„Siddieren, een ieder door zijn ziele”.

En Ik zal nlaken, dat zich vele volken over u ontzetten, en hunne koningen zullen de haren over u te berge staan, als Ik mijn zwaard zalzwaaien voor hunne aangezichten; én zij zullen elk oogenblik sidderen; een ieder voor zijn ziele ten dage uws vals. Ezechiel 32 : 10.

Het sidderen overkomt ons, als we plotseling ontwaren hoe ons een niet af te wenden onheil bedreigt, en vooral zoo 't gaat om ons leven. Wie 's nachts op zijn legerstede overvallen wordt door een inbreker, die hem het pistool op de borst zet; wie hoog op den top van een berg geklommen, op eens voelt dat hij uitglijdt en niets zijn neerstorten in de diepte meer voor-

komen kan; wie 's nachts opvliegt, merkende dat zijn huis in brand staat, en aan de trap toegekomen, ziet hoe ze reeds wegbrak, zoodat hem geen uitweg uit de vlammen blijft; kortom, wie voelt dat 't om zijn leven gaat, en hierdoor onverhoeds verrast wordt, die is ontroerd^ die beeft en trilt over heel zijn wezen, die siddert.

Het is het plotselinge, het doodelijk dreigende en onredbare, waardoor op eenmaal al wat in ons is ontsteld geraakt, heel ons wezen ontzet wordt, en men gevaar loopt zelfs de beheersching over zichzelf te verli|zen; dan vooral, zoo men klaar voor oogen ziet, dat alle redding is afgesneden.

Dan siddert inen uit vreeze des doods, omdat men geen uitweg meer weet, en op eens ontwaart dat zijn lot beslist is.

Nu noemde men in Israel iemands leven: zijn ziel. En vandaar, dat 't bij Ezechiël heet, dat al 't volk in Israel, als het einde daar zou zijn ziel!”

sidderen^ een ieder voor zijn ziel!" Maar natuurlijk, dat geldt bij Ezechiël nog slechts van den eersten dood, die ons aardsche leven afsnijdt, en veel ontzettender nog moet het sidderen zijn, zoo de tweede dood ons bedreigt, niet hier op aarde, maar als eens de eeuwigheid in zal gaan, en als dan onze verloren ziel voor eeuwig van haar leven in God zal worden afgesneden.

Dit nu zal even plotseling den verlorene overkomen als het doodsgevaar ons hier op aarde genaakt.

Als een kranke het zijn arts op zijn geweten af vraagt: Is wat ik heb doodelijk? , en de arts geeft hem 't bange antwoord: »Ge leeft geen twee dagen meer", dan sluipt een siddering over den kranke die heel zijn wezen ontroert. Die uitspraak van den arts is als ware 't het vonnis van zijn dood. En juist zoo, maar veel banger nog, zal 't zijn als Jezus eenmaal het oordeel, het laatste, over eiken zondaar uitbrengt, en, bij verwerping van de genade, het oordeel van den eeuwigen dood oyer den onbekeerd gestorvene uitgaat.

Alleen maar, dan helpt 't sidderen niet meer. Dan wordt het een sidderen, waaraan nooit een einde zal komen. Juist wat Jezus zoo telkens uitsprak in > de weening en knersing der tanden.”

Bij Ezechiël heet 't sidderen, bij Jezus het in wanhoop en vertwijfeling knersen van tand tegen tand, en het weenen, waar geen uitweenen op volgen kan.

En nu is er wel genade, rijke genade zelfs, maar dan moet reeds hier op aarde, in dit leven, dat huiveren en sidderen, al ware 't slechts één enkel oogenblik, zoo in bangheid en diepe ontroering doorleefd zijn, dat 't is alsof we reeds in 't oordeel voor onzen Rechter stonden.

Als een misdadiger ter dood veroordeeld wordt, dan siddert alles in hem, ook al weet hij, dat de voltrekking van het vonnis eerst over twee, drie weken volgen zal. En zoo is 't ook hier. Al geniet de verlorene zijn leven op aarde nog, zoodra de Geest het hem als invlamt in zijn ziel, wat eens, zoo hij zich niet bekeert, zijn eeuwig lot zal zijn, dan siddert ook hij, ook al duurt het nog jaren eer zijn vonnis zal ingaan.

Het komt er dan alleen maar op aan, of zijn ziel zich strak en volstrekt een oogenblik op de gerechtigheid Gods kan saamtrekken, om tot in het diepste van zijn wezen gewaar te worden, hoe de heiligheid Gods hem toornend neerdrukt. Snijdt dit besef hem, alles voor zich uit drijvend, diep tot door de binnenste vezelen van zijn ziel, dan kan hij niet tegenover God blijven staan, dan moet hij doorbreken, en dan breekt hij ook door, en in dat eigen oogenblik vangt de genade Christi hem op, en de verlossing, de zoen, de redding is er. Hij heeft gesidderd, en hij is bekeerd, en overgezet uit den dood in 't leven.

Wie daar niet toe komt, die moge spijt, die moge leedwezen, die moge berouw, die moge vertwijfeling gekend hebben, maar, zie 't aan Judas, al zulke zielskwelling redt niet. Dat alles gaat oppervlakkig toe. Dat is 't rood van schaamte op 't gelaat, dat komt en gaat. Als de wortel der ziel niet geraakt is, en de beving uit den afgrond haar niet heeft doen sidderen, is ze toch nog niet onder den toorn Gods bezweken, staat ze nóg waar ze stond, is ze niet van haar plaats gerukt, en omgezet, en blijft de lach der heilige vreugde, die alleen op het siddereii volgen kan, nog altoos uit.

Tot zelfs het gewoon zijn aan't heilige bederft hier zooveel, en hoe hard 't ook om te zeggen zij, »de tollenaars en de hoeren", gelijk Jezus't zoo herhaaldelijk uitsprak, hebben hier iets voor, en zullen anderen voorgaan in het Koninkrijk der hemelen. Hierin ligt de kracht van het Methodisme, en ook het Leger des Heils zoekt er zijn eere in.

Wie aan niets denkend en aan niets zich storend, buiten God en zijn gebod, in de wereld voortzondigt, en dan plotseling op hoog ernstigen toon wordt aangesproken, en gewezen wordt op datgene, waarop, gaat hij zoo voort, zijn jammerlijk leven moet uitloopen, komt er spoediger toe, om onder den indruk van zulk een aangrijpend woord, in siddering te geraken, zich te ontzetten en het instrument zijner zonde van zich te werpen. Juist omdat hij zulk een taal nooit vernomen had, greep ze hem zoo overweldigend aan. Ook hier is niet alle schijn wezen, maar er zijn toch krachtige, heerlijke bekeeringen uit voortgekomen.

En hier staat nu tegenover, dat wat van Godzaligen huize is, van der jeugd af deze heilige taal vol ernst beluisterd heeft, maar er juist daardoor te gewoon aan is geworden. Wie telkens en telkens weer hetzelfde hoort, ondergaat er al flauwer indruk van. En zoo doet zich gedurig het verschijnsel voor, dat in het eind o, zoovele gedoopten jaren lang onder de prediking van het laatste oordeel kunnen verkeeren, zonder dat ze dusver ooit en in de diepte van hun ziel onwederstandelijk zijn aangegrepen. Ja, dat predikers, die zelf een reeks vanjaren het oordeel hebben aangezegd aan anderen, zelf, persoonlijk, nog nimmer dit innerlijk sidderen voor de majesteit van hun God hebben gekend. Dit doet aan de waarheid der prediking niets af. Ook een onbekeerd prediker kan u den zegen der genade brengen, en een bekeerd prediker kan aan doovemansdeur bij u aankloppen.

Maar dit volgt er uit, dat een iegelijk onzer, die den zegen genoot om van der jeugd af onder het Evangelie te verkeeren, zelf toe heeft te zien, dat de gewoonte hem niet verschalke en hem niet doof en stomp make voor het geklank van de bazuin van Gods toorn, die ook bij hem tot op den gehoorbodem van zijn ziel moet doordringen.

Keer op keer gaf God in zijn genade een réveil in Christus Kerk. Dan ging er weer een adem des levens onder de gedoopten uit. Er kwam onrust, waar valsche rust had geheerscht. En niet weinigen waren dan de gelukkigen, die juichen konden als nooit vroeger, omdat ze nu ook zelve, nu ook persoonUjk, het sidderen aan hun ziel gekend hadden.

Kome het ook voor u niet te laat! Niet pas aan de overzij van het graf!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen