De Krankencommunie.

II.

Zooals men weet is de Krankencommunle door de kerk van Leiden op de Synode aanhangig gemaakt.

Daarom was er meteen een brief aan die kerk geconcipieerd.

In de inleiding daarvan worden enkele punten nog iets breeder-belicht dan in het rapport.

Waar in uwe gemeente, zooals ge me mededeelt, bij enkele personen, die, hetzij door kranldieid hetzij door ondordomsgebreken, voortdurend verliinderd zijn het Avondmaal te gebruiken, de ernstige begeerte opkwam om tot sterking van hot geloof bet Avondmaal aan hois te niogen ontvangen, en die begeerte bestaan bleef trots uw predikant ©r op wees, dat God de Heere machtig is, ook buiten het sacranienteele teeken om door Zijn genade het geloof te versterken, begrijp ik dat bij uwen kerkeraad de vraag rees of aan die verlangeais kon en mocht voldaan worden. \

Zooals uw kerkeraad beireids opmerkt, heeft de Nationale Synode van Middelburg 1581, part. qu. 62, wel uitgesproken, dat men de Sacramenten alleen zal uitrichten in de gewone verzameling ter plaatse waar de gomeento gewoonlijk te zamen komt en daarom bezwaar gemaakt tegen de uitdeeling van het Avondmaal aan kranken zelfs wanneer daar eenige forme van Kerk verzameld ware, maar blijkt toch genoegzaam uit andere besiniten onzer vroegere Synodes, dat men hiermede nog geen uitspraak heeft willen doen dat de zaak op zichzelf principieel ongeoorloofd was. Kiel alleen dat dezelfde Nationale Synode p. vr 81, toon haar de vraag gedaan we; rd ol in de Kerken, waa.r hot .gebruik van den fcranfcen het Avondmaal te geven aangenomen of gebruikelijk is, de Dienaar, die 't Avondmaal bedient, schuldig is mede te comnumiceeren, daarop geantwoord heeft, dat de Dienaar daartoe verplioht is, — waaruit blijkt Ie. dat de Krankencommunie bij verschilleiide Kerken in ons vaderland gebruikelijk was, 2e. dat de Synode, die toch niet absoluut veroordeelde, daar ze anders had moeten antwoorden dat deze vraag geen Reteekenis Rad, daar 'Kranfcenoomnmn'io immers niet was toegestaan; — maar ook uit de besluiten van. de Particuliere Synodes van CTolderland en Zuid-Holland in 1602 blijkt wel, dat men de beslissing der Generalet Synode van Middelburg van 1581 niet in dien absotuten zin opvatte, daar op de vraag, der Cleefaclie Kruiskerken geantwoord werd dat de bediening van het Avondmaal bij da kranken aan huis daar wel werd toegestaan, aangezien men in deze Kerken geen openbare samenkomsten der gemeente had. En zeker is van noig nieer belang uit principieel oogpunt, dat waar de Generale Synoda van Middelburg de Krankencommunie ontried op grond van het a 1 g e nu e e n e beginsel dat het Sacrament (dus niet alleen het Avondmaal, maar evenzeer de Doop) alleen belioordo bediend te worden in de algemeene samenkomsten der Gemeente en niet" aan huis bij een particulier persoon — een beginsel in onze Kerken-' orcio Art. LVl nog met nadruk ten opzichte' van dom Doop gehandhaafd, — toch uit de besluiten onzer (jonerajc Synodes, met naine van de Synode van Dordt 1619 sassio 175 blijkt, dat men dit beginsel niet aldus opvatte alsof er geen uitzonderingen mogelijk waren, want 'genoemde Synode besloot dat de

\-raag, of on hoe de Doóp in gevallen van noodzakelijkheid in het bizondeï zal mogen bediend worden, in de discretie en de vrijheid der Kerkeraden en Clas.ses gelaten werd. Aangezien van beide Sacramenten, Doop en Avondmaal, hetzelfde geldt, n.l. dat ze tds regel in de samenkomsten der geloovigen bedienit moeten worden, en op dien grond de Synode van Middelburg het uitreiken van het Avondmaal aan de kranken niet raadzaam achtte; kan dus niet anders dan geoordeeld worden, dat dit verbod niet in absoluten zin kan verstaan worden, daar dan ook de bediening des Doops aan huis even beslist en peremptoir had moeben verboden worden door onze (.f€inerale Synodes, wat zooals ik aantoonde niet liet geval is geweest. Zooals uw Kerkeraad voorts terecht opmerkte, heelt de Generale Synode van Leeuwarden 1920, door Avonidmaalsviering in gestichten toe te laten, daarmede de facto toegegeven dat er uitzonderingen op den regel mogelijk zijn.

Overigens stemt de brief zakelijk geheel overeen met het rapport zelf.

Rapport en brief mogen zeker wel een model worden genoemd.

Het vóór en tegen wordt nauwkeurig afgewogen.

De historische argumenten worden objektief uiteengezet.

En de toon is in volle harmonie met de mystiek van het onderwerp.

In een volgend artikel hopen we een en ander nader te bespreken.

Eischt het Avondmaalsformulier een volkomen geloof?

Met de strekking van de „stem", welke "Ds A. M. Diermanse de vorige week in ons blad deed hoeren, zijn wij het geheel eens.

Ook naar ons gevoelen komen er te weinigen en te velen aa.n het Avondmaal, komen er vaak niet, die er behooren en komen er wel, die er niet behooren.

Op één punt verschillen wij ecditer van meening met hem.

Als hij betoogd heeft, dat sommigen door het Avondmaalsformulier worden afgeschrikt, vervolgt hij: „Misschien zal men zeggen: het Formulier is onschuldig. Immers het zegt, dat wij om ten Avondmaal te komen, geen volkomen geloof behoeven te hebben. Ik zie het nog niet".

En dan beroept hij zich op' de woorden van het Formulier: „Ten andere onderzoeke een iegelijk zijn hart, of hij O'o k deze gewisse b e 1 o> f te Gods gelooft, dat hem ai 1 z ij n zonden, alleen om het l, ijden en sterven v, aAi Jezus Christus vergeven z ij n, ei: de volkomen gerechtigheid van Christus hem als zijn eigene toegerekend en geschonken is, ja zoo v o 1 k 6 m e il, '"aisof hij' zelf", enz.

Mot het oog daarop zou hij zelfs een kleine invoeging in het Fonnulier willen zien aangebracht en er de twaialf artikelen uit laten vervallen.

Dit bezwaair tegen het Formulier wordt wel meer vernomen en daarom heeft het zijn nut het onder de oogen te zien.

Dat het Avondmaalsformulier volstrekt geen V'olkomen geloof eischt, zegt het met de duidelijkste woorden. Verderop leest men toch die mooie en teere passage, welke aldus begint: „Maar dit wordt ons, gelielide Broeders en Zusters niet voorgehouden, om de verslagen harten der geloovigen kleinmoedig te maken, alsof niemand tot het Avondmaal des Heeren gaan mocht, dan die zonder eenige zonde ware".'

En dan wordt onder de „vele gebreken en ellendigheid, welke wij in ons bevinden", het eerst genoemd : d a t w ij g e e n v O' I k o m e n g e 10 o f h e b-ben.

Ook later wordt in het gebed vóór het Avondma.: al gevraagd: „Wil ons door dit Heilig Avondmaal sterken in het algemeen ongetwijfeld Christelijk geloof".

Nu behoeft alleen gesterkt te worden wat zwak is.

De gedachte, dat het Formulier oen volkomen geloof zou eischen, wordt dus door het Formulier zelf ZOO' krachtig mogelijk weersproiken.

N iet dan door minder nawwkeurig lezen kan men dit uit de boven aangehaalde passage afleiden.

Daarin woTdt gezegd, dat een ieder zijn hart O'nderzoeke of hij ook deze gewisse belofte van God gelooft, dat hem al zijn zonden alleen om het lijden en sterven van Jezus Christus vergeven zijn en 'de volkomen gerechtigheid van Christus hem als zijn eigene toegerekend en geschonken is.

Men ziet, hierin wordt niet bepiaiald, hoe groot dit gelo'of moet zijn.

Dat geloof kan heel klein zijn.

In elk geval is het zwak en onvolkomen blijkens het vervolg van het Formulier.

Alleen — er moet eenig geloof zijn.

Wij weten wel, dat sommigen bevreesd zijn de eerste geringe uitingen vaar het geloof inderdaad geloof te heeten.

Maar aan die vrees mag niet worden toegegeven.

In die uitingen uit zich het geloof.

Doch dan noeme men ze ook geloof.

Daarvan gaat opbouwende kracht uit.

Gaat men voor die vrees uit den weg, dan loopt men gevaar valsche bekommering te kweekén.

Ons Formulier is O'ok op. dit piunt juist zoO' heerlijk zuivC'r.

Is nu 'dat geloo'f, wat het subjekt, de geloovigc, betreft zwak en gebrekkig, wat het objekt en den inhoud des geloofs aa, ngaat, blijft het altijd gelijk.

Het objekt des geloofs is, kort gezegd: God in Christus.

En God wordt niet zwak en onvolkomen omdat het subjektieve geloof zwak en onvolk'omen is.

Het Formulier drukt het objekt des geloofs zóó uit: de gewisse beloften van God.

Welnu, Gods beloften worden er niet minder gewis door al wordt de geloovige door twijfel besprongen.

Die beloften kunnen niet anders inhouden dan de vergeving van alle zo'nden. en de toerekening van Christus' volkomen gerechtigheid.

Dat ligt objektief vast.

Daaraan kan en mag niets veranderd worden.

Wie dat zou willen verzwakken, zou Gods beloften aantasten.

En ^als er dan aan toegevoegd wordt: , , , ia zóó volko'men, alsof hij zelf in eigen persoon voor al zijn zonden betaald en alle gerechtigheid volbracht had", dan beteekent dit niet, dat het geloof zóó volkomen moet zijn, maa, r dat de gerechtigheid van Christus zóó vO'lko'men is.

Dat is natuurlijk een groot verschil.

Op: de volkomenheid van Christus' gerechtigheid mag niet worden afgedongen.

Leest men er iets anders uit, dan is dit een misverstand.

Dit misverstand komt niet op-rekening van het Formulier, maar op die van den lezer.

Wijziging van het Fo'rmulier kan hier niet baten.

Men leere liever de gemeente het Foi-mulier beter verstaan.

Wel staat ons Avondmaalsformulier herzien. te worden

Maar deze passage zouden we liefst O'uveranderd behouden.

We zouden niet weten, hoe deze bewoordingen kunnen worden overtroffen.

Ze behooren tot'de schoonste uit heel ons Formulier.

Hier is met gelukkige hand het juiste midden getroffen.

Wij herhalen daarom: we kunnen ons met de „Stem" van Ds Diermanse gO'ed yereenigen.

Slechts op dit ééne punt maken we voorbehoud.

Nieuwe verwoesting.

Weer werd ons land door een ramp getroffen.

Weer woedde een tornado over schoone streken en richtte da.ar vreeselijke verwoesting aan.

Mag men de eerste berichten geloo'ven, dan is het leed thans ernstiger dan in 1925.

Er zouden thans menscheulevens bij omgekomen zijn.

Men had al uitgerekend, dat zulk een to^nado' in oQize gewesten zoo eens in dei 150 jaar te verwachten was.

Na de katastrofe van 1925 kon men dus gerust zijn.

Zoo iets zouden wij en onze kinderen niet meer beleven.

Men koar den slaap des gerusten slapen.

Doch het wikken van den mensch bleek weer weinig waard.

's Heeren stem ontblootte opnieuw de wonden.

Zal men Hem nu erkennen?

Zal men Hem in Zijn tempel eer geven?

Zal men zijn zekerheden nu laten varen?

De liefdadigheid za, l ongetwijfeld zich weer openbaren.

Dat is kostelijk.

Maar 't kostelijkst is, dat men belijdt, dat de Heere vreeselijk is in Zijn daden.

Dat de gerusten onrustig worden.

Opdat zij leeren rusten in Gods Majesteit.

HEPP.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen