en B". Én nog is er een neiging; soms, om de geimeente te maken tot een kamer met verschillende fracties.

Slechts 'daar, waar de leidersvereering over^ wonnen wordt door de binding aan de Schrift, is de eenheid der kerk verzekerd. Wie leert inzien, wat het zeggen wil, „Christen" te mogen heeten, weigert volstrekt zich „.. .-iaan" te noemen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen