Het zedelijk karakter der Reformatie gehandhaafd tegenover Rome - pagina 156

146 necessaria"; maar hij voegt er terstond aan toe, dat de Pausen beter zouden doen, „ut ea quantum possent, paucissima preciperent", ja dat het „hodie necessarium esset, ut toUerentur dies ieiuniorum et multorum festorum, quia populus rudis ea conscientia observat illa, ut sine iis salutem esse non credat" (I, 2, p. 317). Zie voorts BRAUN, Die Bedeutung der Concupiscenz, p. 55 en v.v. . i"0 Luther teekent bij Rom. 4, 7 aan: „ex quo patet, quod nullum est peccatum veniale ex substantia et natura sua, sed nee meritum. Quia autem bona opera, quia renitente fomite et sensualitate, non tanta fiunt intensione et puritate, quantam lex requirit, cum non ex totis viribus fiant, sed tantum ex viribus spiritus repugnantibus viribus carnis. Idcirco enim bene operando peccamtis, nisi Deus per Christum nobis hoc imperfectum tegeret et non imputaret; fit ergo veniale per misericordiam Dei non imputantis" (FICKER, I, 2, p. 123). Niet minder scherp drukte Luther zich reeds uit in zijn dictata super Psalterium: „Quia non venit (Christus) iustos vocare, sed peccatores, id est ut iustitia nostra agnoscatur nihil esse nisi peccatum eipannits menstruate" (W. A. 4, 383). Intusschen houde men hierbij wel in 't oog, dat wanneer Luther deze bona opera op zich zelf peccata noemt en daaraan als zoodanig geen verdienste toekent, dit altoos geschiedt, om het vertrouwen van den mensch af te snijden, alsof deze bona opera onze justitia voor God zouden kunnen zijn. „Sane tarnen omnia hec dicta intelligenda sunt, se. quod non sic reprobari intelligantur opera iusta, bona, sancta, ut omittenda sint, sed solummodo quoad sensum, estimationem, reputationem ipsorum, hoc est, ut non in ea sic confidamus, quasi ex ipsis coram Deo sufficienter iusti esse valeamus. Iste enim vanitatis sensus et stulta estimatio sola queritur, ut istis verbis explodatur" (1, 2, p. 71). De voorstelling, die Denifle geeft, alsof volgens Luther de goede werken „gleichgültig" zouden zijn, is dus onwaar en wordt door Luther zelf weersproken. „Ergo non faciamus bona?" vraagt hij en antwoordt daarop: „absit, sed in humilitate facienda sunt, tunc Deus non refutat ea" (I, 2, p. 253). Zelfs heeft Luther er geen bezwaar tegen in zekeren zin van de „merita sanctorum" te spreken, mits men maar wel in het oog houde, dat ze niet in eigenlijken zin „eorum merita"zijn, maar „merita Christi in eis, propter quem Deus eorum opera acceptat". De ware heiligen weten dan ook zelf niet, dat ze goede werken doen: „unde et ipsi nunquam sciant sese merita operari et habere" (I, 2, p. 124).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen